Τρίτη ματιά
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι διαπιστωμένο ότι οι μεγάλες κυβερνητικές αποφάσεις που κρίνουν τις τύχες των κοινωνιών (αντεργατικοί νόμοι, κήρυξη πολέμων κ.λπ.) έχουν ληφθεί από δημοκρατικές δήθεν κυβερνήσεις, με Σύνταγμα, νόμους κ.λπ. Ετσι και οι νυν κυβερνώντες' συνεχώς επικαλούνται το Σύνταγμα (το οποίο έχουν χιλιολοιδορήσει παρακάμπτοντάς το) για να επιβάλουν τις επιταγές της μνημονιακής πολιτικής. Αλλά μια τέτοια πολιτική αδιαφορεί εντυπωσιακά για το φτωχό εθνικό σύστημα (Σύνταγμα) μιας νότιας περιφερειακής χώρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ενδεδυμένη η τρικομματική κυβέρνηση έναν δημοκρατικό μανδύα, επιδίδεται στην άσκηση μιας αυθαίρετης, απολυταρχικής εξουσίας, με θύμα τον εργατικό και αγροτικό πληθυσμό και κύριο στόχο να καταπνίξει την αξιοπρέπειά του. Παλιά συνήθεια. Μην ξεχνάμε, μας θυμίζει ο Ζαν-Κλοντ Μισεά, ότι το 1791, μόλις δύο χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ψηφίστηκε στη Γαλλία νόμος, ο αποκαλούμενος νόμος Λε Σαπελιέ, ο οποίος επέβαλλε την απόλυτη ελευθερία της επιχείρησης και απαγόρευε τις συμμαχίες και τους συνεταιρισμούς των εργατών. Βάσει του νόμου αυτού οι εργάτες έχασαν το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία, πράγμα που διήρκεσε μέχρι το 1884 (!).
Επήλθε γενικευμένη «διάλυση όλων των κοινοτικών βάσεων, απαραίτητων στην οικοδόμηση μιας πραγματικά ανθρώπινης προσωπικής ζωής».
Ιδια η εξουσία, παντού και πάντα. Απομένει στην κοινωνία να αντιδράσει ώστε να επανακτήσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια, τον παραμελημένο (και από την ίδια…) συλλογικό τρόπο συνύπαρξης, την common decency (λαϊκή αξιοπρέπεια) κατά Τζορτζ Οργουελ.
Οι καθηγητές, το γνωρίζουν ή όχι, προσπαθούν να σώσουν την ελάχιστη αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα να (μας) θυμίσουν ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς συλλογικότητες και ας έχουν να αντιμετωπίσουν πολλούς διανοούμενους της ελίτ και δημοσιογράφους ψιττακίζοντες την κυβερνητική, αυταρχική πολιτική.
Δεν έχει σημασία εάν χάσουν τον αγώνα. Προλαβαίνουν να ξυπνήσουν στην κοινωνία την κοιμισμένη συνείδηση της αντίστασης. Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι μας να καταλάβουμε ότι οφείλουμε να αντιδράσουμε, κόντρα στη βία της εξουσίας και τα κυβερνητικά φληναφήματα περί σωτηρίας της πατρίδας. (Εάν είναι ποτέ δυνατόν, κάποιοι που κατέστρεψαν τη χώρα, οι ίδιοι αυτοί να τη διασώσουν!).
Ας μην πάει τίποτε χαμένο (δεν πάει) μέσα από το ξύπνημα (έστω και αργά) της κοινωνίας και αυτό ας είναι το μήνυμα του αγώνα των εκπαιδευτικών. Και ας ομολογήσουν πολλοί απ' αυτούς ότι τόσα χρόνια αρκούνταν στην εκπαίδευση και όχι στην Παιδεία. Και, τέλος, ας συμφωνήσουμε ότι η ανθρώπινη προσωπική ζωή στηρίζεται στην κοινοτική αλληλεγγύη.
