Της Β. Παπαντωνοπούλου

 

Είναι ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη. Κι αυτό ακούγεται σαν κάτι το εξαιρετικά περίεργο για κάποιον που δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα όπου αγωνιζόταν. Πάντα υπήρχαν καλύτεροι ποδοσφαιριστές γύρω του. Ομως ο ίδιος δούλευε σαν σκυλί. Από το 1991 που πρωτοπήγε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέχρι τώρα, στα 38 του, που αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του.

 

Η εργασιακή του ηθική στον αγωνιστικό χώρο ποτέ δεν μπήκε σε αμφισβήτηση ούτε από συμπαίκτες του ούτε από τους προπονητές του… Και τα όποια ταλέντα διέθετε, όπως το δεξί πόδι-διαβήτης που έβρισκε τον παραλήπτη σε απόσταση πολλών μέτρων, τα καλλιέργησε παίρνοντας το μάξιμουμ σε όλη του την καριέρα. Αυτό, σε αντίθεση με χαρισματικούς παίκτες, όπως ο Πολ Γκασκόιν, που πέταξε στα σκουπίδια το εκ γενετής ταλέντο του…

 

Οσο δούλευε στον αγωνιστικό χώρο, το προφίλ του εκτοξευόταν έξω και πέρα από τα γήπεδα. Η δημοσιότητά του και η αναγνωρισιμότητά του σε όλο τον πλανήτη δεν έχουν ταίρι. Ισως γι' αυτόν τον λόγο, τα όποια αγωνιστικά λάθη του μερικές φορές μεγεθύνονταν και η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο.

 

Οπως στο Μουντιάλ της Γαλλίας, το 1998. Για μια ανόητη κλοτσιά στον Ντιέγκο Σιμεόνε είδε την κόκκινη κάρτα στον αγώνα της Αγγλίας με την Αργεντινή και η ομάδα του αποκλείστηκε. Τότε ξεκίνησε μια απίστευτη εκστρατεία μίσους προς το πρόσωπό του. Μέχρι και ομοιώματά του καίγονταν κρεμασμένα από λάμπες στους δρόμους!

 

Το εντυπωσιακότερο όμως στον Μπέκαμ είναι ότι είχε τα πάντα υπό έλεγχο και κυρίως τον εαυτό του. Δεν αντιδρούσε, παρά μόνο με περισσότερη δουλειά. Ετσι επανερχόταν και κέρδιζε τους επικριτές του. Αυτοί που τον κατέκριναν το 1998, τον αποθέωσαν τρία χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2001, όταν με το γκολ-φάουλ στον Αντώνη Νικοπολίδη, στις καθυστερήσεις του αγώνα Αγγλίας-Ελλάδας έκανε το 2-2 και έστειλε τα «λιοντάρια» απευθείας στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής.

 

Αλλοι αστέρες του αθλητισμού γονάτισαν από τη δημοσιότητα, όταν αυτή γινόταν αρνητική. Θυμηθείτε τον Τάιγκερ Γουντς ή τον Λανς Αρμστρονγκ να δακρύζουν στις συνεντεύξεις τους στην Οπρα Γουίνφρεϊ… Είπαμε όμως. Ο Μπέκαμ, σταθερά επί δύο δεκαετίες, δεν άφηνε τίποτε να διακόψει ή να του καταστρέψει την καριέρα. Μολονότι γι’ αυτόν η δημοσιότητα, οι διαφημιστικές υποχρεώσεις, το marketing γύρω από το όνομά του ήταν ευπρόσδεκτα, όλα αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ τη συλλογή τροπαίων και την επίτευξη στόχων:

 

• Κατέκτησε 19 Κύπελλα στην καριέρα του, μεταξύ των οποίων 6 Πρέμιερ Λιγκ, 1 Πριμέρα Ντιβισιόν, 1 πρωτάθλημα Γαλλίας και 2 Κύπελλα MLS στις ΗΠΑ.

 

• Είναι ο μοναδικός Αγγλος ποδοσφαιριστής που κέρδισε πρωταθλήματα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες: Αγγλία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες και Γαλλία.

 

• Επαιξε σε 107 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ – ο πρώτος Αγγλος ποδοσφαιριστής που ξεπέρασε το φράγμα των 100.

 

• Πέτυχε 111 γκολ σε 641 παιχνίδια πρωταθλήματος και Τσάμπιονς Λιγκ.

 

• Εχει δώσει 147 ασίστ σε παιχνίδια πρωταθλήματος.

 

• Εχει 115 συμμετοχές με την Εθνική Αγγλίας. Μόνο ο Πίτερ Σίλτον κατάφερε περισσότερες με τα «λιοντάρια».

 

• Είναι ο μόνος Αγγλος ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα – κατά της Κολομβίας το 1998, της Αργεντινής το 2002 και του Ισημερινού το 2006.

 

Ολα αυτά μπορούν να επιτευχθούν τυχαία; Επειδή ένας παίκτης έχει φωτογένεια ή καλές δημόσιες σχέσεις;

 

Ας είμαστε σοβαροί. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, με εξαιρετική ικανότητα σε σέντρες και χτυπήματα φάουλ. Ομως η εικόνα του είναι τόσο ισχυρή που τα αγωνιστικά επιτεύγματά του έχουν ήδη περάσει σε δεύτερη μοίρα. Η Ιστορία θα γράψει γι’ αυτόν ότι ήταν ο πρώτος celebrity ποδοσφαιριστής στον κόσμο.