ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΒΙΒΛΙΟΣΤΑΤΗΣ

Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου

Πάντα θαύμαζα αυτούς που διατηρούν τα βιβλία τους σαν… ανέγγιχτα. Που δεν διανοούνται να τσακίσουν την άκρη της σελίδας. Οσους χρησιμοποιούν σελιδοδείκτες και συνδετήρες. Ακόμη περισσότερο, εκείνους που αρνούνται να τραβήξουν την παραμικρή μολυβιά, να σημειώσουν ή να γράψουν στο περιθώριο. Δηλαδή, πάντα απορούσα με την αυτοκυριαρχία τους τόσο απέναντι στις ταπεινές όσο και τις πολυτελείς εκδόσεις. Κακώς.

Οι αναγνώστες που δεν αφήνουν πίσω τους «ίχνη» το κάνουν ανεξαρτήτως κλίμακας (ποιότητας του χαρτιού, δεσίματος των σελίδων, μαλακού ή δερματόδετου εξώφυλλου). Υπάρχουν κι εκείνοι που συμπεριφέρονται στα βιβλία μ’ έναν ήρεμο κυνισμό. Είναι κομμάτι της ζωής τους και τα κομμάτια τα βρίσκει κανείς ακουμπισμένα ή παρατημένα σε διάφορα σημεία. Στο τραπέζι της κουζίνας, στο πάτωμα του μπάνιου, στο περβάζι του παραθύρου, μέχρι πίσω από το βουναλάκι που σχηματίζουν τα μαξιλάρια του καναπέ κατά τη μεσημεριανή σιέστα. Δεν είναι μόνο η άγαρμπη συμπεριφορά που επιφυλάσσουν στο εξώφυλλο ή η πολύχρωμη κάποτε υπογράμμιση με ασταθές χέρι των λογοτεχνικών φράσεων που φαντάζουν πιο εντυπωτικές κι από τα ευτυχισμένα όνειρα της νύχτας.

Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν βιβλία με εγγραφές της καθημερινότητας σημειωμένες στις σελίδες τους. Τηλεφωνικοί αριθμοί και οδοί που γράφτηκαν βιαστικά, αφού εννιά στις δέκα φορές το λευκό χαρτί απουσιάζει δραματικά από το πλάι της συσκευής του σταθερού τηλεφώνου. Προσθέσεις μηνιαίων διδάκτρων «κολλητά» με συγκινητικές αφιερώσεις. Συνταγές ζαχαροπλαστικής στριμωγμένες στo βιογραφικό της πίσω σελίδας. Προτροπές του τύπου «έχει γιουβαρλάκια στο ψυγείο, ζέστανε μόνο όσο θα φας» πάνω ακριβώς από την αράδα «σημείωμα του μεταφραστή». Εκ των υστέρων με συγκινεί και με διασκεδάζει αυτή η θερμή ένδειξη της παράλληλης με την αναγνωστική ζωής. Αλλά και κάτι άλλο. Η υποσυνείδητη επιθυμία μου να κάνω την τσαπατσουλιά εκεί που οι συγγραφείς «φλέγονται απ’ τον διακαή πόθο να εξωτερικεύσουν όσα έχουν στην καρδιά τους». Τα βιβλία είναι σαν τα ροδόδεντρα. Αν δεν λοξοδρομείς καμιά φορά πίσω από τον όγκο τους, συνηθίζεις να μένεις κρυμμένος στη φανταστική φυλλωσιά τους.