ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

«Να θυμάσαι ότι οι περισσότεροι τραγουδιστές ήταν αμόρφωτα παιδιά που απλώς έστριβε το λαρύγγι τους» αποκάλυψε χθες ο Νίκος Μωραΐτης ό,τι του έλεγε, πρόσφατα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Γι' αυτό και όσα ακραία κι επικίνδυνα υποστήριξε ο Γιάννης Πλούταρχος σε κυριακάτικη εφημερίδα, το «καλό παιδί» του ελληνικού τραγουδιού, είναι στην πραγματικότητα άνευ σημασίας. Σιγά το δημόσιο πρόσωπο και σιγά το κοινό που θα επηρεάσει με τις περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις του.

Αν είσαι ακροατής του Πλούταρχου, αν συχνάζεις στα μαγαζιά που παίζει (της πίστας και της παραλιακής), τότε δηλώσεις όπως αυτή προχθές, «μετά λύπης μου στα 3 χρόνια διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο», δεν σε εκπλήσσουν και δεν σε ταρακουνούν. Είτε γιατί σε γενικές γραμμές συμφωνείς, είτε γιατί δεν σε ενδιαφέρουν ούτε στο ελάχιστο.

Η πολιτική αποτελεί, όπως όλα άλλωστε, κυρίως ζήτημα αισθητικής. Και η Χρυσή Αυγή, θετικό λόγο για την οποία άρθρωσε ο τραγουδιστής, είναι εκτός από επικίνδυνη και αντιαισθητική. 'Η θα σηκώνουν το χέρι για να χαιρετήσουν ναζιστικά ή για να κάνουν κ…λοδάχτυλα (όπως ο βουλευτής -είστε γίδια- Ηλιόπουλος την Κυριακή στο Πήλιο).

Πάντως φήμες που θέλουν τους «New York Times» και τον «Guardian» εντυπωσιασμένους από το εύρος της πολιτικής σκέψης του αοιδού να του κάνουν πρόταση συνεργασίας, ως αρθρογράφου, ελέγχονται ως ανακριβείς. Αλλωστε προηγούνται ο Πέτρος Γαϊτάνος και ο Notis Sfakianakis. Πώς το είχε πει ο Μανώλης Ρασούλης; «Οι Ελληνες την ημέρα διαβάζουν Πλούταρχο και το βράδυ πάνε να ακούσουν Γιάννη Πλούταρχο». Αντιφατικό. Αν ίσχυε το πρώτο, δεν θα συνέβαινε το δεύτερο. Επειδή όμως ισχύει το δεύτερο, δεν συμβαίνει το πρώτο.

Δημήτρης Κανελλόπουλος