ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ
Λένε ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να κρατάνε την ψυχραιμία τους. Και αποστάσεις από το θέμα τους. Να μην παίρνουν θέση. Ούτε να θυμώνουν ούτε να ενθουσιάζονται. Συμφωνώ και επαυξάνω. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις, που επιβάλλεται οι δημοσιογράφοι να ανεβάζουν τους τόνους. Και μια από αυτές είναι η αποχώρηση του Γιάννη Χουβαρδά από το Εθνικό Θέατρο.
Δεν θα γράψω πόσα του χρωστάμε. Το ξέρουν δα και οι πέτρες. Δεν θα γράψω πόσο λυπάμαι, που αυτός ο αυστηρός, πάντα συγκρατημένος άνθρωπος δεν θα πια είναι υπεύθυνος για τη μεγάλη μας κρατική σκηνή, αυτή που τη λέμε «πρώτη». Δεν θα γράψω πόσο εύχομαι να μην τον χάσουμε, να βλέπουμε όσο συχνότερα γίνονται παραστάσεις του.
Κάτι άλλο θα γράψω. Που το έζησα έξι ολόκληρα χρόνια και το θεωρώ ως σημαντικότερη προσφορά του σ' αυτόν τον τόπο. Την ομαλή, ευγενική, διακριτική μεταμόρφωση του κοινού του Εθνικού.
Θυμάμαι πολλές φορές σε παραστάσεις, κυρίως τον πρώτο και δεύτερο χρόνο του Χουβαρδά στο τιμόνι του θεάτρου, να καρδιοχτυπάω, να παθαίνω πανικούς μέσα στις αίθουσες μπας και οι θεατές αντιδράσουν, τσινίσουν, αποχωρήσουν και δεν ξαναπατήσουν. Θυμάμαι τη γαλήνη μου όταν ένιωθα ότι και οι πιο «περίεργες» παραστάσεις και ερμηνείες πέρναγαν σιγά σιγά κάτω στην αίθουσα, όταν άκουγα στο τέλος το χειροκρότημα και έβλεπα τα χαμογελαστά πρόσωπα του κοινού.
Θυμάμαι τη συγκίνησή μου όταν άνθρωποι μεγάλοι στην ηλικία (αυτοί που μάθαμε να λέμε «το κοινό του Εθνικού»), καθισμένοι δίπλα μου, μίλαγαν με αγάπη και οικειότητα για νέους, καταπληκτικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, αυτούς που ο Χουβαρδάς κάλεσε στο Εθνικό και κάποιοι μίζεροι μίλησαν για «κλίκα». Θυμάμαι τους διαδρόμους του Τσίλερ τίγκα στον κόσμο, πατείς με πατώ σε.
Και επειδή ξέρω και κάποιες άλλες κρατικές σκηνές πώς μεταχειρίζονται το κοινό τους, πόσο το υποτιμούν δίνοντάς του παλιά, εύκολα θεάματα, το δώρο που μας έκανε ο Χουβαρδάς μού φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Μας σεβάστηκε στο Εθνικό, ακριβώς όπως και στο «Αμόρε». Μας αντιμετώπισε σαν ευφυείς, ενήλικες, ανοιχτούς στο καινούργιο και στο ουσιώδες θεατές. Σαν θεατρόφιλους. Μακάρι και ο διάδοχός του.
Βένα Γεωργακοπούλου
