→Τα σχέδια νόμου Ρουπακιώτη και ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το στρίβειν διά του… Ολοκαυτώματος της Ν.Δ. φωτίζονται σε πέντε καθοριστικά σημεία τους
→«Oι νόμοι που τιμωρούν τη γνώμη για ιστορικά γεγονότα, ακόμα κι αν αμφισβητείται για παράδειγμα μια γενοκτονία, αποτελούν ευθέια παρέμβαση στην ελευθερία του λόγου» λέει ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος
Της Αντας Ψαρρά
Δύο ολοκληρωμένα νομοσχέδια, μία πρόταση «στρίβειν» διά του Ολοκαυτώματος και η χρυσαυγίτικη πρόταση ντροπής για την Ελλάδα είναι η μέχρι τώρα «σοδειά» των αντιρατσιστικών προτεινόμενων μέτρων για ψήφιση. Η όψιμη στροφή της Ν.Δ. απέναντι όχι μόνο στις προσδοκίες ενός κόσμου που ανήκει σε κάθε είδους μειονότητες αλλά και στις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας δημιούργησε, εκτός από ρήγμα πολιτικό, ένα σκηνικό φόβου και αποθέωσης των ρατσιστικών στερεοτύπων, με διαρκή κίνδυνο εγκληματικών πράξεων πάσης φύσεως απέναντι στο… διαφορετικό.
1. Ολοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση, λέει το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα ακόμα λέει ότι όλοι οι Ελληνες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Εδώ χρειάζεται άλλος νόμος για να διασφαλίσει απόλυτα και την ισότητα απέναντι στον Νόμο όλων όσων βρίσκονται στην Ελλάδα, όπως με τον ίδιο τρόπο διασφαλίζεται ο κάθε Ελληνας σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, τουλάχιστον ως προς τον Νόμο και κυρίως ως προς το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Οι δύο ολοκληρωμένες προτάσεις καλύπτουν αυτή τη συνταγματική αστοχία, ενώ η Ν.Δ. ξεπερνάει το ζήτημα χωρίς την ανάγκη τιμωρίας πράξεων εναντίον ομάδων, αλλά μόνο εναντίον προσώπων και μάλιστα από άλλα πρόσωπα. Δηλαδή, στην ουσία παραμένει περίπου αδύνατο να χαρακτηριστεί μια εγκληματική πράξη ρατσιστική, όπως συνέβαινε και μέχρι σήμερα.
2. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει -και σωστά- και την αυτεπάγγελτη δίωξη εγκλημάτων με ρατσιστικά χαρακτηριστικά, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την πρόταση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, και μάλιστα προβλέπει και πολιτική αγωγή και δωρεάν νομική βοήθεια στα θύματα. Το σημαντικό όμως είναι ότι η διατύπωση της πρότασης στη Ν.Δ. φαίνεται απλά να επιβεβαιώνει στο σημείο αυτό την προσφιλή πρακτική των διωκτικών αρχών να μην αναγνωρίζουν σχεδόν ποτέ ρατσιστικά χαρακτηριστικά στα εκατοντάδες εγκληματικά περιστατικά, κυρίως τα τελευταία χρόνια. Οταν δε απαλλάσσει κάθε θεσμικό ή μη φορέα από τέτοια κατηγορία, όταν εξαιρεί από το πεδίο εφαρμογής της δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους και αναφέρεται μόνο σε βία κατά προσώπου και όχι κατά ομάδας προσώπων, στην ουσία οπλίζει τα χέρια των επίδοξων ρατσιστών.
3. Στο ζήτημα της ποινικής δίωξης αρνητών του Ολοκαυτώματος και πάσης γενοκτονίας, που έγινε αντικείμενο μεγάλης συζήτησης και προφάσεων, ζητήσαμε την άποψη του ιστορικού Αντώνη Λιάκου. «Ο νόμος είναι αναγκαίος και για τον λόγο πρόκλησης μίσους εναντίον ομάδων ανθρώπων, ειδικά όταν εκφέρεται από ανθρώπους με δημόσιο αξίωμα ή με θεσμικό ρόλο. Ωστόσο, δεν πρέπει να υπάρχουν μνημονικοί νόμοι (που αναφέρονται δηλαδή στη μνήμη) που να τιμωρούν τη γνώμη για ιστορικά γεγονότα, ακόμα κι αν αμφισβητείται για παράδειγμα μια γενοκτονία. Αυτό, πέραν των άλλων, αποτελεί ευθεία παρέμβαση στην ελευθερία του λόγου και στην επιστήμη της Ιστορίας. Εδώ βέβαια είναι αναγκαία η διάκριση εγκωμιασμού ενός εγκλήματος που μπορεί να προτρέπει και να οδηγεί στη διάπραξη εγκληματικών ενεργειών, όπως π.χ. να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Χίτλερ άφησε το “έργο” του ημιτελές. Αυτού του τύπου οι διατάξεις που τιμωρούν και ελέγχουν τη μνήμη είναι ένα παράσιτο που ενδημεί στους αντιρατσιστικούς νόμους και γίνεται σκοπός ή και όπλο στα χέρια της Ακροδεξιάς αλλά και της Δεξιάς».
Εδώ η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφέστατα ορθότερη και μάλιστα αποτρέπει κάθε χρήση σκόπιμων ή μη επιχειρημάτων και αντιρρήσεων για την αναγκαιότητα του νομοσχεδίου, που επιτέλους γίνεται για να προστατεύσει τους ρατσιστικούς στόχους κι όχι για να φιμώσει τα όποια ιστορικά ή ανιστόρητα στόματα. Η πρόταση ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ δίνει έμφαση στον εγκωμιασμό και την υποκίνηση μίσους παρά στην πράξη με τους κινδύνους που αναφέρονται από τον Α. Λιάκο.
4. Οι ποινές ακολουθούν σε μέγεθος την «ευαισθησία» του κάθε κόμματος απέναντι στον εγκληματικό ρατσισμό. Μικρές ποινές θέλει η Ν.Δ. και μόνο σε ατομικό επίπεδο, μεγαλύτερες και για όλο των φάσμα των ενόχων η πρόταση ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ και ακόμα μεγαλύτερες ποινές προβλέπει η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Στον κατάλογο με τα σύνολα που καλείται να προστατεύσει ο νόμος, η Ν.Δ. εξαιρεί τα θύματα σεξιστικών ρατσιστικών εγκλημάτων, κρίνοντας ίσως ότι αν είναι κάποιος ομοφυλόφιλος ή «ελευθερίων ηθών», τα θέλει και τα παθαίνει.
5. Η Ν.Δ. δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται καθόλου για την τύχη των θυμάτων και δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά έστω για τους τύπους στα θύματα. Αντίθετα, οι δύο ολοκληρωμένες νομοθετικές προτάσεις προβλέπουν καθεστώς προστασίας των θυμάτων. Πολύ αναλυτικότερος και σαφέστερος είναι ο τρόπος προστασίας που προβλέπει η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εδώ μοιάζει να υπάρχει μεγάλο πεδίο σύγκλισης. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγει με όλους τους δυνατούς τρόπους την παρουσία των αρμόδιων φορέων και των ανεξάρτητων αρχών στη διαδικασία προστασίας των θυμάτων, αλλά και στη δικαστική εξέλιξη των υποθέσεών τους.
Τέλος, η πρόταση ντροπής της Χ.Α., που αν ίσχυε στο εξωτερικό θα έβλαπτε άμεσα τα δικαιώματα των Ελλήνων μεταναστών αλλά και των Ελλήνων παραβατών του νόμου, εφαρμόζεται ήδη στους δρόμους εις βάρος αλλόθρησκων, μεταναστών, διεμφυλικών, εξαρτημένων, ενώ ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει, με την Ελλάδα να γίνεται ένα πεδίο τέλεσης κάθε είδους ρατσιστικής βίας.
