Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Λιγότερη τηλεόραση κατά 17 λεπτά ημερησίως σε σχέση με πέρυσι είδαμε, συνολικά, από 1/1 έως 28/5 φέτος, σύμφωνα με μετρήσεις της Nielsen Audience Measurement («Εφ.Συν.» Σαββάτου). Ο συντάκτης του δημοσιεύματος Σωτήρης Μανιάτης αποδίδει το γεγονός στην πολύ χαμηλή ποιότητα του τηλεοπτικού θεάματος, καθώς οι οικονομικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν «ανοίγματα» στην εκτός σπιτιού ψυχαγωγία, συνηγορούν μάλλον για το αντίθετο. Μάλιστα, σε κάποιες ομάδες ηλικιών, π.χ. 15-24 ετών, η μείωση φτάνει τα 37 λεπτά για άνδρες και τα 29 για γυναίκες.

Δεν ξέρω αν αυτές οι ενδείξεις είναι παρήγορες και πόσο. Ή κατά πόσο θα ήταν προτιμότερο, τέτοιες ώρες πολλαπλών… καταγμάτων, η τηλεόραση, προπαντός η κρατική (που ασφαλώς είναι η πιο ενδιαφέρουσα αυτή την εποχή, έστω και διά των επαναλήψεων!), με κατάλληλες εκπομπές να έκανε πιο ευχάριστη την αναγκαστική παραμονή στο σπίτι. Αλλωστε, παρά τη μείωση της τηλεθέασης, δεν είναι λίγες οι ώρες που… ξοδεύουμε σε τηλεοπτικά «πιλάφια». Ομως υπάρχει, πιστεύω, και μία άλλη, μία «κρυφή» διάσταση στο ζήτημα, που ενθαρρύνει, φέρ’ ειπείν, τη… φιλοσοφική διάθεση…

Καθώς, αλήθεια, τι μπορεί να κάνει κανείς στα 17 λεπτά που περιορίσαμε την τηλεθέαση; Με πρόχειρους υπολογισμούς, μπορεί, αναλόγως: να τηλεφωνήσει σε τέσσερις φίλους, να ακούσει πέντε τραγούδια, να διαβάσει δέκα σελίδες βιβλίου, να πιει ένα ποτό υπό το σεληνόφως, να ρίξει μια ματιά στην εφημερίδα, να διατρέξει όλες τις ειδήσεις της ημέρας στο Ιντερνετ, να στείλει και να παραλάβει τα e-mails του, να κάνει ένα άνετο μπάνιο με ξύρισμα, να φτιάξει μια περιποιημένη μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα∙ εν ανάγκη, να κουβεντιάσει 17 λεπτά με τη… γυναίκα του (ή με τον άντρα της)! Γενικά (ο αφορισμός είναι του Φεντερίκο Φελίνι και μου τον θύμισε ο Καλαϊτζής): «Να κλείσει για λίγο αυτό το πράγμα, να σκεφτούμε και λίγο τις υποθέσεις μας»!