Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μάς έστειλε τις επόμενες αράδες. Τον ευχαριστούμε θερμά: «Σαν από μια μακρινή ανάμνηση έρχομαι, είπε η πεταλούδα στο μυρμήγκι. Θυμάμαι να βγαίνω από ένα αυγό πίσω από ένα πράσινο φύλλο. Εγώ ένα μικρό σκουληκάκι ολομόναχο! Αρχισα να περιφέρομαι για μήνες χωρίς τίποτε το ενδιαφέρον, αποφάσισα λοιπόν να δώσω τέλος, έφτιαξα έναν τάφο, μπήκα μέσα κι έκλεισα τα μάτια. Δεν ξέρω για πόσο καιρό έμεινα έτσι, όταν ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα με δύο άσπρα φτερά στους ώμους! Αναστήθηκα! Δεν ήμουν εγώ, δεν αναγνώριζα τίποτε από τον παλιό μου εαυτό. Τι θαύμα ήταν εκείνο! Ο κόσμος από ψηλά; Δεν το χωρούσε ο νους μου! Ομως δεν μπόρεσα να μάθω καλά τους κανόνες της πτήσης, γιατί ήταν μεγάλα τα φτερά, μικρό το σώμα μου και με λίγο αέρα είχα απαγορευτικό. Ωστόσο με άνεση πήγαινα από το γιασεμί στον κρίνο, στο ζουμπούλι, στο γαρίφαλο. Είχα πλούσια γεύματα, από το νέκταρ μέχρι το μέλι… Αυτό όμως το τίμημα των φτερών το πληρώνω ακριβά: Με μια σύντομη ζωή, είκοσι ημερών! Ομως, πίστεψέ με, έστω και για μια στιγμή να βρεθείς στην κορυφή του κόσμου αξίζει πιο πολύ από μια ολόκληρη ζωή στο χώμα! Από τότε το μυρμήγκι άρχισε να ονειρεύεται ουρανό!»
Ετσι, λοιπόν. Πρέπει να μπούμε σ' έναν τάφο για να πετύχουμε την ανάσταση, την κορύφωση, το πέταγμα πάνω από τη χοϊκότητα του φτωχού σώματός μας. Αλλά θα μπλέξουμε τα σύμβολα και τα είδωλα με την πραγματικότητα και θα μπερδευτούμε. Γιατί πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι σήμερα ζούμε σ' έναν τάφο. Φτου, φτου… Και δεν ξέρω πόσοι είναι έτοιμοι να βρεθούν έστω και για λίγο στην κορυφή του κόσμου, παρατώντας το βόλεμα της ζωής τους στο χώμα. Είναι η καταραμένη συνήθεια; Είναι ο φόβος μπροστά στο άγνωστο; Μήπως είμαστε υψοφοβικοί; Σε βαθιά νερά μάς βάζει να κολυμπήσουμε ο Ανωγειανός τροβαδούρος, αλλά μέρες που 'ναι… Θυμάμαι τον Αμερικανό ποιητή Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον που ήθελε, προτού βυθιστεί στον μεγάλο ύπνο, να ακούσει την κραυγή της πεταλούδας. Αλλά βρίσκεις άκρη με τους ποιητές και τους αοιδούς; Λένε τα (πολύ ωραία, είναι αλήθεια) δικά τους και πρέπει εμείς, ασθμαίνοντας, να προλάβουμε το ύψος του ύφους τους, το τελικό νόημα του λόγου τους. Αλλά πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν και αυτοί και μας βγάζουν κάπως από τη συνήθεια, το τέλμα, τον τάφο (μας).
