«Οι φτωχοί είναι πολλοί και πάντα εκνευρισμένοι. Ο τρόπος να κόβουν μισθούς και ο τρόπος να κυβερνάν (σα να έχουν δικτατορία) τους εξαγριώνουν, τους κάνουν να κατεβαίνουν στους δρόμους. [...] Χωρίς παρεξήγηση για τους πλούσιους αλλά δε νομίζω ότι είναι καλοί».
Αυτή είναι η αρχή και το τέλος ενός μονόστηλου κειμένου γνώμης, από την Αλκηστη Μπ., μαθήτρια της Δ' δημοτικού, μιας από τους πολλούς μικρούς δημοσιογράφους και πολίτες, επιμελητές ύλης και παραγωγούς περιεχομένου, του εφημεριδοπεριοδικού «Οι Φιλίες των Παιδιών», που εκδίδεται εδώ και έξι χρόνια στο 35ο Δημοτικό Σχολείο στα Εξάρχεια.
Το 6ο φύλλο του βραβευμένου σχολικού εντύπου παρουσιάζεται αύριο στον χώρο του ΟΠΑΝΔΑ του Δήμου Αθηναίων (Τσαμαδού 9, στις 11.30 το πρωί). Το ιστορικό σχολείο της οδού Κωλέττη, που σχεδίασε ο μοντερνιστής αρχιτέκτονας Νικόλαος Μητσάκης το 1932, ονομάζεται «Ναπολέων Λαπαθιώτης», τιμώντας έτσι τον ποιητή, αν και περιμένει ακόμα από το υπουργείο Παιδείας την επίσημη μετονομασία του. Το καλαίσθητο δεκαεξασέλιδο είναι η αποτύπωση μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς, το τελευταίο στάδιο σε μια καθημερινή διαδικασία «στησίματος» δημοσιογραφικού εντύπου, από τα ίδια τα παιδιά και για τα παιδιά.
Οπως μας εξήγησε ο δάσκαλος Μπάμπης Μπαλτάς, η δημιουργία του εντύπου στηρίζεται στις μεθόδους του Γάλλου ριζοσπάστη παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή Σελεστέν Φρενέ, ο οποίος έβαλε στη σχολική αίθουσα το τυπογραφείο ήδη από τον Μεσοπόλεμο και ενέπνευσε το εκπαιδευτικό κίνημα του «Σύγχρονου Σχολείου». Η βιωμένη ιδέα ενός «σχολείου ανοιχτού στην κοινότητα» διατρέχει τις σελίδες του εφημεριδοπεριοδικού, με περιβαλλοντικά ρεπορτάζ από το Πεδίο του Αρεως ώς το Ζάππειο, με πολιτικά κείμενα, για την παιδεία, τη μετανάστευση, τα δικαιώματα του παιδιού και ένα σαλόνι αφιερωμένο στις διαδρομές στα Εξάρχεια που πραγματοποιήθηκαν μέσα στη σχολική χρονιά. Ολα αυτά, μαζί με ποιήματα, μύθους, κόμικς, συνεντεύξεις, ζωντανεύουν στις «Φιλίες των Παιδιών». Παιδιών που κατά 80% γεννήθηκαν από γονείς μετανάστες και που, όπως γράφει ο Ορέστι Μ., θα ήθελαν «όλα τα παιδιά στη χώρα να είναι πολίτες».
Αφροδίτη Τζιαντζή
