66ο Φεστιβάλ Κανών

Κοντά στην ολοκλήρωση του φεστιβάλ, κάνουμε έναν σύντομο απολογισμό και προβλέπουμε τα βραβεία. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχουμε δει ακόμα το «Only Lovers Left Alive» του Τζιμ Τζάρμους με την Τίλντα Σουίντον και το «Venus in Fur» του Ρομάν Πολάνσκι με την Εμανουέλ Σενιέ, ταινίες δυο ιερών τεράτων που περιμένουμε να μας εκπλήξουν την τελευταία στιγμή

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΚΑΝΕΣ  Της Λήδας Γαλανού

Μια μετριότατη χρονιά γνώρισε φέτος το Φεστιβάλ Κανών, με τους θεατές απ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου να αγωνιούν να βρουν μια ταινία να αγαπήσουν και να χάνουν τις ελπίδες τους με το πέρασμα των ημερών. Ετσι, οι Κάνες του 2013 θα μείνουν στο μυαλό περισσότερο για άλλα πράγματα κι όχι για τις ταινίες που φιλοξένησαν στις αίθουσές τους: για την αδιάκοπη βροχή που δεν χαρίστηκε ούτε στις λαμπερές παρουσίες στο κόκκινο χαλί (πόσο έξυπνη η πρόβλεψη των marketeers του «Υπέροχου Γκάτσμπι» να γεμίσουν, στην πρεμιέρα του φεστιβάλ, την είσοδο με ομπρέλες με το λογότυπο της ταινίας!). Για την παρουσία ενός από τους ωραιότερους άντρες στον κόσμο, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που κατέκτησε τις Κάνες με class και ξανασυναντήθηκε με τον παλιό του φίλο, τον Πολ Νιούμαν, κάτω από τη φετινή αφίσα του φεστιβάλ. Για τους πυροβολισμούς που απείλησαν τον Κριστόφ Βαλτς και τον Ντανιέλ Οτέιγ στη διάρκεια συνέντευξής τους στην παραλία και τις αλλεπάλληλες κλοπές σε εταιρείες και κοσμηματοπωλεία της πόλης, που έφεραν στις Κάνες την αληθινή εκδοχή του «To Catch a Thief», σχεδόν 60 χρόνια μετά την ταινία του Χίτσκοκ! Και για τον σκηνοθέτη που κάθισε στην καρέκλα του προέδρου της επιτροπής, τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, που ανέβασε τον πήχη του στάτους της διοργάνωσης αρκετές βαθμίδες μεμιάς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα βραβεία του κάθε φεστιβάλ καθορίζονται από την προτίμηση (και την πειθώ) του προέδρου της κριτικής επιτροπής του. Θα προτιμήσει ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, η επιτομή του αμερικανικού σινεμά, να βραβεύσει αμερικανική ταινία ή θα διαλέξει την εναλλακτική οδό, τυλιγμένος στην ατμόσφαιρα του διεθνούς σινεμά που εκπροσωπείται στις Κάνες; Αν καταλήξει στο πρώτο, η μοναδική ταινία που από την αρχή ώς το τέλος ξεχωρίζει δυναμικά είναι το «Inside Llewyn Davis» των αδελφών Κοέν και ο πρωταγωνιστής τους, Οσκαρ Αϊζακ, που σηκώνει στους ώμους και στο μελαγχολικό βλέμμα του ολόκληρη την ταινία.

Δίπλα του βρίσκεται και η «Νεμπράσκα» του Αλεξάντερ Πέιν, μαζί με τον υπέροχο Μπρους Ντερν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια υπερήλικη αλλά και υπερβατική ερμηνεία. Στην αντίπερα όχθη, τα πρωτεία έχει η νέα ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς, «La Vie d’ Adele», που προκάλεσε αναστάτωση στο φεστιβάλ, ή το «Le Passe» του Ασγκάρ Φαραντί που, καθώς περνούν οι μέρες, παρέμεινε στη μνήμη ως πλούσια συναισθηματική εμπειρία.

Το «Grigris» του Μαχάματ-Σαλέχ Χαρούν, μια ναΐφ ταινία, ένα κλασικό (και τόσο κλισέ) μελόδραμα, υπάρχει περίπτωση να αγγίξει την ευαίσθητη χορδή του Στίβεν Σπίλμπεργκ και να προσελκύσει ένα από τα μεγάλα βραβεία –ταινίας, σκηνοθεσίας– ή μια συμβολική διάκριση για τον πρωταγωνιστή της, τον ριψοκίνδυνο ανάπηρο χορευτή Σουλεϊμάν Ντεμέ.

Στον ανδρικό ρόλο, ο Μάικλ Ντάγκλας είναι ένα ασφαλές φαβορί για την ενσάρκωση του Λιμπεράτσε στο «Behind the Candelabra» του Στίβεν Σόντερμπεργκ.

Ο συνδυασμός μιας θαρραλέας, πολυεπίπεδης ερμηνείας με την ιστορία και το μέγεθος του Ντάγκλας και την επιβίωση από την πρόσφατη μάχη του με τον καρκίνο φωνάζουν για μια διάκριση στο φεστιβάλ. Μια καλή εναλλακτική είναι ο Τόνι Σερβίλο και το ρεσιτάλ που δίνει στο «La Grande Bellezza» του Πάολο Σορεντίνο, ή ακόμα και ο Μαντς Μίκελσεν (νικητής πέρσι του αντίστοιχου βραβείου για το «Hunt»), για την επιβλητική παρουσία του στο κατά τα άλλα ανέμπνευστο «Michael Kohlhaas» του Αρνό ντε Παλιέρ.

Στον γυναικείο ρόλο, πιθανό είναι να τιμηθεί η μια από τις δυο αποκαλύψεις του φεστιβάλ, ώστε να συνδυαστούν για πάντα με την 66η διοργάνωση: η Μαρίν Βακτ, η πανέμορφη πρωταγωνίστρια του «Jeune et Jolie» του Φρανσουά Οζόν, ή η Αντέλ Εξαρχόπουλος, η εκρηκτική μούσα του Αμπντελατίφ Κεσίς στο «La Vie d’ Adele».

Κανείς δεν θα εκπλαγεί, άλλωστε, αν το βραβείο αυτό κρατήσει η Μαριόν Κοτιγιάρ, έξοχη στο «Immigrants» του Τζέιμς Γκρέι, ή ακόμα και η Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, που μπορεί να χρησιμοποίησε μια έξτρα δόση υστερίας στην ερμηνεία της, είναι όμως η μοναδική γυναίκα που συμμετέχει φέτος στο διαγωνιστικό και ως σκηνοθέτης, με το «Un Chateau en Italie».