Της Β. Παπαντωνοπούλου
Είναι ελάχιστες οι φορές που ένας αντίπαλος της Ρεάλ Μαδρίτης στην Πριμέρα Ντιβισιόν την επισκέπτεται στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», βλέποντάς την αφ’ υψηλού και ειδικότερα από απόσταση οκτώ βαθμών στην κατάταξη…
Και όμως, αυτό συμβαίνει φέτος με την Ατλέτικο Μαδρίτης, που σήμερα μεταφέρεται στην άλλη άκρη της πρωτεύουσας με την αυτοπεποίθηση που της δίνουν 11 νίκες, μία ισοπαλία και μόλις μία ήττα στο πρωτάθλημα.
Ενας υγιής απολογισμός, με ποδοσφαιρικά επιχειρήματα εντός αγωνιστικού χώρου και με τρία χαρακτηριστικά που εξηγούν την επιτυχία της: καλός προπονητής, ξεκάθαρη ιδέα και ήρεμα αποδυτήρια.
Οποιον παίκτη της Ατλέτικο κι αν ρωτήσει κανείς για το πού οφείλεται η καλή πορεία, θα του δείξει τον Ντιέγο Σιμεόνε. Αργησε να βγάλει από πάνω του την ταμπέλα του «πρώην παίκτη» και πλέον πείθει –και με το παραπάνω- ως προπονητής.
Στην πρώτη συγκέντρωση της χρονιάς, οι ποδοσφαιριστές του έμειναν με ανοιχτό το στόμα, όταν είδαν 5.000 άτομα στο προπονητικό κέντρο της Μαχαδαόντα. Ο «Τσόλο», όμως, τους είπε: «Παιδιά, και εμένα με σφύριξαν κάποτε. Και εμένα με αποθέωσαν». Κάπως έτσι τους ηρέμησε…
Τώρα, τις τελευταίες εβδομάδες, παρά τις σερί νίκες, ο Αργεντινός θυμίζει στους παίκτες του ξανά και ξανά ότι πρέπει να επιστρέφουν στα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν, κυρίως στο επιθετικό παιχνίδι.
Τους έδωσε να καταλάβουν ότι αν δεν παίζουν όπως ξέρουν, κάθετα, γρήγορα και με μεγαλύτερη ένταση, δεν θα μπορέσουν να επικρατήσουν έναντι αντιπάλων όπως η Ρεάλ Μαδρίτης.
Το παιχνίδι κατά της Σεβίλης την περασμένη Κυριακή ήταν γι’ αυτόν εξίσου σημαντικό με το αποψινό ντέρμπι. Το τελικό 4-0 είναι ενδεικτικό της αυτοσυγκέντρωσης των «ροχιμπλάνκος».
Και η νοοτροπία του προπονητή φαίνεται από λεπτομέρειες, όπως η εξής: Δεν είπε στους Γκάμπι, Μιράντα και Φιλίπε Λουίς να προσέχουν τα μαρκαρίσματά τους κατά των Σεβιγιάνων. Τους είπε να παίξουν όπως ξέρουν, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε κίτρινη κάρτα και αυτόματη τιμωρία για την επίσκεψη στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Το σημαντικότερο στοιχείο στη δημιουργία αυτής της Ατλέτικο, που φέτος έχει γίνει άβολος αντίπαλος για τις περισσότερες ομάδες, είναι η αναγνώριση των ποδοσφαιρικών της ορίων. Για παράδειγμα, από την πρώτη στιγμή, ο Σιμεόνε είπε στους παίκτες του ότι τα χαρακτηριστικά τους –ατομικά και ομαδικά- δεν φτιάχνουν ένα σύνολο που θα κυριαρχεί στην κατοχή της μπάλας.
Και έχει δίκιο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης διαθέτει την 3η καλύτερη επίθεση, αλλά είναι 11η σε ποσοστό κατοχής. Συμπέρασμα: Δεν χρειάζονται πολλά λεπτά στα πόδια τους την μπάλα για να πετύχει ο Ρανταμέλ Φαλκάο τα 50 γκολ που έχει στην καριέρα του ως «ροχιμπλάνκο».
Κάπου εκεί, βέβαια, δημιουργείται ο κίνδυνος της υπερ-εξάρτησης από τον Κολομβιανό φορ. Γι’ αυτό ο Σιμεόνε έχει δουλέψει πολύ την επιθετική κίνηση της μεσαίας του γραμμής, που έχει κρίνει πολλούς αγώνες, καθώς οι αντίπαλοι αμυντικοί επικεντρώνονται στο μαρκάρισμα του Φαλκάο και αφήνουν χώρους. Ο 42χρονος τεχνικός δεν είναι μετρ της ρητορικής.
Τα μηνύματά του στα αποδυτήρια είναι σύντομα, κοφτά, ξεκάθαρα και βοηθούν τους παίκτες στην ανάλυση των αντιπάλων τους. Αυτό που θέλει είναι να έχουν οι ποδοσφαιριστές του απόλυτη συναίσθηση του τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν μέσα στο γήπεδο: «Αν απομακρυνθούμε από αυτό που είμαστε και από το σχέδιό μας, δεν θα πετύχουμε».
Τι μπορεί όμως η Ατλέτικο;
Κατ’ αρχάς, είναι εντυπωσιακή η πίεσή της για να ανακτήσει την μπάλα μόλις τη χάσει. Παίζει στο όριο του κανονισμού, είτε κλέβει είτε κάνει το επαγγελματικό φάουλ για να σταματήσει την ανάπτυξη του αντιπάλου. Είναι η 7η ομάδα σε φάουλ (κάνει 15 ανά αγώνα), ενώ 4η στην ανάκτηση της μπάλας – 71 φορές σε κάθε ματς. Πολλή και συλλογική δουλειά, ειδικά στην περιοχή του αντιπάλου – γι’ αυτό και ο Τιμπό Κουρτουά είναι ο τερματοφύλακας που δέχεται τα λιγότερα σουτ ανά αγώνα (8) στη Λίγκα.
Το σημαντικότερο για τους παίκτες του Σιμεόνε είναι πως έχουν κάνει πραγματικότητα τη ρητορική «όλοι οι ποδοσφαιριστές ενός ρόστερ είναι σημαντικοί».
Το ανακοίνωσε στην προετοιμασία και το έχει τηρήσει μέχρι τελείας. Γι’ αυτό, όταν μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, παίζουν για την πάρτη τους, αλλά και για τον προπονητή τους, που θέλει να τους οδηγήσει στον ποδοσφαιρικό παράδεισο της Ισπανίας. Ο ίδιος τον κατέκτησε το 1995-1996, κάνοντας το νταμπλ με την Ατλέτικο και με συμπαίκτη τον Μίλινκο Πάντιτς. Και κανείς δεν μπορεί να τον πείσει ότι τα θαύματα δεν επαναλαμβάνονται…
