Τρίτη ματιά
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Δύο βουλευτίνες, η κυρία Βούλτεψη και η κυρία Μακρή, αρνήθηκαν να δεχτούν έλεγχο κατά την είσοδό τους στη Βουλή, προκαλώντας την οργή του προέδρου, που δήλωσε ότι τα μέτρα ασφαλείας ισχύουν για όλους. Είναι προφανές ότι οι δύο κυρίες δεν οπλοφορούσαν (γιατί θα είχε κουδουνίσει το μηχάνημα απ' το οποίο περνάνε έτσι κι αλλιώς στην είσοδο). Δεν είναι εξίσου προφανές σε πολλούς γιατί δεν δέχτηκαν να ανοίξουν τις τσάντες τους, γιατί ενοχλήθηκαν από την όλη διαδικασία, γιατί έφτασαν να τη χαρακτηρίσουν «καραγκιοζιλίκια». Φαίνεται πως υπάρχουν στον ναό της Δημοκρατίας άνθρωποι που πιστεύουν ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι δημοκρατικό αγαθό που αξίζει να προστατεύουμε.
Τέτοιες εξελίξεις, φυσικά, ήταν αναμενόμενες, από τη στιγμή που αρχίσαμε να κάνουμε εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια και να συμφιλιωνόμαστε με ένα σωρό «μέτρα ασφαλείας». Από τις πόρτες ασφαλείας μέχρι τις κάμερες ασφαλείας. Από τους ελέγχους στο αεροδρόμιο (όπου σε βάζουν να βγάλεις τις μπότες σου και τη ζώνη σου) μέχρι τους άθλιους θαλαμίσκους στις εισόδους των τραπεζών που ταλαιπωρούν τις κοντούλες και ζαρωμένες γιαγιάδες γιατί η κάμερα δεν πιάνει το βλέμμα τους. Αυτές και άλλες καταστρατηγήσεις της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας έγιναν ανεκτές, χωρίς καν να υπάρχουν επιχειρήματα για την υποστήριξή τους, από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και των ίδιων των βουλευτών, που τώρα τους κακοφαίνεται που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους χωρίς να περάσουν από έλεγχο. Κι αυτό είναι ίσως ένα καλό σημείο για να επικεντρωθούν οι δύο βουλευτίνες.
Ομως γιατί πρέπει να περνούν από έλεγχο οι βουλευτές; Αυτό που (εδώ που έχουμε φτάσει) θα γινόταν αποδεκτό για τους επισκέπτες της Βουλής, δεν θα έπρεπε να ισχύει για τους βουλευτές, ανθρώπους που δουλεύουν στο κτίριο και βρίσκονται εκεί, ούτως ειπείν, τις περισσότερες μέρες του χρόνου; Ομως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί η απειλή δεν προέρχεται απέξω, από άλλους, αλλά από τους ίδιους τους βουλευτές που, όπως μάθαμε πρόσφατα και επισήμως, έχουν άδεια οπλοφορίας. Οχι όλοι. Εξήντα από αυτούς. Εξήντα όμως αρκούν για να γίνει το κακό (εδώ που τα λέμε κι ένας αρκεί), οπότε ο πρόεδρος φοβάται και ταυτοχρόνως βρίσκει επιχειρήματα για τα μέτρα του. Πολύ περισσότερο μάλιστα τώρα που έμαθε ότι αυτοί οι εξήντα που οπλοφορούν ίσως δεν είναι όλοι ικανοί να χειριστούν το όπλο τους.
Ενας από αυτούς, για παράδειγμα, στο αεροδρόμιο, βγάζει να παραδώσει το όπλο και το βλέπει να εκπυρσοκροτεί. Δεν τραυματίστηκε ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος, ίσως γιατί ο βουλευτής μαζί με το όπλο είχε και το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Δεν τραυματίστηκε, λοιπόν, ούτε σκοτώθηκε κανείς, αλλά δεν τιμωρήθηκε και κανείς. Δεν πάρθηκε κανένα στοιχειώδες μέτρο για την προστασία του κόσμου που κυκλοφορεί σε μέρη τόσο κεντρικά όσο το αεροδρόμιο ή οι δρόμοι γύρω από τη Βουλή ή τα γραφεία των κομμάτων και των βουλευτών. Οι εξήντα εξακολουθούν να οπλοφορούν, για να λύνουν με τα κουμπούρια διαφορές που δεν καταφέρνουν να λύσουν με τον διάλογο. Για να μπορούν, όταν οι διαφωνίες τους φτάνουν σε κρίσιμο σημείο, να λένε: «Αν είσαι άντρας, έλα έξω». Οπως έλεγε ένας από αυτούς: «Κι εγώ έχω άδεια οπλοφορίας, αλλά για εμάς τους άνδρες το όπλο έχει άλλη σημασία…». Να ένα άλλο καλό σημείο για να επεξεργαστούν οι βουλευτίνες που αρνήθηκαν τον έλεγχο.
