Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
«Τι θέλετε -αναρωτιέται η κυρία Ρεπούση- να κλάψουμε;» (για τις απολύσεις των εκπαιδευτικών). Πιστή στο πνεύμα ενός αμοραλιστικού ουμανισμού, δεν μπορεί να καταλάβει η βουλευτίνα της Δημοκρατικής Αριστεράς ότι ο κόσμος υποφέρει, ότι άμα χάσει τη δουλειά του έρχεται αντιμέτωπος με το θηρίο της πείνας, τη σκληρή μοναξιά του ανέργου, την απώλεια του νοήματος της ζωής και, τέλος, την αμέριμνη είσοδο ενός ψυχιατρείου ή την έξοδο στους πάνω ορόφους των πολυκατοικιών… Ταιριάζει γάντι στην κυρία η έξω από ανθρωπολογικές λεπτότητες αγγλοσαξονική ρήση «fear him who is near you» (να φοβάσαι τον πλησίον σου)! Μάλιστα. Μπροστά στην ορθολογική της ηθικότητα η κυρία Ρεπούση δεν έχει δάκρυα για τους καθηγητές που χάνουν τη δουλειά τους. Το συναίσθημα ανήκει σε παλαιορομαντικούς, η συμπόνοια και η συμπάθεια δεν χωράνε στο ακριβό πολιτικό της λεξιλόγιο.
Αλλά ξεχάσαμε, παρότι ο Αριστοτέλης μάς είχε προειδοποιήσει στη Ρητορική του, ότι η συμπόνοια περιορίζεται κατά βάση σε εκείνον τον κύκλο ανθρώπων που ζουν σε άσχημες συνθήκες και θεωρούν τον εαυτό τους ως μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων με κοινή μοίρα, αδιάφορο ποιον βρίσκει το κακό κάθε φορά. Σε ανθρώπους φουσκωμένους από οίηση και υπερτροφικό εγώ δεν χωρούν συγκινήσεις, διότι δεν ερμηνεύονται, δεν κατανοούνται, δεν ελέγχονται. Τα πάθη και τα συναισθήματα, φαίνεται, είναι για την πλέμπα, όχι για την ελίτ της διανόησης (προς Θεού, καλέ) ή για τα θηρία της πολιτικής. Οχι και πάλι όχι…
Τα πάθη και οι ορμές θολώνουν τη διάνοια της κυρίας Ρεπούση, αποδυναμώνουν τον λόγο (τη λογική), άρα πρέπει να εξοριστούν. Κρίνει το ίδιο, ήθελα να ήξερα, το πάθος της εξουσίας (της), το πάθος για εξουσία, εννοείται. Εχουμε πειστεί από τους εκπροσώπους μας ότι εξουσία και ηθική δεν συμβαδίζουν, δεν ξεχνάμε όμως ποτέ ότι ακόμη και στη συμπεριφορά ενός παθιασμένου υπάρχει μέθοδος, όσο κι αν αυτό ηχεί παράξενα. Ελεγε ο Ροσφουκό ότι στη δυστυχία των άλλων βλέπουμε κάτι που δεν μας είναι δυσάρεστο. Προφανώς τέτοιους οφθαλμούς θα έχει η κυρία Ρεπούση. Και τι να κάνει; Να τους εξορύξει; Ε όχι. Θα ήταν ανορθολογικό, αν και τα μεγάλα διανοήματα (Βοβενάργκ) βγαίνουν από την καρδιά.
Σε μια εποχή που οι συλλογικότητες αναδύονται δυναμικά σαν μια άμυνα απέναντι στον αυταρχισμό της εξουσίας, η κυρία Ρεπούση φοβάται (;) να νιώσει συμπόνοια για τον πάσχοντα δάσκαλο. Δεν είπε κανείς στην αγαπητή κυρία να κλάψει, ας σιωπήσει τουλάχιστον' να μην προκαλεί. Η χαρά της ζωής δεν βρίσκεται στα μεγαλεία και στους θώκους' δεν ξέρω πού βρίσκεται, αλλά από 'κει απουσιάζει! Δίκαια, νομίζω, ενοχλήθηκαν οι εκπαιδευτικοί από την αποστροφή της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ και είναι δικαιολογημένος ο όποιος σχετλιασμός τους. Θυμούνται και το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού (αυτό με τον συνωστισμό) και εξίστανται. Αλλά δεν θα 'πρεπε να συνδυάζεται το παρελθόν με το μέλλον, όταν τουλάχιστον το αντικείμενο της κριτικής είναι διαφορετικό.
Μην κλάψετε, κυρία Ρεπούση, δείξτε όμως λίγη κατανόηση, λίγο σεβασμό' σε καλό οδηγεί, συνήθως, αυτή η συμπεριφορά. Η υπόθεση είναι να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και όχι να φοβόμαστε τον πλησίον.
