Κουβέλης και ΔΗΜΑΡ έχουν πολλές φορές δηλώσει κατηγορηματικά μέσα στο τελευταίο 12μηνο ότι δεν θα δεχθούν μέτρα και ρυθμίσεις, που τελικά τις… υπερψηφίζουν
Του Νίκου Σβέρκου
Αν «ταξίδευε» κανείς πίσω στον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο του 2012, θα αντίκριζε ένα κόμμα που κινείται στα αριστερά του χάρτη και που παλεύει για να βρει το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην κυβερνητική «υπευθυνότητα» και την κοινωνική «ευθιξία», εισάγοντας μάλιστα τον όρο «κόκκινες γραμμές» ως τελευταίο προπύργιο αντίστασης στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους συγκυβερνώντες εταίρους.
To «βέτο» στα εργασιακά
Αντιγράφοντας από το προεκλογικό της πρόγραμμα των εκλογών του Ιουνίου, η ΔΗΜΑΡ υποστήριζε με σθένος μια επαναδιαπραγμάτευση με άξονες, μεταξύ άλλων, το πάγωμα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση του νόμου που μείωσε τους κατώτατους μισθούς και επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την επαναφορά της μετενέργειας, την αλλαγή της πρόβλεψης για δέσμευση όλων των εσόδων στην εξυπηρέτηση του χρέους και την αναθεώρηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, με στόχο την αξιοποίηση και όχι την εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
Λίγους μήνες μετά, και συγκεκριμένα στις αρχές Σεπτεμβρίου, η ΔΗΜΑΡ παρουσίασε τις «κόκκινες γραμμές» της μπροστά σε μια κυβέρνηση που ξεκινούσε τους βηματισμούς της. Ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος εμφανιζόταν ανυποχώρητος έναντι των περικοπών στα αναπηρικά επιδόματα, στην οριζόντια περικοπή όλων των δώρων των συνταξιούχων, στην αύξηση των ενσήμων για χορήγηση πλήρους σύνταξης, στην κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65 ετών και στην κατάργηση των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων. Πρότεινε μάλιστα και εναλλακτικά ισοδύναμα μέτρα, τα οποία βέβαια ουδέποτε συζητήθηκαν επί της ουσίας, καθώς εξοβελίζονταν από κυβερνώντες και στελέχη της τρόικας ως «αδύνατα να εφαρμοστούν». Εν τέλει στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ο Φώτης Κουβέλης δήλωσε ότι αποτελούν «κόκκινη γραμμή» οι «μη απολύσεις», ανοίγοντας τον δρόμο για τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
Ενα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 2012, ο Φώτης Κουβέλης εξερχόμενος του Μαξίμου από τη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών δήλωσε ότι η ΔΗΜΑΡ «κατηγορηματικά αποκρούει και σε κάθε περίπτωση δεν θα ψηφίσει τα οποιαδήποτε μέτρα έχουν σχέση με αυτά τα οποία αξιώνει η τρόικα σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις και τα εργασιακά δικαιώματα». Η πραγματικότητα βέβαια τον υπερέβη, τα μέτρα αυτά ισχύουν κανονικά και η κυβέρνηση παραμένει στη θέση της, αφού ουδείς αμφισβητεί τη συνοχή της και το έργο της.
Το «όχι» στο Μνημόνιο 3
Η μεγαλύτερη πράξη «αντίστασης» από τη ΔΗΜΑΡ ήρθε τον περασμένο Νοέμβριο με την ψήφιση στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου για τα επείγοντα Μέτρα Δημοσιονομικής Στρατηγικής ή αλλιώς το «Μνημόνιο 3». Οι «κόκκινες γραμμές» μπλέκονταν με τα σενάρια για τη συνοχή της κυβέρνησης, μέχρις ότου εξασφαλίστηκε παρασκηνιακά ότι πάνω από 151 βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ θα υπερψηφίσουν το νέο μνημόνιο (υπήρχε και η στάση αναμονής στους διαδρόμους των βουλευτών Ψαριανού και Οικονόμου). Εν τέλει ο Φώτης Κουβέλης και οι βουλευτές του ψήφισαν «παρών» ώστε να μη «φορτωθούν» το νέο Μνημόνιο (μοναδικές εξαιρέσεις οι Βουδούρης και Μουτσινάς που διεγράφησαν κατόπιν), αλλά λίγες μέρες μετά υπερψήφισαν εν χορώ τον προϋπολογισμό που επικύρωνε τα νέα επώδυνα μέτρα.
Φτάνοντας στον Απρίλιο του 2013 η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών πραγματοποιήθηκε με επίκεντρο το χαράτσι της ΔΕΗ στα ακίνητα. Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ δήλωναν ότι η μη συνέχισή του αποτελεί «κόκκινη γραμμή», αφού θα πρόκειται για νέο μέτρο. Γι' αυτό και αποφασίστηκε η μετονομασία του και η διαιώνισή του. Στελέχη της ΔΗΜΑΡ πανηγύριζαν τότε και έλεγαν ότι «δεν υπήρχε άλλη λύση», επιχειρηματολογώντας μάλιστα υπέρ του νέου φόρου ακινήτων ισχυριζόμενοι ότι θα είναι μικρότερος από τον ισχύοντα.
Παρατηρώντας ωστόσο άλλα ζητήματα στα οποία έχει υψώσει «τείχη» η ΔΗΜΑΡ, το συμπέρασμα ότι αποτελούν παρωνυχίδες της ασκούμενης πολιτικής είναι αβίαστο. Στην περίπτωση του σχεδίου «Αθηνά» η πλειοψηφία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ ήταν δεδηλωμένη από καιρό. Οσον αφορά τις λαϊκές αγορές και το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές, η κυβέρνηση θα φέρει τα ζητήματα εκ νέου. Και στο φορολογικό οι αντιστάσεις της ΔΗΜΑΡ «αμβλύνθηκαν» με την επιβολή άλλων μέτρων της ίδιας λογικής.
Η ΔΗΜΑΡ παίζει λοιπόν υποδειγματικά στο έργο των τελευταίων μηνών. Η τρόικα ζητά νέα μέτρα, οι κυβερνητικοί εταίροι διαφωνούν και στο τέλος επιλέγονται λύσεις που ικανοποιούν τους πάντες. Και η δικαιολογία, μόνιμη: «Σώσαμε τη χώρα από την καταστροφή».
