Του Γιάννη Καλαϊτζή
Οπως κατά τη γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ένας αετός σκέπασε με τα φτερά του τις στέγες των μακεδονικών ανακτόρων, στην εποχή μας και όσο ο Γιάννης Στεφανάκης κοιλοπονούσε για να φέρει στο φως το 2ο Φεστιβάλ Κόμικς, στο εκδοτικό στερέωμα εμφανίστηκε η διατριβή του Soloup «Τα ελληνικά κόμικς».
Και εάν εκείνο το μυθικό πουλί άπλωνε φτερούγες 12 πήχεων και ζύγιζε 400 καντάρια, τα ίδια υπερφυσικά μεγέθη χαρακτηρίζουν την εν λόγω μελέτη με θέμα την ελληνική τέχνη τών κατά συρροήν εικόνων εγγράφως.
Διαστάσεις αναγκαίες, αφού η εποπτεία του συγγραφέα, πέραν των κατακτήσεων του Μεγάλου Μακεδόνος, καλύπτει το κράτος του Τζένγκις Χαν, του Βοναπάρτη, της Βικτωρίας, του Ιησού και του Ούγκο Πρατ, από κτίσεως κόσμου μέχρι των ημερών μας, των νυκτών περιλαμβανομένων.
Δηλαδή υπό τον παραπλανητικό τίτλο «Τα ελληνικά κόμικς από τη μεταπολίτευση έως σήμερα», η καταγραφή των ως άνω καλλιτεχνικών πονημάτων είναι τόσο εξαντλητική όσο και η λεπτό προς λεπτό αναμετάδοση ενός αθλητικού αγώνος διαρκείας μιας αιωνιότητος ακριβώς.
Μετά από εκείνο το αλησμόνητο Γιούρο, όταν η ομάδα του Γκάλη στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, στις καλοκαιρινές διακοπές οι φίλαθλοι υποχρέωναν τον πίβοτ της Εθνικής Αργύρη Καμπούρη να παρακολουθεί ξανά και ξανά την τηλεοπτική εκτέλεση των δύο τελευταίων σουτ.
Ωκεανοί ιδρώτα κάλυπταν τον γίγαντα, που αγωνιούσε για την ενδεχόμενη αποτυχία των βολών του εναντίων των Ρώσων.
Την αυτή εφιαλτική ψυχική κατάσταση βιώνουν αναμφιβόλως όσοι καθ' οιονδήποτε τρόπο κατά τη μεταπολίτευση έχουν συμβάλει στην παραγωγή, δημοσίευση ή προβολή των ελληνικών κόμικς και μετά ταύτα ξεφυλλίζουν το κατά τον Soloup ημερολόγιο καταστρώματος της «Μεδούσης».
Και τούτο επειδή όσοι παρέδωσαν στο τυπογραφείο της Ιστορίας καρέ κι άλλα καρέ με ευτράπελα επεισόδια, πολιτικές καρικατούρες, φαιδρούς χαρακτήρες, σκαμπρόζικες σκηνές, σκοτεινές αφηγήσεις ή γοητευτικά παραληρήματα, διαπιστώνουν έμφοβοι πως τα εικονογραφήματά τους στη μεγάβιβλο του Soloup καταχωρίζονται σε κεφάλαια που φέρουν τίτλους όπως: «Ο μύθος ως σύστημα στον Barthes», «Η περιοδολόγηση μιας αμφίδρομης σχέσης», «Ορισμός μεταβλητών» ή «Το γραμμικό μοντέλο επικοινωνίας».
Ο συντάκτης του παρόντος, με τη γενναιότητα που τον διακρίνει, αναζητώντας την οριστική νίκη επί της Εθνικής Ρωσίας, διέσχισε τις γραμμές του αντιπάλου και έσπευσε για τη διάσωση της «Τσιγγάνικης Ορχήστρας» (ποιος άλλος να το τολμήσει;) και διαπίστωσε με ικανοποίηση πως όσα καταγράφονται πριν από την παρουσίασή της αποτελούν πρόλογο 500 σελίδων, ενώ όσα ακολουθούν είναι κατ' ουσίαν ο επίλογος της διατριβής.
Συναίσθημα κοινό για όλους τους συναδέλφους, αλλά για διαφορετικό έργο δυστυχώς.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο Μάνος Χατζιδάκις, σχολιάζοντας κάποτε μια δημοσιευμένη συνέντευξή του, δήλωσε στον συντάκτη που την έλαβε: «Ουδέποτε εκστόμισα αυτά που γράφεις, αλλά κανείς άλλος δεν έχει αποδώσει με τόση ακρίβεια όλα όσα ήθελα να πω».
Εάν το συλλογικό εγώ των δημιουργών που αναφέρονται στην πραγματεία του Soloup αποτιμούσε την εν λόγω προσπάθεια, θα εκφραζόταν νομίζουμε με τη φράση του μεγάλου συνθέτη…
