Πόσες φορές να γράφτηκε άραγε η έκφραση «ελβετικό ρολόι» στο παρελθόν για να περιγραφούν η ακρίβεια και η τελειότητα του τένις που έχει παίξει ο Ρότζερ Φέντερερ…
Είναι ο τενίστας των ρεκόρ. Αυτός με τα κομψότερα χτυπήματα στο παιχνίδι (το μπάκχαντ με το ένα χέρι είναι ό,τι ωραιότερο υπάρχει στο σιρκουί), αυτός στον οποίο θέλουν να μοιάσουν οι πιτσιρικάδες που τώρα πιάνουν ρακέτα στα χέρια τους.
Η φετινή σεζόν, πάντως, δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελε ο Ελβετός τενίστας. Ακριβώς δύο μήνες πριν κλείσει τα 32 του (γεννημένος στις 8 Αυγούστου 1981), δεν έχει να επιδείξει κάποιον τίτλο στους τρεις πρώτους μήνες της σεζόν. Αγωνίστηκε μόνο σε έναν τελικό όπου έχασε στο Μάστερς της Ρώμης από τον Ράφα Ναδάλ, αποκλείστηκε στα ημιτελικά του Αυστραλιανού Οπεν και στα προημιτελικά του Ρολάν Γκαρός, ενώ έφαγε ήττες από τενίστες που συνήθως τους είχε «για πρωινό»: τον Μπενετό, τον Νισικόρι, τον Μπέρντιχ… Δεν βρίσκεται σε ανταγωνιστικό ρυθμό και δεν μπορεί να βρει την αυτοπεποίθησή του. Κάνει πολλά αβίαστα λάθη και δείχνει αργός στις κινήσεις του. Ενα κλικ πίσω από τους αντιπάλους του.
Ο ίδιος δεν ψάχνει ελαφρυντικά. «Είμαι απογοητευμένος που δεν μπόρεσα να παίξω καλύτερα», είπε μετά την ήττα του από τον Τζο-Ουιλφρίντ Τσονγκά την περασμένη Τρίτη, νιώθοντας εν μέρει προδομένος από τα μεγάλα του όπλα, το σερβίς και το φόρχαντ, που δεν λειτουργούν σωστά πλέον.
Να φταίει ο τραυματισμός στην πλάτη στο Ιντιαν Ουέλς τον Μάρτιο, που τον κράτησε επτά εβδομάδες εκτός αγώνων; Ομως τι να πει ο Ράφα Ναδάλ, που έμεινε έξω από τα κορτ για επτά μήνες, με την ανασφάλεια μάλιστα ότι τα τραυματισμένα του γόνατα ίσως να τον οδηγούσαν σε πρόωρη συνταξιοδότηση; Ο Ισπανός επέστρεψε φουριόζος, με απίστευτη όρεξη για τένις, ενώ ο Ελβετός δεν δείχνει να έχει γυρίσει απόλυτα. Αντίθετα φαίνεται πως δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και έχει λαβωμένο το ηθικό του.
Το πέρασμα του χρόνου ίσως αποτελεί μια εξήγηση. Που όμως ως επιχείρημα ανατρέπεται αν δει κανείς τον καταπληκτικό φέτος Τόμι Χάας στα 35 χρόνια του ή τον Νταβίδ Φερέρ στα 31 να βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα της καριέρας του.
Αλλο επιχείρημα θα μπορούσε να είναι ο κορεσμός, η έλλειψη κινήτρων. Ο ίδιος δεν το παραδέχεται και δίνει το «παρών» στις μεγάλες διοργανώσεις. Ελπίζοντας ότι κάπου θα ανακτήσει το παλιό feeling: «Δεν έχω άλλη επιλογή από το να προχωρήσω μπροστά. Θα υπάρχει πάντα πίεση, επειδή περιμένω πολλά από τον εαυτό μου. Ευτυχώς τώρα ξεκινούν οι αγώνες στο χόρτο. Τη λατρεύω αυτή την επιφάνεια και επίσης είναι η 10η επέτειος από την πρώτη μου νίκη στο Γουίμπλεντον». Ελπίζει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως πέρσι: είχε να πάρει τίτλο Γκραν Σλαμ από το 2010, όμως στον τελικό του Λονδίνου (στον «κήπο» του, όπως αποκαλεί το συγκεκριμένο τουρνουά) κατέκτησε το 16ο major του και κατόπιν επέστρεψε στο Νο 1 του κόσμου.
Μπορεί και φέτος; Αν ναι, θα σταματήσουν οι αναφορές στο «λυκόφως μιας τεράστιας καριέρας». Αν όχι, δεν θα είναι πλέον σε θέση να αποφύγει τα ερωτήματα γύρω από τον αμείλικτο χρόνο…
