Η Κική Δημουλά αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» που μεταδίδει μεθαύριο η ΝΕΤ (25/4, 21.00)
Του Σωτήρη Μανιάτη
«Περί του βίου μου, πόσο με δυσκολεύει ούτως ή άλλως να μιλάω για μένα, αλλά και τι δύσκολο πράγμα είναι και τι μη φερέγγυο. Σε όσα είπα δεν έχει μεσολαβήσει εξωραϊσμός, γυμνά τα πράγματα, πιο γυμνά δεν γινότανε, μα άλλωστε και ο στόχος είναι κάτι να το νιώθεις γυμνό για να μπορείς μετά να το ντύνεις, να το προωθείς, να το αλλάζεις, να το διορθώνεις. Εγώ πιστεύω πως ό,τι έχω γράψει είναι θέλημα της γλώσσας και όχι δικό μου».
Η Κική Δημουλά, ποιήτρια και ακαδημαϊκός, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» των Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη που θα μεταδοθεί μεθαύριο (25/4) από τη ΝΕΤ (21.00). Γεννημένη το 1931 στην Αθήνα, εργάστηκε επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος και το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Αθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα ουσιαστικά το 1956, με τη συλλογή «Ερεβος» κι ακολούθησαν οι συλλογές: «Ερήμην», «Επί τα ίχνη», «Το λίγο του κόσμου», «Το τελευταίο σώμα μου», «Χαίρε ποτέ», «Η εφηβεία της λήθης», «Ενός λεπτού σιγή», «Ηχος απομακρύνσεων», «Ο Φιλοπαίγμων μύθος» (πεζό), «Χλόη Θερμοκηπίου», «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» και «Τα εύρετρα». Εχει τιμηθεί με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της, το Ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature), καθώς και με το Κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Λογοτεχνίας/Ποίησης. Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα κατέχει ξεχωριστή θέση και το έργο της γίνεται κτήμα όλων των λαών με τις μεταφράσεις στα: αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, πολωνικά, βουλγαρικά, γερμανικά και σουηδικά.
«Τα κατάφερα στη ζωή μου -εξομολογείται η Κική Δημουλά στο «Μονόγραμμα»- οι περίοδοι που ζούσα να μη διαφοροποιούνται και πολύ, διότι καμία περίοδος δεν ήταν ξέγνοιαστη. Δηλαδή, πολλές γόνιμες περίοδοι πήγανε υπέρ πίστεως και πατρίδος και όχι υπέρ εμού, εγώ είμαι και υπεύθυνος άνθρωπος, έκανα αμέσως παιδί, μετά από ένα χρόνο δεύτερο παιδί. Εχω και μια ιδιοτροπία στις εντυπώσεις που σχηματίζονται, δεν θέλησα ποτέ μπροστά στα παιδιά να παραστήσω την ποιήτρια, έτσι; Δεν διέκοψα την κανονική επαφή μάνας και παιδιού έως ότου βεβαίως μεγάλωσαν τα παιδιά, παντρεύτηκαν κι απέκτησα τέσσερα εγγόνια […] Οση ανάσα αποκτούν αυτά που γράφω, λίγη ή πολύ, μου τη δίνουν οι λέξεις, τις σέβομαι, εξαρτώμαι από αυτές, μου προκαλεί πραγματικά δέος η δυναμική παρέμβασή τους και κάπως σαν ουρανοκατέβατη έτσι ώστε, ενώ το ποίημα είναι/μοιάζει ηττημένο και έτοιμο να υποχωρήσει γιατί έχασε τον προσανατολισμό του, έχει συμβεί μία λέξη και μόνο να μπορεί να του αλλάξει τον προσανατολισμό, οδηγώντας το σε έναν αστραπιαίο παράδρομο».
Οσο για την ίδια και την ποίηση, η Κική Δημουλά επισημαίνει: «Η πραγματικότητά μου είναι αυτό που είμαι: ένας άνθρωπος. Το ότι γράφω ποιήματα, είναι μια ηθοποιία του ανθρώπου που είμαι, επομένως αυτό με κάνει λίγο αφύσικη και λίγο αμήχανη, ωστόσο είμαι υποχρεωμένη να μπω και στο ναρκοπέδιο της ποίησης και πιστεύω πραγματικά ότι είναι σαν να πατάς νάρκη όταν μιλάς γι' αυτό το ανεξερεύνητο έδαφος, παρά τους πολλούς και άξιους ερευνητές που έχει ώς τώρα. Ο μόνος τρόπος να μην εκραγεί αυτή η νάρκη είναι να λες «δεν ξέρω», και αλήθεια δεν ξέρω ούτε τι είναι ποίηση ούτε πώς ξεκολλάς από το σώμα της ένα ποίημα, γιατί το ξεκολλάς από το σώμα της ποίησης, να το κολλήσεις επάνω στο δικό σου χωρίς να το κακοποιήσεις. Δεν ξέρω πραγματικά τι κάνει η ποίηση και η τέχνη, αν διώχνει τα βάρη μας ή αν τα σταθεροποιεί …
Το «Μονόγραμμα» της Κικής Δημουλά προλογίζει ο Γιώργος Σγουράκης, η σκηνοθεσία είναι της Ηρώς Σγουράκη, η φωτογραφία του Στάθη Γκόβα, ο ήχος του Νίκου Παναγοηλιόπουλου, το μοντάζ του Σταμάτη Μαργέτη και η διεύθυνση παραγωγής του Στέλιου Σγουράκη.
