Σήμερα ο υπ. Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης, είναι το πλέον συζητημένο και αμφιλεγόμενο πρόσωπο της τρικομματικής, την οποία δέχτηκε να υπηρετήσει θέλοντας, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, να είναι υπουργός και να μην παριστάνει τον υπουργό
Της Κατερίνας Κατή
Ρήτορας δεινός, με εξειδίκευση στο εργατικό δίκαιο το οποίο επέλεξε να υπηρετήσει επί δεκαετίες ως μάχιμος δικηγόρος, ταύτισε την πορεία του στα έδρανα των δικαστηρίων με τους αγώνες υπέρ των εργαζομένων.
Ο Αντώνης Ρουπακιώτης είναι ο συντάκτης των αρτιότερων δικογράφων που έχουν περάσει ποτέ από τις αίθουσες των δικαστηρίων στα οποία δικάζονται εργατικές διαφορές, παραδέχονται όχι μόνο οι φίλοι αλλά και οι αντίπαλοί του. Υπήρξε γενναιόδωρος και ανιδιοτελής δάσκαλος νεότερων συναδέλφων του, στους οποίους μεταλαμπάδευσε γνώσεις και αρχές.
«Δούλευε νυχθημερόν και χτένιζε αριστοτεχνικά τις υποθέσεις του… Οσο για την αμοιβή του, δεν ήξερε καν πώς να πληρωθεί» μας έλεγε χαρακτηριστικά ένας παλιός και πιστός μαθητής του για να καταδείξει τη φιλοσοφία ζωής του. Στο περιθώριο της δικηγορίας κατάφερε να διατελέσει γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1989 και να εκλεγεί πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών επί δύο συνεχόμενες θητείες (1996-1999 και 1999-2002). Υπήρξε ακόμη μέλος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από το 2008 μέχρι τον Ιούνιο του 2012. Διετέλεσε υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου.
Σήμερα, ο Αντώνης Ρουπακιώτης, υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι το πλέον συζητημένο και αμφιλεγόμενο πρόσωπο της τρικομματικής κυβέρνησης, την οποία δέχτηκε να υπηρετήσει θέλοντας όπως έχει δηλώσει «να είμαι υπουργός και να μην παριστάνω τον υπουργό».
Είναι ο κυβερνητικός με τα περισσότερα πρωτοσέλιδα. Ο υπουργός που κάθε τρεις και λίγο «ανάβει φωτιές», εκτοξεύει με δηλώσεις του «βόμβες μεγατόνων», «προκαλεί τριγμούς»,«πετάει το γάντι»,«πρωταγωνιστεί σε ακόμη μία ενδοκυβερνητική κόντρα». Ο υπουργός που είτε είναι ο ίδιος σε «βαθιά περισυλλογή» με κεντρικό ζήτημα των προβληματισμών του την παραμονή του ή την αποχώρηση από μια κυβέρνηση για την πολιτική της οποίας έχει κατά καιρούς εκφράσει βαθύτατες αντιρρήσεις, είτε βλέπει συνεχώς -χωρίς ο ίδιος να το επιθυμεί- την πόρτα της εξόδου.
Με ευαισθησίες
Από τη μία, είναι ο αριστερός με μεγάλες ευαισθησίες και τη μακρά πορεία στην προάσπιση δικαιωμάτων.
Ο υπουργός που πήγε στην ορκωμοσία του με ταξί, και που μία από τις πρώτες επίσημες ενέργειές του ήταν η αιφνιδιαστική και αθόρυβη επίσκεψή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Χωρίς κάμερες και δημοσιογράφους. Αυτός που εξέφρασε δημόσια την ντροπή του για τις συνθήκες κράτησης χαρακτηρίζοντας τα κελιά «ποντικότρυπες». Ο νομικός, με ιδιαίτερο κύρος στους δικαστές όλων των βαθμίδων, που βάζει τη σφραγίδα του σε νομοσχέδια όπως είναι ο νέος Κώδικας περί Ναρκωτικών, υπεραμύνεται του έργου του και δεν υποχωρεί από τις αρχές του.
Κι από την άλλη, είναι ο ίδιος υπουργός που αναγκάζεται να υπογράψει μνημόνια που αποστρέφεται, με μέτρα τα οποία, όπως δήλωσε, «του επιβλήθηκαν». Αυτός που -όπως γράφτηκε τότε στον Τύπο- για να προσυπογράψει το καταστροφικό για τον λαό, την «ταφόπλακα των δικαιωμάτων», όπως έχει χαρακτηριστεί, Μνημόνιο 3, «χρειάστηκε η δυναμική παρέμβαση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη για να πεισθεί».
Είναι αυτός που έβαλε νερό στο κρασί του… προχωρώντας σε μικροτροποποιήσεις διατάξεων που δεν άρεσαν στον ισχυρότερο των κυβερνητικών εταίρων, και ο οποίος σήμερα μετά από όσα έχουν γίνει σε βάρος του με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο εξακολουθεί να παραμένει στην κυβέρνηση επιμένοντας στην αναγκαιότητα της κατάθεσης. Είναι ο ίδιος που έχει δηλώσει πως «αν δεν υπάρξουν λύσεις, εγώ δεν έχω θέση στο υπουργείο» και που πλέον καθημερινά δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι τον θεωρούν «αποκεφαλισμένο, εκπαραθυρωμένο, αποσχηματισμένο».
«Στρογγύλεμα»
Είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης που όταν είδε τους καταδαρμένους της Κοζάνης με τα πρησμενα μάτια και χείλια δήλωσε «ότι ανατρίχιασε», αλλά την ίδια στιγμή «στρογγύλεψε» τον λόγο του υποστηρίζοντας ότι «όταν γίνεται μια συμπλοκή με κάποιους που κρατούν Καλάσνικοφ, δεν μπορεί ο ένας να κρατάει λουλούδια», σημειώνοντας μάλιστα ότι «είναι από τη φύση τους βίαιες αυτές οι συμπεριφορές».
Αλλά είναι και ο υπουργός που ανάγκασε την κυβέρνηση να αποσύρει τη διάταξη Μανιτάκη για τους συμβασιούχους, μετά την κατηγορηματική του άρνηση να συνυπογράψει την κατάφωρη παραβίαση εργατικών δικαιωμάτων που εισήγαγε η εν λόγω ρύθμιση για τις απολύσεις. «Είμαι αντίθετος σε κάθε ρύθμιση που καταργεί δικαστικές αποφάσεις, έστω και προσωρινού χαρακτήρα», δήλωσε τότε σχετικά ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Πριν από καιρό ο Αντώνης Ρουπακιώτης είχε πει ότι οδηγήθηκε στο υπουργείο Δικαιοσύνης από την προσωπική του ανάγκη να μετρήσει τα τελευταία του βήματα στον δημόσιο χώρο…
Σήμερα οι σχέσεις του με την κυβέρνηση, μετά και το τελευταίο «άδειασμά του» με το αντιρατσιστικό, βρίσκονται σε οριακό σημείο. Ο ίδιος λέει αυτά που θέλει να κάνει. Το ερώτημα είναι: Μπορεί να κάνει αυτά που λέει;
Μήπως έχει έρθει ή ώρα να αλλάξει βηματισμό και να ξαναγίνει ο εργατολόγος που τον τίμησε ο κόσμος; ΟΙ καρέκλες άλλωστε, όπως ο ίδιος έχει επισημάνει, «δεν έχουν κόλλα».
