ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Ακόμα κι αν δεν θέλεις, είναι αδύνατον να μη σιγομουρμουρίσεις εκείνο το τραγούδι που άκουγες παιδί: «Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου, εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Δεν γίνεται να αναφερθείς στη Δραπετσώνα και να μην ξυπνήσει η φωνή του Μπιθικώτση μέσα σου. Παρ' όλα αυτά, είναι μια άλλη φιγούρα αυτή που παίζει στο μυαλό μου όσο μιλάμε με τους δυο φίλους από το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Ο Μπάμπης Χριστακόπουλος και η Μαρινίκη Κολιαράκη είναι δυο άνθρωποι νέοι και ανήσυχοι, όπως και οι περισσότεροι από όσους απαρτίζουν το Δίκτυο∙ ο μεγαλύτερος είναι μόλις 37 χρόνων! «Από πέρσι το καλοκαίρι αρχίσαμε να το κουβεντιάζουμε. Θέλαμε να παρέμβουμε στις γειτονιές μας, τόσο σε επίπεδο αλληλεγγύης όσο και σε επίπεδο αντιφασιστικής πάλης», λέει ο Μπάμπης.

Με την πρώτη του κιόλας δράση, το Δίκτυο έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα: τα παιδιά τύπωσαν 2.000 αυτοκόλλητα με το σήμα που… απαγορεύει τον φασισμό. Και την ημέρα της σχολικής παρέλασης όλοι οι μαθητές και πολλοί από τους γονείς τους κυκλοφορούσαν με το αντι-ναζί μήνυμα στο μπράτσο.

Οι φωτογραφίες τους έκαναν τον γύρο του Διαδικτύου με εγκωμιαστικά σχόλια, παρ' όλα αυτά δεν έφεραν πολύ κόσμο στο Δίκτυο. «Αποφασίσαμε, λοιπόν, να προχωρήσουμε στην ίδρυση δομών αλληλεγγύης. Ετσι γεννήθηκε το σχολείο αλληλεγγύης», διηγείται η Μαρινίκη. Μέσα σε λίγους μόλις μήνες οι καθηγητές του σχολείου έφτασαν τους 25 και οι μαθητές του τούς 100. Στεγασμένο σε σχολείο που παραχώρησε ο δήμος, το σχολείο λειτουργεί με αμεσοσυμμετοχικές διαδικασίες και κυρίαρχο όργανό του είναι η γενική συνέλευση γονιών – μαθητών – δασκάλων.

Τα παιδιά στο Κερατσίνι και στη Δραπετσώνα μοιάζουν αεικίνητα: στηρίζουν προσφέροντας εθελοντική εργασία στο Κοινωνικό Ιατρείο Κορυδαλλού∙ στηρίζουν το Ανταλλακτήριο Ρούχων της γειτονιάς τους∙ ήταν από τους συνδιοργανωτές της εκδήλωσης για τη Σεκοσεσόλα και το κίνημα των συνεταιρισμών, που έγινε πριν από λίγες μέρες στα Παναθήναια. Μέσα σ' όλα αυτά, «τρέχουν» και το «Μπακάλικο της Αλληλεγγύης». Η δομή γεννήθηκε τον Γενάρη: 22 εθελοντές μαζεύουν τρόφιμα το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα έξω από τα σουπερμάρκετ και στηρίζουν έτσι 40 οικογένειες. Τα νούμερα είναι πολύ μικρά αν σκεφτεί κανείς πως στον δήμο οι κάτοικοι κοντεύουν τις 100.000. Λεφτά υπάρχουν στη Δραπετσώνα και στο Κερατσίνι; «Προφανώς και όχι», λέει γελώντας ο Μπάμπης. «Υπάρχουν δυο ανασχετικοί παράγοντες όμως. Ο ένας είναι η ντροπή των ανθρώπων να παραδεχτούν το πρόβλημά τους∙ κι ο δεύτερος είναι πως για να μπεις στο Δίκτυο δεν παίρνεις μόνο, δίνεις κιόλας. Κι ίσως είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να παίρνουν συσσίτιο από δομές φιλανθρωπίας. Για να μπεις στην αλληλεγγύη απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας».

Ακριβώς αυτή η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία είναι το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλοι οι ακτιβιστές που ασχολούνται με την αλληλεγγύη σε διάφορες γωνιές της χώρας. Κι η δυσκολία είναι διπλή, όπως μας εξηγεί ο Μπάμπης: «Πώς πείθεις κάποιον άνεργο να βγει από την απελπισία του και να κινητοποιηθεί; Κι από την άλλη, πώς πείθεις έναν άνθρωπο φτωχό ότι δεν του αξίζει η ελεημοσύνη; Οτι του αξίζει να μπει σε ένα Δίκτυο όπου και ο ίδιος θα είναι χρήσιμος για τους άλλους; Αυτό είναι το στοίχημα».

Το στοίχημα είναι ανοιχτό και παίζεται πόλη την πόλη, γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο τον δρόμο. Κι αυτό το διπλό ερώτημα είναι κομβικό για ολόκληρο το κίνημα της αλληλεγγύης. Εξαιτίας αυτού του ερωτήματος παίζει στο μυαλό μου συνεχώς το τραγούδι με τη φωνή του Μπιθικώτση, αλλά πρωταγωνιστεί μια άλλη φιγούρα. Είναι η Μπλανς Ντιμπουά, με κομματιασμένη ήδη την ψυχή και το μυαλό της, ενώ παραδίδεται στα χέρια των ψυχιάτρων για να της κάνουν λοβοτομή. Είναι η τελευταία σκηνή τού «Λεωφορείον ο Πόθος», κι εκείνη, ενώ τη σέρνουν προς το ψυχιατρείο, λέει μισοχαμογελώντας: «πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων». Από τη μια οι στίχοι του Λειβαδίτη: «κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου». Κι από την άλλη, τα λόγια του Τενεσί Ουίλιαμς. Διαλέγεις και παίρνεις. Φιλανθρωπία κι αλληλεγγύη δεν είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά δύο εντελώς διαφορετικά έργα.

………………………………………………………………………..

ΤΟ «ΑΝΟΙΚΤΟ ΔΙΚΤΥΟ για την απευθείας διάθεση προϊόντων στη Θεσσαλονίκη» διοργανώνει αγορά παραγωγών Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, σήμερα, Σάββατο 1 Ιουνίου, στο πάρκο του Ξαρχάκου (από την πλευρά που βλέπει στη ΧΑΝΘ) από τις 10.00 έως τις 14.00. Γράφει στο κάλεσμά του το Δίκτυο: «Απέναντι στην ωμή κρατική καταστολή και την άσκηση βίας εναντίον των κατοίκων της περιοχής αντιπαραθέτουμε την αλληλεγγύη μας. Απέναντι στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος προς όφελος των συμφερόντων μιας χούφτας “επενδυτών” προβάλλουμε τον αληθινό πλούτο, τον πραγματικό χρυσό της περιοχής: τους ανθρώπους και τα αγαθά που παράγει η μάνα γη. Ο αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές είναι αγώνας που αφορά το ιερότερο ανθρώπινο καθήκον: την αλληλεγγύη των γενεών, την προσπάθεια που πρέπει να γίνεται από όλους ώστε οι γενιές που έρχονται να βρουν καταρχήν ένα περιβάλλον που θα τους επιτρέπει να αναπνέουν, που δεν θα τους αναγκάσει να ανεχθούν τη μετατροπή της γης όπου μεγαλώνουν σε ωρολογιακή βόμβα έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί, σε κρανίου τόπο με αποψιλωμένη την πλούσια δασική έκταση».

……………………………………………………………………….

Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 6974-733323

Δίκτυο Αλληλεγγύης Κερατσινίου – Δραπετσώνας  [email protected], 69 46 20 63 62