Η Λέσχη Αλληλεγγύης Κουκακίου-Πλάκας είναι νεοσύστατη. Για την ώρα συγκεντρώνει τρόφιμα έξω από τα σουπερμάρκετ και τα διανέμει σε 26 οικογένειες της γειτονιάς. Ακριβώς επειδή το εγχείρημα είναι τόσο καινούργιο, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Γιατί όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλοί αναρωτιούνται στις παρέες «τι να κάνουμε;», σηκώνουν τους ώμους, κουνάνε το κεφάλι και βουλιάζουν λίγο πιο βαθιά στον καναπέ και την κατάθλιψή τους. Στο Κουκάκι λοιπόν κάνουν κάτι. «Η γειτονιά μας είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας», μας λέει ο Τριαντάφυλλος.
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου, Φωτ. Νίκος Αναγνωστόπουλος
«Οι άνθρωποι έχουν πέσει σε μελαγχολία, δεν αντιδρούν. Κάποιοι φταίνε γι' αυτή την κατάντια και πρέπει να τιμωρηθούν. Κι εμείς όλοι πρέπει να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Αυτός είναι ο κύριος στόχος της λέσχης μας: να αλληλοϋποστηριχτούμε, να αντέξουμε και να τους ανατρέψουμε». «Οι γείτονές μας κάτι περιμένουν. Κάποιος να τους δώσει ένα όραμα; Κάποιος να τους δώσει ελπίδα; Ισως ούτε και οι ίδιοι ξέρουν τι περιμένουν», συμπληρώνει η Ολγα. «Πρέπει όμως να βγούμε από αυτή τη στάση αναμονής και να δράσουμε. Κανείς δεν θα μας δώσει ούτε όραμα ούτε ελπίδα. Οφείλουμε να το ανακαλύψουμε μόνοι μας».
Κλειστά μαγαζιά
«Η κρίση άλλαξε και την όψη και την ανθρωπογεωγραφία της γειτονιάς», λέει η Κορίνα. «Πάνω από τα μισά μαγαζιά έχουν κλείσει, οι δρόμοι έχουν ερημώσει. Το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή, κλείνονται μέσα από τις 9! Εχουν φύγει πολλοί γείτονες, κυρίως οι μετανάστες που δούλευαν στην οικοδομή.
Από την άλλη, βλέπω ότι ο κόσμος όταν του δώσεις κάτι που να αξίζει τον κόπο, το στηρίζει. Στη γειτονιά έχουμε τρία αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία – το Παγκάκι, τον Κρίκο και τα Συγκρουόμενα. Γεμίζουν πρώτα απ' όλα τα μαγαζιά κάθε μέρα γιατί ο κόσμος εκτιμά την προσπάθειά τους».
Η πρώτη κίνηση αλληλεγγύης στο Κουκάκι ξεκίνησε πριν από 2 χρόνια από το νηπιαγωγείο. Η Μαρία, η πρόεδρος του συλλόγου γονέων, αφηγείται: «Οι δάσκαλοι μας είπαν ότι υπάρχουν παιδάκια που δεν φέρνουν φαγητό το μεσημέρι. Κουβαλάνε ένα ξεροκόμματο τόσο σκληρό που το βρέχουν για να το φάνε.
Ετσι ξεκινήσαμε τα «δέματα της αγάπης» τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Οσο η κρίση βάθαινε τόσο το πρόβλημα οξυνόταν, γίνονταν όλο και πιο πολλά τα νηπιάκια που έτρωγαν χυλό. Ετσι, συνεργαστήκαμε με τον φούρναρη της γειτονιάς που τους δίνει κάθε μέρα ένα κουλούρι και τον ψιλικατζή που τους δίνει κάθε δύο μέρες ένα μπουκάλι γάλα. Και δύο φορές τον μήνα έχουμε ένα δέμα που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας για ένα γεύμα καθημερινά».
Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται ότι κάποιοι συμπολίτες μας τρέφονται με μακαρόνια, όσπρια και ρύζι και τρώνε κρέας ή κοτόπουλο μία φορά τον μήνα. Οταν ήμασταν παιδιά η γιαγιά μου έβαζε λάδι στα φαγητά με το δάχτυλο στο στόμιο του μπουκαλιού και μας έλεγε ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να πετάς το φαγητό.
Μας φαινόταν αστείο, μια εμμονή της γιαγιάς και την κοροϊδεύαμε για το «κατοχικό σύνδρομο». Να που ήρθαν μέρες που πολλές μανάδες βάζουν λάδι με τον ίδιο τρόπο. «Κι ένα παράξενο πράγμα! Οι φτωχοί είναι πιο γενναιόδωροι!», μου λέει η Παναγιώτα. «Στα σουπερμάρκετ που πηγαίνουμε παρατηρούμε τον κόσμο: όσο πιο ξέχειλο είναι το καρότσι τους τόσο πιο λίγα πράγματα θα δώσουν για την αλληλεγγύη. Ειδικά οι συνταξιούχοι και οι νέοι κάτω των 35 προσφέρουν τα περισσότερα».
Ενα πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό μάς μεταφέρει η Ολγα: «Πριν από λίγες μέρες μια κυρία με βρεγμένα μαλλιά μπαίνει βιαστική στο σουπερμάρκετ.
Γεμίζει τρεις σακούλες με τρόφιμα κι έρχεται να μας τα δώσει. «Σας είδα από το μπαλκόνι μου και πετάχτηκα όπως ήμουν για να ψωνίσω και να δώσω κάτι στην αλληλεγγύη», μας λέει και μετά μας αφήνει κάγκελο: «Το άλλο Σάββατο δεν θα έχω καθόλου λεφτά κι ήθελα σήμερα να σας προλάβω». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με συμπολίτες που είναι πολύ πιεσμένοι κι όμως σου λένε «είμαι εντάξει γι' αυτή τη βδομάδα, δώσε στον διπλανό μου που ζορίζεται περισσότερο»».
Θα κλείσω μ’ έναν παράδοξο επίλογο, όμως ήταν αίτημα σύσσωμης της Λέσχης και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Το ρεπορτάζ αυτό αφιερώνεται στη Σοφία Φραγκούλη, τη μάχιμη συνδικαλίστρια, την αγωνίστρια στα χρόνια της χούντας, που κοντά στα 80 της έγινε η ταμίας και η ψυχή της Λέσχης Κουκακίου-Πλάκας. Μέχρι και το τελευταίο βράδυ της ζωής της πακετάριζε τρόφιμα για την αλληλεγγύη.
Οπως λένε οι σύντροφοί της, «ήταν ένας άνθρωπος της προσφοράς και της πράξης. Δεν πελαγοδρομούσε, δεν έχανε ενέργεια γκρινιάζοντας δεξιά κι αριστερά. Εβαζε στόχους και δούλευε για να τους πετύχει».
………………………………………………………………..
Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 69 74 73 33 23
……………………………………………………………..
Λέσχη Αλληλεγγύης Κουκακίου-Πλάκας, Βεΐκου 28, 210 92 10 660, Δευτέρα–Παρασκευή 7-10 μ.μ.
