«Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας», Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή

Πρόκειται για εφηβικό θέατρο μόνο κατ’ όνομα. Αποψή μου είναι πως αυτό τέλος πάντων το σχετικά νέο για το θέατρό μας είδος, με όλη του τη δυναμική, την πρωτοτυπία και το κέφι, θα έκανε πολλούς ενήλικες να ζηλέψουν. Η ομάδα της Τζωρτζίνας Κακουδάκη έδωσε πρόσφατα ακόμα μια μεταφορά κλασικού έργου για έφηβους, τους «Ορνιθες». Κακώς το κατέταξα τότε στη χωρία των παραστάσεων που απευθύνονται σε ειδικό κοινό –τώρα που είδα το «Ονειρο» το μετανιώνω. Ουσιαστικά, φαίνεται ότι ο καλύτερος τρόπος να μεταδώσεις κάτι στους νέους είναι να τους το διδάξεις σαν παιχνίδι, αλλά και σαν ανατρεπτικό όνειρο. Τι άλλο καλύτερο για τον Σέξπιρ! Που και ο ίδιος στο «Ονειρό» του παίζει πάνω σε ανθρώπινα και μη, και καταλήγει πως είναι η ποίηση που διαλύει τα σύνορα του μέσα και του έξω ονείρου.

Με άφθονη μουσική, καθαρό θέατρο και μια ομάδα που απολαμβάνει το χιούμορ και τη φρεσκάδα της, η Κακουδάκη πέτυχε να μεταδώσει την ουσία του έργου, χωρίς να διδάξει τίποτα απολύτως. Ούτε καν το «σωστό τρόπο» να βλέπουμε τον κλασικό συγγραφέα ή να βγάζουμε από αυτόν εναργές «νόημα». Αφησε τα πράγματα να χυθούν στη μαγεία της μεταμόρφωσης, να χαθούν με τη φαντασία και να συνταιριάζουν ξανά με την τόλμη των νέων. Και άφησε το θέατρο να αποκτήσει όλη εκείνη τη μοναδική δύναμη που έχει στο να κάνει τα πράγματα να μιλούν ξανά.

Από εκεί και πέρα είναι μονάχα ζήτημα τεχνικής, που αποδεικνύεται περίτρανα, στο να δεθούν με μονοκοντυλιά άνθρωποι και ζώα, δέντρα και ξωτικά. Κανένας συμβιβασμός στη διάθεσή μας να ονειρευτούμε λοιπόν! Μήπως ήλθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε την ιδέα μας για το «εφηβικό θέατρο»;