Της Β. Παπαντωνοπούλου
Το όνειρο ήταν το Γουέμπλεϊ. Εκεί όπου η Μπαρτσελόνα είχε αναδειχθεί πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1992, εκεί όπου η ομάδα του Πεπ Γουαρδιόλα επισφράγισε την καλύτερη βερσιόν της ιστορίας της το 2011, εκεί όπου διεξάγεται ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως η πραγματικότητα θύμισε… Αθήνα. Τον τόπο όπου το 1994 οι Καταλανοί, μολονότι αδιαφιλονίκητο φαβορί του τελικού, υποκλίθηκαν με 4-0 στη Μίλαν. Εκείνο το αποτέλεσμα είχε «τελειώσει» την dream team του Γιόχαν Κρόιφ. Απαντες αναρωτιούνται, πλέον, αν το προχθεσινό 4-0 θα σημάνει και την αρχή του τέλους για το δημιούργημα του Πεπ Γουαρδιόλα…
Η αίσθηση παγκοσμίως, αν κρίνει κανείς από τα χθεσινά πρωτοσέλιδα, είναι ότι ο ημιτελικός της Τρίτης αποτέλεσε κάτι σαν τελετή παράδοσης – παραλαβής της σκυτάλης: Από την καλύτερη ομάδα των τελευταίων χρόνων στο εντυπωσιακότερο σύνολο της φετινής σεζόν, την Μπάγερν Μονάχου, που επιπλέον δείχνει να διαθέτει μεγάλη προοπτική. Είναι εύρωστη οικονομικά, με νεαρούς παίκτες και με τον Γουαρδιόλα έτοιμο να αναλάβει τα ηνία.
Τα σημάδια για την Μπαρτσελόνα είχαν φανεί αρκετές φορές φέτος. Ηττα από τη Σέλτικ, ήττα στο Μιλάνο από τη Μίλαν, δύο διαδοχικές ήττες από τη Ρεάλ Μαδρίτης (όπου στη δεύτερη οι «μερένγκες» έπαιζαν με αναπληρωματικούς), δύο ισοπαλίες με την Παρί Σεν-Ζερμέν.
Απλώς η εξασφάλιση του τίτλου της Πριμέρα Ντιβισιόν από νωρίς και το 4-0 επί της Μίλαν στον δεύτερο αγώνα της φάσης των «16» λειτούργησαν σαν παροδικό μακιγιάζ.
Η αποχώρηση του –απίστευτα μεθοδικού και απαιτητικού- Γουαρδιόλα χαλάρωσε την τακτική προσήλωση των «μπλαουγράνα» και κατόπιν η ασθένεια του Τίτο Βιλανόβα οδήγησε σε κακή προετοιμασία των αγώνων, τόσο αγωνιστική όσο και ψυχολογική. Το ομαδικό παιχνίδι πήγε περίπατο και οι ατομικές εξάρσεις έδιναν τα αποτελέσματα – συνήθως με τη λογική «να σκοράρουμε περισσότερα γκολ απ’ όσα δεχόμαστε». Σημαντικότερο πρόβλημα όμως αποδείχθηκε η κακή διαχείριση του δυναμικού της ομάδας. Και άγνωστη λέξη το ροτέισιον. Οι βασικοί έγιναν πιο βασικοί και οι αναπληρωματικοί περιθωριοποιήθηκαν. Και αυτό δημιούργησε εντονότερη εξάρτηση από τα αστέρια όπως ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Ινιέστα και κακή ψυχολογία στους παγκίτες σαν τον Σεσκ, τον Βίγια, τον Αλέξις…
Ομως έχει πραγματικά «τελειώσει» η Μπαρτσελόνα, αυτή η υπερομάδα που άφησε πίσω του ο Πεπ Γουαρδιόλα;
Το να την… «θάψουμε» από τώρα είναι πρόωρο. Στο κάτω κάτω, ο Μέσι δεν έχει κλείσει ακόμα τα 26 χρόνια του, ο Ινιέστα είναι 28, ο Πικέ 26, ο Σεσκ 25, οι Μπουσκέτς και Αλμπα μόλις 24…
Ομως για να αποφύγει τη ροπή προς την παρακμή, πρέπει να επανέλθει στον δρόμο που είχε χαράξει ο Γουαρδιόλα. Και δεν μιλάμε για το «τίκι-τάκα», αλλά για την οργάνωση, την προσοχή στη λεπτομέρεια και την απόλυτη πειθαρχία και προσήλωση στη συλλογική τακτική. Αν δεν το κάνει, στις επόμενες σεζόν οι «μπλαουγράνα» δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια μέτρια προς καλή ομάδα που απλά θα βοηθάει τον Μέσι να αβγατίζει τα ρεκόρ του…
