ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Ειλικρινά με εξέπληξε η ανακοίνωση με την οποία η Εταιρεία Συγγραφέων έσπευσε να εκφράσει την «αμέριστη συμπαράστασή της» προς την Κική Δημουλά. Θα προτιμούσα να είχε σιωπήσει. Θα είχε ένα νόημα παρήγορο αυτή η σιωπή. Οτι ναι, κάτι άσχημο έγινε, μια επικίνδυνη ανοησία ειπώθηκε από ένα διακεκριμένο μέλος μας, αλλά ας την προσπεράσουμε.

Δεν φαντάζομαι, βέβαια, τον πρόεδρο της εταιρείας Δημήτρη Καλοκύρη να την ανακαλεί στην τάξη. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Ούτε είναι ανάγκη όλοι οι συγγραφείς να έχουν την ίδια κοινωνική ευφυΐα και ευαισθησία. Ενα πράγμα μόνο περίμενα από αυτούς.

Οτι είναι σε θέση, περισσότερο από τον καθένα μας, να καταλαβαίνουν την ελληνική γλώσσα, γραπτή ή προφορική. Κι όταν διαβάζουν ότι ποιήτρια και εκλεκτό μέλος της Ε.Σ. είπε «οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί» (από τους μετανάστες, φυσικά, και όχι από τους Καλαματιανούς ή τους Λαρισαίους) και πρότεινε «να μοιραστούν κάπως οι χώροι» (μεταξύ ξένων και Ελλήνων) θα ένιωθαν τουλάχιστον θλίψη και αμηχανία.

Είναι λόγια που καμιά παραποίηση δεν σηκώνουν. Οσα λεξικά κι αν ανοίξεις, όσο κι αν τις στριφογυρίσεις στο μυαλό σου τις δυο επίμαχες αυτές αποστροφές της Κικής Δημουλά, αποκλείεται να μη διακρίνεις -το λιγότερο- μια νοσταλγία για την εποχή που ήμαστε μόνοι μας στην Ελλάδα, χωρίς μαύρους, κίτρινους και κατάξανθους. Ακόμα όμως κι αυτό το ελάχιστο, το ρομαντικό, είναι επικίνδυνο σε εποχές που η Χρυσή Αυγή μπουκάρει και το παραμορφώνει με αίμα και βία.

Και επειδή η Εταιρεία Συγγραφέων έστειλε την ανακοίνωσή της στις εφημερίδες και όχι σε κάθε έναν προσωπικά χρήστη του facebook ή του tweeter (όπου εκεί όντως έγινε της κακομοίρας), πολύ με προσβάλλει η διαπίστωσή της ότι εμείς οι δημοσιογράφοι διαπομπεύουμε, τρομοκρατούμε, αποκαθηλώνουμε, ταπεινώνουμε, διώκουμε την Κική Δημουλά και κάθε δημοφιλή Κική Δημουλά. Αλλη όρεξη δεν είχαμε.

Για παράδειγμα, όταν η ποιήτρια δήλωνε στην «International Herald Tribune» «πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότερα και από τη χούντα. Η χούντα έλεγχε και περιόριζε την ελευθερία των αριστερών, τώρα όλη η χώρα βρίσκεται σε διωγμό», ούτε ένα σχολιάκι δεν της χαλαλίσαμε. Από λαϊκισμό άλλο τίποτα σ' αυτή τη χώρα. Η ξενοφοβία, όμως, δεν καταπίνεται με τίποτα.

Βένα Γεωργακοπούλου