Της Εφης Μαρίνου
Πολέμησαν η μία την άλλη μέχρις εσχάτων διεκδικώντας λυσσαλέα τον θρόνο της Αγγλίας. Η Μαρία Στιούαρτ και η βασίλισσα Ελισάβετ, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της εξουσίας, βρίσκονται ξανά αντιμέτωπες στην ξεχωριστή παράσταση του Θόδωρου Τερζόπουλου «Alarme».
Το σκηνικό-γλυπτική εγκατάσταση αποτελείται από ένα υπερυψωμένο, επικλινές, μαύρο τετράγωνο κουτί που το σχίζει διαγώνια μια γεωμετρική ρωγμή. Μέσα σ' αυτή την τομή η Σοφία Χιλλ και η Αγλαΐα Παππά έρπουν η μία προς την άλλη σαν φίδια. Ελκονται και απωθούνται μέχρι να συναντηθούν στην κορυφή και να συγχωνευθούν σ' ένα δικέφαλο τέρας.
Πώς καταφέρνουν να παίξουν σ' αυτή την ιδιαίτερη σκηνική συνθήκη; Πάντα προφίλ, με τα πόδια «κομμένα», ενεργοποιώντας το σώμα μόνο απ' τη μέση και πάνω, πότε ξαπλωμένο και πότε λυγισμένο, γλιστρώντας και συχνά στηριζόμενες στο ένα χέρι; Η Αγλαΐα Παππά και η Σοφία Χιλλ μάς εξηγούν τα «βαρέα και ανθυγιεινά» της πρωτότυπης παράστασης.
ΣΟΦΙΑ ΧΙΛΛ
«Παρά την εξοικείωσή μου με την ιδιαίτερη φόρμα των παραστάσεων του Τερζόπουλου, το «Αlarme» πράγματι ξεχωρίζει. Οταν κάναμε πρόβες, χωρίς να έχω τσεκάρει τις δυνάμεις μου, αναρωτιόμουν πώς θα κατάφερνα να μένω σ' αυτή τη στάση χωρίς να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Εχουμε γίνει λίγο «μποντιμπιλντερούδες», κυρίως από τη μέση και πάνω. Θες-δεν θες, γυμνάζεις καθημερινά ραχιαίους, κοιλιακούς, δικεφάλους, ώμους. Αυτό εγκυμονεί και μικροτραυματισμούς, ένα τράβηγμα, μια θλάση. Η μεγάλη δυσκολία είναι όταν στηριζόμαστε μόνο στο ένα χέρι. Οπως και να νιώθεις εκείνη τη στιγμή πρέπει να το παλέψεις. Αν είσαι όρθιος, μπορείς να κρύψεις μια αδυναμία, τώρα είναι αδύνατον. Η στιγμή όπου σέρνεσαι πρέπει να ρέει με φυσικότητα, με άνεση.
Σε κάποια σκηνή στη μέση του έργου, όπου γλιστράμε με ταχύτητα πάνω-κάτω, έχουμε ήδη γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, και τα στενά «φιδίσια» ρούχα μας κολλάνε στο ξύλο. Αυτό εμποδίζει την κίνησή μας, με αποτέλεσμα να κάνουμε υπερπροσπάθεια για να το χειριστούμε. Πρέπει επίσης να προσέχουμε τα πόδια μας, που είναι σφηνωμένα σε ειδικές εσοχές. Αν αποσπαστούν από τις θέσεις τους γλιστράμε προς τα κάτω, εγώ με το κεφάλι, η Αγλαΐα προς τα πίσω.
Η σκηνή με το νόμισμα που περνάμε η μια στο στόμα της άλλης με μεγάλη ταχύτητα, είναι σαν ρώσικη ρουλέτα. Συνήθως τραυματιζόμαστε στο στόμα. Αν είμαστε λίγο πιο χαμηλά η μι από την άλλη ή δεν ανοίξουμε καλά το στόμα, θα χτυπηθούμε μ' αυτό στα δόντια, στα ούλα, στα χείλη. Και μάλιστα η πληγή κάνει πέντε-έξι μέρες να περάσει.
Μόλις, όμως, πάρουμε τις θέσεις μας ξεχνάμε την ενόχληση από οποιαδήποτε κάκωση. Δεν υπάρχει πόνος. Σαν να έχουμε πάρει παυσίπονο. Είχα μεγάλη έγνοια την Αγλαΐα όταν είχε χτυπήσει σοβαρά το πόδι της. Στη σκηνή που γλιστράω πάνω της και μπλέκουμε, φοβόμουν μήπως ρίξω το βάρος μου πάνω του.
Το σάλιο είναι ένα ακόμα θέμα. Με τόση κουβέντα ατακαριστά και με το στόμα ανοιχτό, οι σιαλογόνοι αδένες δουλεύουν στο φουλ και τα σταγονίδια εκτοξεύονται στο πρόσωπο του άλλου, που είναι κυριολεκτικά κολλημένο πάνω σου. Ο φωτισμός δεν βοηθάει. Τονίζει ακόμα και την σταγόνα του ιδρώτα.
Η παράσταση μου δίνει μεγάλη χαρά. Με την Αγλαΐα είμαστε πολύ «η μια μέσα στην άλλη». Αν δεν είχαμε δημιουργήσει προσωπική σχέση πάνω στη σκηνή, μπορεί να ήταν και μαρτύριο. Αυτό το πινγκ πονγκ απαιτεί ταύτιση. Πρέπει πάντα να στέλνεις πίσω το μπαλάκι».
ΑΓΛΑΪΑ ΠΑΠΠΑ
«Θυμάμαι ένα φωτεινό χειμωνιάτικο πρωινό. Είχαμε μπει πια για τα καλά στις πρόβες, βρισκόμασταν στη φάση των αυτοσχεδιασμών. Ο Θ. Τερζόπουλος ζωγράφιζε διάφορα σκίτσα. Εριξα μια κλεφτή ματιά. Ηταν ένα σχεδίασμα με κόκκινη μελάνη του πέτρινου τοίχου της σκηνής σε τομή. Τον διαπερνούσε διαγώνια ένα «λούκι», μέσα στο οποίο υπήρχαν δύο ερπετά. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Απ' τη μια κατάλαβα τι με περίμενε, απ' την άλλη ήταν αδύνατο να αντισταθώ στην ομορφιά, την πρωτοτυπία, τη μοναδικότητα της σύλληψης.
Η κατασκευή φτιάχτηκε αμέσως και όλη η δουλειά μεταφέρθηκε σ' αυτή. Ενας βασικός στόχος που έπρεπε να επιτευχθεί ήταν ο χρόνος που θα παραμέναμε σ' αυτή την εντελώς παράδοξη στάση, αφού τα πόδια καταργούνται. Χωρίς πόδια, όμως, καταργείς και την όρθια στάση, δηλαδή τη βασική θέαση του ηθοποιού από το κοινό που είναι το en face, άντε το πολύ πολύ τα ¾.
Βρεθήκαμε σερνάμενες και προφίλ. Επρεπε το σώμα να μάθει να λειτουργεί σ' αυτή την παραδοξότητα ελεύθερα, άνετα και φυσικά. Το κατακτήσαμε σιγά σιγά. Ακόμα κι αν η προσήλωση, η πειθαρχία, η πίστη στο εγχείρημα σε κάνουν να καταργήσεις από τον εγκέφαλο την εντολή του πόνου, το σώμα διατηρεί τους δικούς του κανόνες.
Πολλές φορές βρίσκομαι μπροστά σε εκδηλώσεις του κορμιού μου σχεδόν… επαναστατικές, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίσω με τρυφερότητα και σεβασμό. Μου δείχνει με διάφορους τρόπους τον «βιασμό» που υφίσταται, ενώ συγχρόνως παραμένει υπάκουο.
Στη διάρκεια των παραστάσεων αποκτήσαμε τις μόνιμες αδυναμίες μας, τα μικρά μας ατυχήματα. Η κάθε μια τα δικά της. Μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε και να ζούμε μ' αυτά. Προσπαθούμε να γίνονται όσο το δυνατόν λιγότερο αντιληπτά από το κοινό. Οσο για την ίδια την παράσταση, με παρτενέρ μάλιστα τη Σοφία, δεν θα μπορούσα παρά να την αγαπήσω».
info: Στην παράσταση συμμετέχει και ο Χρήστος Δήμας. Θέατρο Αττις: Λεωνίδου 7, Μεταξουργείο.
