Με μαζικές διαδηλώσεις απαντούν οι κάτοικοι του Δουβλίνου
Αποστολή στο Δουβλίνο Του Κώστα Ζαφειρόπουλου
Δουβλίνο, Ιούνιος 2013. Τα νερά του ποταμού Λίφεϊ κυλούν νωχελικά και οι παμπ είναι γεμάτες κόσμο. Με την πρώτη ματιά τίποτα δεν φανερώνει ότι η χώρα είναι στην τέταρτη χρονιά υφεσης.
Σε μια γωνιά του κεντρικότερου δρόμου της πόλης, στην Ο’Κόνελ Αβενιου, περίπου 10.000 Ιρλανδοί διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα. Είναι η πρωτη μαζική συγκέντρωση τους τελευταίους 4 μήνες. Οι διαδηλώσεις είναι μάλλον σπάνιες στην Ιρλανδία, ειδικά μετά το Croke Park Αgreement, τη συμφωνία εργασιακής ειρήνης μεταξύ συνδικάτων και κυβέρνησης. Η διαδήλωση αφορά την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των δασών. Ο ξυλογλύπτης Αντριου Σεν Λέτζερ είναι ένας από τους εμπνευστές των κινητοποιήσεων. «Μία από τις πρώτες απαιτήσεις του ΔΝΤ, όταν ήρθε στη χώρα το 2009, ήταν η άμεση πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Αεροδρόμια, λιμάνια, δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού και νερού. Και τότε ήταν που έπεσε η ιδέα, ας ιδιωτικοποιήσουμε και τα δάση» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο Αντριου.
Τα δύο κόμματα της σημερινής κυβέρνησης (κεντροδεξιό και Εργατικοί), ως αντιπολίτευση τότε, είχαν δεσμευτεί προεκλογικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πουληθούν τα δάση. Ο Αντριου ξεκίνησε από το 2009 μια καμπάνια σε όλη τη χώρα υπέρ της υπεράσπισης των δασών. «Μην τους πιστεύετε» έλεγε ο Αντριου τότε. Τα κυρίαρχα μέσα δεν πρόβαλαν την καμπάνια. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Τρία χρόνια αργότερα η καινούργια κυβέρνηση, υπό την ασφυκτική πίεση του ΔΝΤ, διαπραγματεύεται την παραχώρηση της εκμετάλλευσης των δασικών εκτάσεων της χώρας σε ιδιωτικές εταιρείες για 80 χρόνια.
«Δεν πρόκειται να πουλήσουμε τη γη, απλά σκεφτόμαστε να δώσουμε το δικαίωμα της υλοτομίας σε ιδιώτες. Ακόμα δεν έχουμε λάβει τελική απόφαση» παραδέχεται στην «Εφ.Συν.» ο Ιρλανδός υφυπουργός Οικονομικών, Μπράιαν Χέις. Η δασική έκταση στην Ιρλανδία καλύπτει περίπου 659 χιλ. εκτάρια, δηλαδή περίπου το 1/10 της συνολικής επιφάνειας της χώρας, καθιστώντας την από τις μικρότερες σε δασική έκταση στην Ευρώπη. Η καταστροφή των δασών θυμίζει στους Ιρλανδούς την περιόδο της βρετανικής αποικιοκρατίας, όταν τεράστιες εκτάσεις χρησιμοποιήθηκαν για την κτηνοτροφία. Η Ιρλανδία αποτέλεσε τη γη που τάιζε τους Βρετανούς.
Το κίνημα για τη σωτηρία των δασών έχει συγκεντρώσει τους τελευταίους μήνες πάνω από 60.000 υπογραφές, σπάζοντας τη λογοκρισία των μέσων. «Είπαμε ναι στα πρώτα μέτρα λιτότητας, χάσαμε δικαιώματα χρόνων μέσα σε λίγο καιρό και δεν διαμαρτυρηθήκαμε. Πλέον μια μερίδα του κόσμου έχει ξυπνήσει για τα καλά! Ε, όχι και τα δάση, λένε!» εξηγεί ο Αντριου, ο οποίος παραδέχεται ότι το κίνημα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Η διαδήλωση πλησιάζει το Λίμπερτι Χολ, το υψηλότερο κτίριο της πόλης και έδρα της γενικής συνομοσπονδίας εργατών. Μερικοί φωνάζουν συνθήματα ενάντια στους ηγέτες των συνδικάτων. Από μακριά ακούγεται ένα τραγούδι…
«You privatise away what is ours
You privatise away and then you make us pay
We 'll take it back some day, mark my words, mark my words»
(Billy Brag, Thatcherities – ένα τραγούδι αφιερώμενο στη Θάτσερ)
