ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Η επανεκκίνηση είναι μια λέξη που τελευταίως χρησιμοποιείται πολύ σε θέματα οικονομίας και πολιτικής, ωστόσο ταιριάζει και στην περίπτωση της Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, η οποία παρουσιάζει φθίνουσα πορεία. Από μια έκθεση που ήθελε να καταξιωθεί στο εξωτερικό, να δικαιολογεί τον εμπορικό και πολιτιστικό της χαρακτήρα, να κινητοποιεί τον κόσμο που δεν διαβάζει φανατικά, να αγκαλιάζει την πόλη, έγινε ένα τοπικό παζάρι, όπως γράφαμε τις προάλλες. Προσπάθησε, είναι η αλήθεια, για χρόνια η πρώην διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου Κατρίν Βελισσάρη, αλλά πώς μπορούσε να ανταγωνιστεί τα «τέρατα», τις Διεθνείς Εκθέσεις του Λονδίνου και της Φρανκφούρτης;

Ανευρη και άοσμη, χωρίς θεματικό άξονα, με λίγες προτάσεις αιχμής που να πιάνουν τον παλμό της κοινωνίας, πρόχειρα στημένη, η φετινή, 10η κατά σειρά διοργάνωση ήταν κατά γενική ομολογία η χειρότερη των τελευταίων ετών. Οι όποιες φωτεινές αναλαμπές οφείλονταν στις προσπάθειες του προσωρινού Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και των εργαζομένων του, που βρίσκονται υπ' ατμόν, στο Βρετανικό Συμβούλιο, τις Ενώσεις των Εκδοτών και Συγγραφέων που πήραν μέρος και σε μεμονωμένους επαγγελματίες του χώρου.

Σε μια κρίσιμη καμπή, πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα και τους στόχους της για να επιβιώσει. Ας επιλέξει. Μπορεί να είναι ευρωπαϊκή, μεσογειακή ή τοπική; Καθαρά εμπορική για τους επαγγελματίες, με έμφαση στους Βορειοελλαδίτες; Πολιτιστική και ανοιχτή για το κοινό; Μια γιορτή με παράλληλες εκδηλώσεις στην πόλη, πιο συμμετοχική και ελκυστική, ιδιαίτερα για τους νέους; Ας αποφασίσει, αλλά να το κάνει καλά.

Ποιος βεβαίως θα αναλάβει το εγχείρημα; «Η ΔΕΒΘ μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει και χωρίς το ΕΚΕΒΙ», είπε ο αν. υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας κλείνοντας τη διοργάνωση. Και έριξε το μπαλάκι για το μέλλον του ΕΚΕΒΙ στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τη λίστα των υπό κατάργηση οργανισμών. Ισως να μην υπάρξει επόμενη διοργάνωση, ίσως αναλάβει η Γενική Γραμματεία Πολιτισμού. Ωστόσο ένας τέτοιος θεσμός και πολλά άλλα που συνδέονται με την εθνική πολιτική βιβλίου δεν μπορεί να είναι δουλειά των δημοσίων υπαλλήλων. Χρειάζεται ένας άνθρωπος που να είναι και ικανός καλλιτεχνικός διευθυντής και μάνατζερ ταυτόχρονα, να έχει εμπειρία, ιδέες, όραμα. Κάτι σαν τον Γιώργο Λούκο, δηλαδή. Εντάξει, δεν είναι κι εύκολο αλλά ούτε αδύνατον να βρεθεί.

Παρή Σπίνου