Tρίτη ματιά
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πρώτον των εν ανθρώποις εστί παίδευσις έλεγε ένας από τους σπουδαίους εκπροσώπους της πρώτης Σοφιστικής, ο Αντιφών, ο οποίος μαζί με τον Αλκιδάμαντα που κήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, κανέναν δεν έφτιαξε η φύση δούλο (ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν) συνεχίζουν να είναι φωτοδότες στην παιδεία και τη δημοκρατία. Τα θεμέλια τούτα του ανθρώπινου πολιτισμού φαίνεται να τα αγνοεί η ελληνική πολιτεία ή να τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της (όπως κάθε τι που είναι υπέρ της κοινωνίας, εξάλλου). Γι' αυτό και φέρεται κατ' αυτόν τον ποταπό τρόπο στους εκπαιδευτικούς, συντρίβοντας την αξιοπρέπειά τους, ωθώντας τους στη μιζέρια και την απαξία και αφαιρώντας τους ό,τι θετικό είχαν να παρουσιάσουν στην ώς τούδε καριέρα τους.
Σύμφωνα με τους ιθύνοντες, ουδείς έχει δικαίωμα στην απεργία' όποιος κλάδος και αν κάνει απεργία θα έχει επιπτώσεις στη λειτουργία τού (τρομάρα μας) ελληνικού κράτους: γιατροί, οδοκαθαριστές, δημοσιογράφοι, εφοριακοί, αγρότες κ.λπ. Το παρδαλό αυτό κράτος με σύμμαχό του τα mass media, δεκαετίες τώρα, φόρτωσε την κοινωνία με ενοχές ότι τάχα μου οι αγώνες, οι διαδηλώσεις προσβάλλουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό (sic), διώχνουν τους τουρίστες, μειώνουν τα κρατικά έσοδα και λοιπά φληναφήματα.
Ποιος έχει τελικά δικαίωμα στην απεργία; Οι πλουτοκράτες; Η ίδια η αγορά; Αντλώ από επιστολή αναγνώστη στην «Εφ.Συν.»: «Με λόγια ειλικρινή και σταράτα η απεργία στοχεύει να ενοχλήσει το κοινωνικό σύνολο, να δημιουργήσει δυσκολίες στην καθημερινότητα και κατά συνέπεια να ασκήσει πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση ώστε να αποσύρει σκληρά και άδικα μέτρα που έχουν ληφθεί σε βάρος της κοινωνίας ή ενός κλάδου. Οτιδήποτε άλλο απλά δεν είναι απεργία».
Ναι, υπάρχει κακό προηγούμενο στην παράδοση των εκπαιδευτικών, τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλοί εξ αυτών καταγίνονταν με τη φροντιστηριακή διδαχή των μαθητών, κομίζοντας μισθό μαύρο (και ταυτόχρονα μιλούσαν για σοσιαλισμό…) ή βολεύονταν με μεταταξούλες σε κάτι απίθανες θέσεις του Δημοσίου, κυνηγώντας μύγες ή πίνοντας ουζάκια στα διπλανά καφενεία, κόλλαγαν σε γραφεία βουλευτών και υπουργών και πολλά ακόμη θλιβερά. Αυτά δεν ξεχνιούνται εύκολα από την κοινωνία, είναι όμως η μειονότητα, όχι η πλειονότητα. Και επίσης το αν έχουμε καλούς εκπαιδευτικούς αυτό το γνωρίζει η ελληνική πολιτεία, το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα, η ποιότητα αυτού του προγράμματος, το κατά πόσον οι εκπαιδευτικοί είναι σε θέση να βγάλουν από το βάθος της ουσίας των μαθητών την ηθική και την επιστήμη. Αυτό που έλεγε ο Γκέτε για τον Σοπενάουερ: «Ξέρει να λέει το βαθυστόχαστο απλά, το συναρπαστικό χωρίς ρητορεία, το αυστηρά επιστημονικό χωρίς σχολαστικότητα».
Τέλος πάντων, όλη η κοινωνία πλήττεται, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί [καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, τιμωρητική αξιολόγηση (!), κατάργηση τεκμηρίου αθωότητας (έξαρση ρουφιανιάς), κενές θέσεις, αύξηση διδακτικών ωρών].
Παραπαίει η τρικομματική κυβέρνηση και, όσες επιστρατεύσεις και αν εξαγγείλει, η μνημονιακή εξουσία δεν έχει μέλλον. Τα κροκοδείλια δάκρυα για το μέλλον των νέων μόνο απέχθεια προκαλούν, όταν όλη τους η πολιτική και οικονομική στρατηγική έχει σχεδιαστεί για την καταστροφή των νέων, για την απομάκρυνσή τους από τη γνώση και την παιδεία. Κραυγάζει πλέον η αντίφασή τους. Μόνο οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι δεν το βλέπουν;
Πίνακας της Αναστασίας Τέκνου – Εικαστικός Σύλλογος «Μελάνθης»
