YΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ;
Του Γιάννη Καλαιτζή
Οπως μας πληροφορούσε προ ημερών η εφημερίδα μας, εφοπλιστής ονόματι Μαρκίζας ή Μαρκοζάνης, ένθερμος οπαδός και σημαντικός χρηματοδότης του βρετανικού ακραίου πολιτικού σχήματος UKIP, θεωρεί εχθρική συμπεριφορά τη συνήθεια των γυναικών να φορούν παντελόνια. «Σκόπιμα ντύνονται με τρόπο αντίθετο από αυτόν που θα ήθελαν οι άντρες. Αυτή η συμπεριφορά αντιβαίνει στην κοινή λογική και στη φυσιολογική ανθρώπινη επιθυμία να είσαι αρεστός» φρονεί.
Δεν θα επιστρατεύσουμε επιχειρήματα εναντίον των φιλοσοφικών ανησυχιών του συγγραφέως. Η μακροχρόνια οφθαλμολαγνεία -συνέπεια του ταμπεραμέντου ή του επαγγέλματος- μας έχει οδηγήσει σε αντίθετα συμπεράσματα. Θα αναρωτηθούμε εν τούτοις: Γιατί αυτός ο υπερασπιστής της διαφοράς των φύλων αδιαφορεί για την άφυλη όψη των ανδρών που επιτυγχάνεται με το καθημερινό ξύρισμα; Πράγματι, παρά τις τακτικές πολυποίκιλες αλλαγές που επιφέρουν οι γυναίκες στο σώμα τους ή στο κεφάλι, καμία δεν εξασφαλίζει τόσο εντυπωσιακή μεταβολή όσο η αποτρίχωση του ανδρικού προσώπου. Παρ' όλα αυτά η εν λόγω μεταμόρφωση περνάει απαρατήρητη επειδή συνηθίζεται 5.000 χρόνια τουλάχιστον. Ο ιερέας από την Τελ Ασμάρ (περίπου 2700-2600 π.Χ.), ο Κουρλίς, πολεμικός αρχηγός των Ουρούκ (2600-2350) και ο πρίγκιπας της Λαγκάς (2150-2050) κυκλοφορούσαν φαλακροί και φρεσκοξυρισμένοι. Στη Ρώμη ο πολιτισμός του στρατοπέδου και των δεσμωτηρίων επέβαλε το συστηματικό ξύρισμα για λόγους υγείας και ομοιόμορφης ταπείνωσης. Ο Ιουλιανός, ο επονομαζόμενος παραβάτης (332-363), έγραψε τον «Μισοπώγωνα», ευφυέστατο κείμενο αυτοσαρκασμού όπου χλεύαζε μεταξύ άλλων την ποδήρη γενειάδα του. Οι ιερομόναχοι στη χριστιανική Δύση επέλεξαν την όψη του αποτριχωμένου δούλου για να ταυτίζονται με τους καταφρονεμένους. Οι Δυτικοί ηγεμόνες θεωρούσαν την εμφάνιση των γενειοφόρων αρχιερέων της ορθοδοξίας προσβλητική και αναίσχυντη. Μετέπειτα οι επιτυχίες των μεγάλων θαλασσοπόρων και η «ισπανική μόδα στην Ευρώπη» στόμωσαν τις λεπίδες των κουρείων. Ο Μέγας Πέτρος μολοντούτο ξήλωνε ο ίδιος τα γένια των Βογιάρων. Πλήρωναν φόρο για τη γενειάδα και το ασιατικό τους καφτάνι.
Αγαπητοί αναγνώστες, την αμφίεσή μας, ως γνωστόν, διαμορφώνουν η αυτοπροστασία, η οικονομική μας κατάσταση, οι κοινωνικές μας σχέσεις, η πολιτιστική μας αντίληψη και ο κ. Μαρκίζας ή Μαρκοζάνης. Το παντελόνι, αν και έχει ιστορία μόνον 200 ετών, αναγνωρίζεται ως σύμβολο της ανδρικής ευρωπαϊκής αμφίεσης. «Ονομασθέν από τινος τύπου της ιταλικής κωμωδίας -τον Πανταλόνη της κομέντια ντελ άρτε- ήτο το λαϊκόν ένδυμα των Ενετών και Γενουατών ναυτικών». Το επέβαλαν σε όλο τον δυτικό κόσμο η επανάσταση του 1830 και ένας δανδής, ο Τζορτζ Μπράιαν Μπράμελ, με την ενδυματολογική αρχή «ο ωραίος άνδρας περνάει απαρατήρητος». Το παντελόνι, αυτή η επιτομή της ανδρικής περιβολής, ωθεί τον Μαγιακόφσκι να παρουσιάσει τον εαυτό του ως «σύννεφο με παντελόνια». Ο Μαγκρίτ, αν δεν κάνουμε λάθος, μυκτηρίζοντας την άνευ νοήματος ζωή και εκτιμώντας την αμφίεση περισσότερο από τον φέροντα οργανισμό, ζωγραφίζει παντελόνια που βαδίζουν κενά περιεχομένου. Η Μαργαρίτα Βερτχάιμ δημοσίευσε τη μελέτη της για την ανδροκρατία στις επιστήμες υπό τον τίτλο «Το παντελόνι του Πυθαγόρα». Στο μονόπρακτο «Αυτός και το παντελόνι του» ο ήρωας του Καμπανέλλη κουβεντιάζει με τα μπατζάκια του, το άλλο του εγώ.
Ολες οι αυταρχικές σκοτεινές συμμορίες καθορίζουν αυστηρά το βεστιάριο των μελών τους. Την αμφίεση της καλογερικής σχεδίασε ο Μέγας Βασίλειος, όπως οι σκελέες των φαντάρων ράβονται σύμφωνα με τη στρατηγική του Γενικού Επιτελείου. Οι γενναίοι κασιδιάρηδες εξάλλου, κατά τις εντολές της φωτισμένης ηγεσίας, υποχρεούνται να φέρουν συν τοις άλλοις αρβύλες και μακριά παντελόνια αγνοώντας προφανώς ότι πρόκειται για τη στολή πολλών καλλίπυγων γυναικών της Ασίας.
Εις πείσμα του κ. Μαρκίζα ή Μαρκοζάνη, εάν κρίνουμε από τις επιδόσεις της ασιατικής παιδοποιίας, το παντελόνι των θηλέων ουδόλως καταστέλλει τις ορμές των εκεί ανδρών.
www.gkalaitzis.gr
