ΣΙΝΕΜΑ ΚΡΙΤΙΚΗ Art
Στο «Πριν τα μεσάνυχτα», του Λινκλέιτερ, ο Ιθαν Χοκ και η Ζιλί Ντελπί, απελευθερωμένοι από συμπτώσεις και απρόσμενες συγκυρίες, πιο «κανονικοί» από ποτέ, φτάνουν στο πιο πετυχημένο σημείο ρεαλισμού, στην πιο ακριβή απεικόνιση της ζωής ενός ζευγαριού απ’ ό,τι είχαν κάνει στις δυο προηγούμενες ταινίες
Της Λήδας Γαλανού
Πριν τα μεσάνυχτα (αστεράκια: 4) (Before Midnight) σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ηθοποιοί: Ιθαν Χοκ, Ζιλί Ντελπί, Ξένια Καλογεροπούλου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Αθηνά Τσαγγάρη, Πάνος Κορώνης, Αριάν Λαμπέντ, Γουόλτερ Λάσαλι
Οσοι είναι σήμερα γύρω στα 40 βαδίζουν δίπλα στον Τζέσι και τη Σελίν, τον Ιθαν Χοκ και τη Ζιλί Ντελπί, απ’ όταν πρωτογνωρίστηκαν το 1995 στη Βιέννη στο «Πριν το ξημέρωμα» και ξανασυναντήθηκαν το 2004 στο Παρίσι στο «Πριν το ηλιοβασίλεμα». Αυτό το ζευγάρι, καρπός της δημιουργικότητας και των βιωμάτων των πρωταγωνιστών και του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, είναι ό,τι πιο κοντινό στους Ρομαντικούς ποιητές για τη γενιά που κάποτε χαρακτηριζόταν Χ. Στη νέα «μας» συνάντηση μαζί τους ο Τζέσι και η Σελίν κάνουν αυτό που έκαναν πάντα: περπατούν και μιλούν, στα σπίτια και τους δρόμους της Μεσσηνίας, βάζοντας σε εικόνες και λόγια τις ανασφάλειες των 40, τις αδυναμίες απέναντι στον χρόνο και τις δυσκολίες τού να δεχτείς πως όταν ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα, μπορεί να πάψει να μοιάζει τόσο με όνειρο.
Δεν θα σας πούμε εδώ τι συμβαίνει με τον Τζέσι και τη Σελίν στην ταινία και καλύτερα να αποφύγετε να διαβάσετε οτιδήποτε για την πλοκή πριν δείτε την ταινία, έτσι για το μαγικό του θέματος. Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι ότι απελευθερωμένοι από συμπτώσεις και απρόσμενες συγκυρίες, πιο «κανονικοί» από ποτέ, οι δυο ήρωες φτάνουν στο πιο πετυχημένο σημείο ρεαλισμού, στην πιο ακριβή απεικόνιση της ζωής ενός ζευγαριού, απ’ ό,τι είχαν κάνει ώς τώρα και με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο.
Το ότι η ιστορία τους εκτυλίσσεται στο καλοκαιρινό σκηνικό της Ελλάδας, όχι «τουριστικά» αλλά με την πραγματική ομορφιά που γνωρίζουμε κι εμείς στις διακοπές μας, μέσα από την υπέροχη φωτογραφία του Χρήστου Βουδούρη, την κάνει ακόμα πιο βιωματική.
Σε μια ταινία που μοιάζει να ξεπήδησε από τρία μυαλά –ο σκηνοθέτης και οι δυο πρωταγωνιστές του δουλεύουν άλλωστε μαζί το σενάριο – και να εικονογραφήθηκε από μια χούφτα μονοπλάνα, η λιτότητα είναι πλούτος. Οι ασταμάτητοι διάλογοι είναι το όπλο της ταινίας και μέσα από τα σκαμπανεβάσματά τους, τις γνώριμες νευρώσεις της Σελίν, την αδιόρθωτη, ατελείωτη εφηβεία του Τζέσι, το γέλιο και η συγκίνηση διαδέχονται το ένα το άλλο σαν στροφές στα σοκάκια της νότιας Πελοποννήσου.
Η υπογραφή τής Faliro House του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου στην παραγωγή, ενός επιχειρηματία που ξέρει να στοχεύει και, μάλλον, έχει και μια δόση τρέλας, συνδυάζεται με τη δυναμικότητα και τις επαφές της Αθηνάς Τσαγγάρη και το «Πριν τα μεσάνυχτα» καταλήγει να έχει στο 90% των τίτλων τέλους του ελληνικά ονόματα. Ελληνική σφραγίδα παραγωγής, η Ελλάδα σε κάθε πλάνο και τόσοι Ελληνες συντελεστές στο συνεργείο, σε μια στιγμή που η χώρα εξαθλιώνεται, να βρίσκεται κινητήριος δύναμη σε τόση ομορφιά… Κι αυτό φέρνει επίσης δάκρυα στα μάτια για τις χαμένες ευκαιρίες και τις δυσκολίες–βουνό, μια χρονιά που κανείς δεν μοιάζει να εκμεταλλεύεται τη γενική προσπάθεια ή την ακτινοβολία των ξένων ταινιών που γυρίζονται στη χώρα και τελικά τίποτα δεν μοιάζει ν’ αλλάζει.
Η ελληνική πραγματικότητα αποτυπώνεται και στην ταινία εύστοχα, διακριτικά και σκληρά: «Δεν ξέρω τι θα συμβεί εδώ», λέει η Σελίν, «σ’ αυτήν τη χώρα που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να γίνει επανάσταση, αλλά όλοι τρώνε greek salad και πολύ λάδι». «Μη φοβάσαι,» απαντά ο Τζέσι, «θα συμβεί αυτό που συμβαίνει πάντα: τίποτα». Αυτά με αφορμή ένα ζευγάρι που το 1995 νομίζαμε ότι μιλούσε για μας και θα μας τραβούσε μαζί στο ταξίδι του. Κι εκείνοι τουλάχιστον προσπάθησαν.
………………………………………………………………………
Το καρφί (αστεράκια: 1,5) (The Snitch) σκηνοθεσία: Ρικ Ρόμαν Γουό ηθοποιοί: Ντουέιν Τζόνσον, Σούζαν Σάραντον, Ναντίν Βελάσκεθ, Τζ. Ντ. Παρντό, Χάρολντ Περινό, Μπάρι Πέπερ, Μπέντζαμιν Μπρατ, Μελίνα Κανακαρίδης
Ενας πατέρας αναλαμβάνει να βρει και να καταδώσει εμπόρους ναρκωτικών, ως αντάλλαγμα, προκειμένου να απελευθερωθεί ο γιος του που κρατείται για εμπόριο ναρκωτικών. Κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε πραγματική ιστορία και κινηματογραφημένο με ύφος ωμού ρεαλισμού. Η πρώτη ταινία όπου οι μύες του Ντουέιν Τζόνσον δεν παίζουν κανένα ρόλο, ούτε καν δεύτερο, είναι μια προβλέψιμη, αμήχανη περιπέτεια με σκηνές υπερβολικής δραματικότητας που αγγίζουν, όχι οικειοθελώς, το κωμικό.
……………………………………………………………………………
D.O.A. – Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου (αστεράκια: 4) (D.O.A.) σκηνοθεσία: Ρούντολφ Ματέ ηθοποιοί: Εντμοντ Ο’Μπράιεν, Πάμελα Μπρίτον, Λούθερ Αντλερ
Ενας άντρας εμφανίζεται σε αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει μια δολοφονία. Τη δική του. Ενα από τα πιο πρωτότυπα φιλμ νουάρ, ένα κλασικό b-movie γυρισμένο εκ των ενόντων, όπως οι περισσότερες ταινίες του είδους, που έμεινε στην ιστορία για το εμπνευσμένο του σενάριο και τη συναρπαστική ατμόσφαιρα κλειστοφοβίας και παρακμής. Εγινε ριμέικ το 1988 με τον Ντένις Κουέιντ. Παρότι η ταινία κυκλοφορεί ως «επανέκδοση», δεν προβάλλεται από καινούργιες κόπιες.
