Τρίτη ματιά
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ο καιρός είναι κοντά που οι δήμοι θα κηρύξουν αδυναμία να λειτουργούν και να υπάρχουν, έτσι που μεγαθηριώθηκαν και ακολούθησαν πολιτική όπως αυτή της κεντρικής εξουσίας. Ηταν αναπόφευκτο. Συνένωσαν, λέει, τις παλιές κοινότητες για να δημιουργηθεί μια διοικητική οντότητα που θα είχε την ικανότητα να φτιάχνει μελέτες, να διεκδικεί προγράμματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση, να συστήνει επιστημονικές ομάδες στους δήμους και πολλά άλλα τάχα ελκυστικά και εκ των ων ουκ άνευ για την ανάπτυξη και το ευ ζην των δημοτών.
Πλην, όμως, ξέχασαν τους δημότες ή μάλλον τους αντιμετώπισαν σαν αριθμούς που θα ικανοποιούσαν, απλώς, τις αριθμομελέτες τους. Και πού είναι οι μελέτες για τους αγρότες; Πού για τους μικροεπιχειρηματίες, μικρεμπόρους; Στα ακίνητα ή σε κάποια άθλια χαρτιά-καρικατούρες μελετών που ουδεμία επαφή έχουν με τις πραγματικές ανάγκες, τόσο των ίδιων των αγροτών όσο και -κυρίως- της γης.
Ειδικά για τους αγρότες οι κυβερνώντες κατά την τελευταία τριακονταετία επέδειξαν πρωτοφανή αδιαφορία, έως αναισθησία και απέχθεια, αφού πρώτα φρόντισαν να «μεταλλάξουν» πολλούς από αυτούς σε ράθυμους, ζώντες μόνο από κοινοτικές επιδοτήσεις.
Θα μπορούσαν οι δημότες να βλέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση στους δικούς τους εαυτούς, μια και οι πολλοί αδυνατούν να έχουν πρόσβαση στην κεντρική διοίκηση. Να, όμως, που γι' ακόμη μία φορά έχουν μείνει μόνοι τους. Η αντιπροσώπευση αποδεικνύεται ότι υπάρχει μόνο στο λεξιλόγιο των εκάστοτε υποψηφίων. Αυτοί που τελικά εκλέγονται ακολουθούν την πεπατημένη της χρόνιας διοίκησης (πώς λέμε χρόνια νόσος;). Ναι. Υπήρξαν υγιείς δήμοι, με αγροτικούς συνεταιρισμούς, παιδικούς σταθμούς, πολιτιστικά κέντρα, παιδικές χαρές, αθλητικά κέντρα, θέατρα, βιβλιοθήκες, εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Ολα αυτά ηττήθηκαν, διαλύθηκαν, εξαφανίστηκαν μπροστά στο νέο πνεύμα του εύκολου πλουτισμού (άνετης διαβίωσης, νωρίτερα), από τις πομφόλυγες του Χρηματιστηρίου, τις κοινοτικές επιδοτήσεις, τον διάχυτο κρατικό τζόγο κ.λπ.
Ποιος να εργαστεί και γιατί; Το χρήμα έρρεε άφθονο στο φαντασιακό όλων, μερικοί πρόλαβαν και το καταβρόχθισαν. Αλλά η χαρά της εργασίας (της δημιουργίας) χάθηκε. Τώρα τρέχουν στους «καλλικρατικούς» δήμους να βολευτούν (προσληφθούν) κάνα δίμηνο ή πεντάμηνο, σχεδόν ζητιανεύοντας.
Φταίνε οι ζητιάνοι, μα φταίνε αυτοί που γέννησαν τη ζητιανιά, οι οπαδοί του φιλελευθερισμού, οι υμνητές της παγκοσμιοποιητικής δουλείας, οι τεμπέληδες της σκέψης και της πολιτικής (εργατικότατοι όμως στο να ανακαλύψουν τρόπους για να ζουν οι τεμπέληδες…).
Οι κοινότητες δεν υπάρχουν πια, η νοοτροπία και η φιλοσοφία που τις διακατέχει αλλοτριώθηκαν από τα μεγάλα αναπτυξιακά ληρήματα με τη βοήθεια πολλών πρόθυμων media [άλλη μεγάλη πληγή στη μετάλλαξη της (όποιας) δημοκρατίας].
Η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε νέα διεύρυνση, σε έναν δεύτερο «Καλλικράτη». Ηδη ο πρώτος ρήμαξε τη χώρα, την περιφέρεια. Τι επιπλέον καταστροφή να αναμένουμε από τον δεύτερο;
Ανάγκη πάσα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά. Να αναδειχτούν οι δυνάμεις των τοπικών κοινωνιών` μόνο μέσα σ' αυτές μπορούν να αναπτυχθούν δεσμοί αλληλεγγύης και θεσμοί δημοκρατικοί, όταν οι πόρτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ανοίξουν διάπλατα, όταν ο καθένας προτού πάει στη δουλειά του ελέγχει τι προγραμματίζεται στην τοπική κυβέρνησή του. Να έχει λόγο, να μπορεί να ψηφίζει, να συμμετέχει καθημερινά. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Γίνεται απλό με την ηλεκτρονική επικοινωνία. Αλλά πρέπει κάπως να αρχίσουμε.
