ΜΠΟΡΟΥΣΙΑ ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ-ΜΠΑΓΙΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ
Η διπλή γερμανική παρουσία στον αποψινό τελικό… αποθεώνει τη σοφή επιχειρηματική διαχείριση και την αφοσίωση στα βασικά του ποδοσφαίρου: το σύνολο πάνω από τη μονάδα, καλή φυσική κατάσταση, σωστές μεταγραφές και επένδυση στα νεαρά ταλέντα
Της Β. Παπαντωνοπούλου
Την άνοιξη του 1980, η Ρεάλ Μαδρίτης ονειρευόταν το 7ο Πρωταθλητριών της ιστορίας της, με τον τελικό να έχει οριστεί στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Οι «μερένγκες» στον πρώτο ημιτελικό είχαν επικρατήσει με 2-0 του Αμβούργου και χαλαροί ταξίδεψαν στον γερμανικό Βορρά για το δεύτερο παιχνίδι. Εκεί ο Μάνφρεντ Καλτς και ο Χορστ Χρούμπες έκαναν «πάρτι» και οι Μαδριλένοι του Βουγιαντίν Μπόσκοφ προσπαθούσαν ανήμποροι να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Το κοντέρ είχε γράψει 5-1…
Στο αεροπλάνο της επιστροφής, ο Πίρι της Ρεάλ Μαδρίτης, η επιτομή του παίκτη που ποτέ δεν το έβαζε κάτω ό,τι κι αν συνέβαινε, μονολογούσε: «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε. Δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτε. Το ποδόσφαιρο είναι δικό τους πλέον. Των Γερμανών. Δεν έχει σημασία αν παίζουμε καλά ή άσχημα. Αυτοί έχουν περισσότερη δύναμη: πηδάνε, τρέχουν, σπρώχνουν, περνούν από πάνω σου»…
Για την ιστορία, το Αμβούργο έχασε στον τελικό από τη Νότιγχαμ Φόρεστ, που υπερασπίστηκε τον τίτλο της. Και η ομάδα του Ελβα θα πανηγύριζε μόνο το 1983, στην Αθήνα…
Ομως το τι σήμαινε πλέον Γερμανία, θα φαινόταν καθαρά δύο μήνες αργότερα στο Κύπελλο Εθνών της Ιταλίας και στα επόμενα Παγκόσμια Κύπελλα -φιναλίστ το 1982 και 1986, τροπαιούχος το 1990.
Εκείνη την αναμέτρηση του 1980 ανέσυραν στη μνήμη τους οι Ισπανοί, όταν τη φετινή Πρωτομαγιά σφραγίστηκε η διπλή γερμανική πρόκριση επί των δύο μεγαθηρίων της Ιβηρικής στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί δεν επρόκειτο απλά για δύο αγωνιστικά αποτελέσματα. Το «βίαιο» 7-0 της Μπάγερν Μ. επί της Μπαρτσελόνα και ο τρόπος που η Ντόρτμουντ διέλυσε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Βεστφάλεν» ήταν η ένδειξη ότι οι εποχές άλλαξαν. Οι δύο γερμανικοί σύλλογοι έβγαλαν τη γλώσσα απέναντι σε όλη την Ευρώπη, η οποία θεωρούσε ότι ο «αφρός» θα ήταν ένα ισπανικό clásico στον τελικό.
Το εντυπωσιακότερο είναι ότι οι Γερμανοί απέκλεισαν δύο τελείως διαφορετικά –μέχρι τότε πρότυπα- μοντέλα: το ποδόσφαιρο κατοχής και ελέγχου της Μπαρτσελόνα και το ποδόσφαιρο ανάκτησης και αντεπιθέσεων της Ρεάλ Μαδρίτης.
Απέκλεισαν επίσης δύο ομάδες απείρως πλουσιότερες από τις ίδιες. Απέκλεισαν τους δύο καλύτερους ποδοσφαιριστές της τελευταίας πενταετίας. Τις Χρυσές Μπάλες από το 2008 μέχρι σήμερα.
Αν προσθέσει κανείς τους προϋπολογισμούς της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα, το ποσό φτάνει σχεδόν στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ! Αν κάνει το ίδιο με την Μπάγερν Μονάχου και την Ντόρτμουντ, μόλις που αγγίζει τα 500 εκατομμύρια… Ο τρόπος όμως που δουλεύουν οι Γερμανοί ως προς τα φυτώρια και το σύστημα σκάουτινγκ είναι ζηλευτός. Ας μην πάμε μακριά. Ο καλύτερος παίκτης της Ντόρτμουντ στο προπέρσινο πρωτάθλημα ήταν ο Νούρι Σαχίν. Τον ορέχθηκε η Ρεάλ Μ., τον απέκτησε, αλλά δεν «τράβηξε». Στο μεταξύ όμως ο Γιούργκεν Κλοπ τον είχε αντικαταστήσει με τον εξαιρετικό Ιλκάι Γκιντογκάν, που «βγάζει μάτια»!
Η Μπάγερν Μονάχου μπορεί να είναι η πιο πλούσια γερμανική ομάδα, αλλά το τιμ που τη μανατζάρει (όλοι πρώην παίκτες) διαχειρίζεται τον προϋπολογισμό της σοφά. Και αυτή πληρώνει έναν σκασμό λεφτά, αλλά το κάνει για περιπτώσεις σαν του Χάβι Μαρτίνεθ –στην οποία δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Κάτι που δεν μπορεί να πει η Μπαρτσελόνα για τον Αλέξις ή η Ρεάλ Μαδρίτης για τον προαναφερθέντα Σαχίν ή τον Μόντριτς…
Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα στο γερμανικό ποδόσφαιρο και την Μπουντεσλίγκα. Και εκεί πέρασαν την κρίση τους… Ας μην ξεχνάμε την προ δεκαετίας πτώχευση του ομίλου Kirch, που έναντι υπέρογκων ποσών είχε πάρει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Μπουντεσλίγκα. Τότε που επίσης είχε αποκαλυφθεί το σκάνδαλο ότι, πέραν του μεριδίου της από την κεντρική διαχείριση, η Μπάγερν Μονάχου έπαιρνε επιπλέον ποσά κάτω από το τραπέζι από τον Λέο Κιρχ, με το επιχείρημα ότι η δική της παρουσία και αναγνωρισιμότητα ανέβαζε κατακόρυφα το προϊόν και έπρεπε να «επιβραβευτεί»…
Ομως, όπως συνηθίζουν δεκαετίες τώρα και σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, οι Γερμανοί ξανάρχονται. Μέσα σε έναν αιώνα έχασαν δύο Παγκοσμίους Πολέμους, αλλά ξαναβρέθηκαν στην κορυφή, σε σημείο να ορίζει η Ανγκελα Μέρκελ την καθημερινότητά μας… Ετσι νοικοκύρεψαν την Μπουντεσλίγκα και την κατέστησαν ένα ιδιαίτερα ελκυστικό προϊόν. Μέσα σε μια δεκαετία έβαλαν σε λειτουργία την αποτελεσματικότητά τους και τις αναντίρρητες οργανωτικές τους ικανότητες και έφτιαξαν ένα εξαιρετικό δίκτυο φυτωρίων, τόσο σε ομοσπονδιακό επίπεδο, όσο και συλλογικά, παράγοντας παράλληλα προπονητές και ομάδες για το μέλλον.
Η δουλειά αυτή ξεκίνησε το 2000, μετά το στραπάτσο της Εθνικής Γερμανίας στο EURO -4η στον όμιλο με Πορτογαλία, Ρουμανία, Αγγλία με 1-5 συνολικά γκολ και καμία νίκη. Με απόφαση της ομοσπονδίας, χτίστηκαν 121 εθνικά κέντρα ανάπτυξης ταλέντων σε όλη τη χώρα για παιδιά 10-17 χρόνων! Επίσης επιβλήθηκε και στους 36 συλλόγους της 1ης και 2ης κατηγορίας να αποκτήσουν ακαδημίες. Επιπλέον τέθηκε σε ισχύ κανονισμός, σύμφωνα με τον οποίο σε κάθε ηλικιακή «φουρνιά» στις ακαδημίες αυτές πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 12 παίκτες που να μπορούν να εκπροσωπήσουν τη Γερμανία! Μέσα στη δεκαετία αυτή λοιπόν, το ποσοστό των ξένων παικτών που αγωνίζονται στην Μπουντεσλίγκα έχει μειωθεί από 44% σε 36%…
Η δουλειά της γερμανικής ομοσπονδίας στις μικρές ηλικίες είναι εντυπωσιακή. Πέρσι το καλοκαίρι, η ομάδα της Γερμανίας δεν ήταν καν μεταξύ των οκτώ που συμμετείχαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων της Εσθονίας, όπου η Ελλάδα πήρε τη δεύτερη θέση πίσω από την Ισπανία. Ομως σε όλους τους αγώνες διέκρινε κανείς στις κερκίδες τις κλασικές ασπρόμαυρες γερμανικές φόρμες. Επρόκειτο για μια δεκαριά ομοσπονδιακούς τεχνικούς μικρών ηλικιών, που κρατούσαν διαρκώς σημειώσεις: για τις ομάδες, για τα συστήματα, για τον τρόπο εκγύμνασης, για τα πάντα…
Το καταπληκτικό σκάουτινγκ και η δουλειά με τα παιδιά εξηγεί εν μέρει το θαύμα της Ντόρτμουντ, η οποία, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί αντίθεση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των υπέρογκων ποσών και των μεγάλων συμβολαίων. Οχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Το 2005, η ομάδα της Βεστφαλίας είχε φτάσει ένα βήμα από την πτώχευση. Μάλιστα η ίδια η Μπάγερν Μονάχου τούς είχε δανείσει 2 εκατομμύρια ευρώ τον Φεβρουάριο του 2004, για να πληρώσουν τους παίκτες τους! Και η πορεία τους προς την κορυφή ήταν πολύ, μα πολύ δύσκολη. Ομως τα κατάφεραν. Χρειάστηκε η αυστηρή –πλέον- οικονομική πολιτική και ένας προπονητής που έχει δημιουργήσει μια γοητευτικότατη ομάδα χάρη στον τακτικό του νου και στον τρόπο με τον οποίο οσμίζεται το ταλέντο.
Η ιστορία της Ντόρτμουντ είναι από αυτές που εμπνέουν τους ταπεινούς πλην τίμιους του κόσμου αυτού, τις ομάδες χωρίς παχυλά πορτοφόλια. Ομως το κατόρθωμά της δεν αντιγράφεται εύκολα…
Οσο για το κατόρθωμα της Μπάγερν Μονάχου; Η οργάνωσή της θα πρέπει να διδάσκεται σε πανεπιστημιακές σχολές management. Το γεγονός ότι αυτό το καταπληκτικό σύνολο, που έχει παρουσιάσει ο Γιουπ Χάινκες φέτος, θα βρίσκεται του χρόνου στα χέρια του Πεπ Γουαρδιόλα ενισχυμένο και με τον Μάριο Γκέτσε –κινήσεις που έγιναν προτού καν τελειώσει η σεζόν- είναι ένδειξη ότι (επί το λαϊκότερον…) οι τύποι είναι πολύ μπροστά. Και από μεγαθήρια που ακόμα ψάχνουν προπονητή για να διαχειριστεί ρόστερ εκατομμυρίων (βλ. Ρεάλ Μαδρίτης) και από Ρώσους ολιγάρχες και Αραβες μίδες που ακόμα μαθαίνουν τα βασικά σκορπώντας εδώ και 'κεί τα χρήματά τους…
Γιατί ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί αυτό ακριβώς: τον εορτασμό της σοφής επιχειρηματικής διαχείρισης και της αφοσίωσης στα βασικά του ποδοσφαίρου: το σύνολο πάνω από τη μονάδα, καλή φυσική κατάσταση, σωστές μεταγραφές και επένδυση στα νεαρά ταλέντα.
