ΣΙΝΕΜΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ Art
Η επιστροφή του κλασικότερου υπερήρωα της αμερικανικής ιστορίας γίνεται με μια ταινία-μωσαϊκό ανάμεσα στην ατμόσφαιρα του σεναρίου του Κρίστοφερ Νόλαν («Σκοτεινός ιππότης») και την ατέλειωτη δράση του σκηνοθέτη Ζακ Σνάιντερ («300»)
Της Λήδας Γαλανού
……………………………..
Ανθρωπος από ατσάλι (αστεράκια: 2) (Man of steel) σκηνοθεσία: Ζακ Σνάιντερ ηθοποιοί: Χένρι Κάβιλ, Eϊμι Ανταμς, Ράσελ Κρόου, Κέβιν Κόστνερ, Νταϊάν Λέιν, Μάικλ Σάνον, Κρίστοφερ Μελόνι, Λόρενς Φίσμπερν
Ενα αγόρι μεγαλώνει στο Κάνσας, με τους θετούς του γονείς, προσπαθώντας να κρύψει τις υπερδυνάμεις του από τον κόσμο. Λέγεται Κλαρκ Κεντ, αλλά είναι ο Καλ-Ελ, γιος του Τζορ-Ελ, σταλμένος στη Γη μαζί με τον κώδικα επιβίωσης της φυλής του, όταν ο στρατηγός Ζοντ προκαλεί την καταστροφή του πλανήτη τους, Κρύπτον. Λίγα χρόνια αργότερα, ο 33χρονος Κλαρκ θα χρειαστεί να βάλει σε λειτουργία τις ικανότητές του για να σώσει την ανθρωπότητα, να αποκρούσει την επίθεση του Ζοντ, να διαλέξει ταυτότητα και να κερδίσει και το κορίτσι, τη μαχόμενη δημοσιογράφο Λόις Λέιν.
Ο Ζακ Σνάιντερ του «300» σκηνοθετεί, ο Κρίστοφερ Νόλαν του «Σκοτεινού ιππότη» γράφει το σενάριο και υπογράφει την παραγωγή, σ’ αυτή την ηχηρή αναβίωση του κλασικότερου υπερήρωα της αμερικανικής ιστορίας. Ο συνδυασμός των δύο ετερόκλητων δημιουργών θα μπορούσε να συνθέσει ένα ενδιαφέρον μείγμα περιεχομένου και εμφάνισης, καταλήγει όμως μ’ ένα μάλλον κοπιώδες μωσαϊκό. Ο Νόλαν φέρνει στην ταινία την ατμόσφαιρα της σκοτεινής μοναχικότητας, ενός σιωπηλού ήρωα σε εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό του, ενώ ο Σνάιντερ ξεδίνει με θεαματικές εκρήξεις κι ατέλειωτες σκηνές δράσης, που θα μπορούσαν ν’ ανήκουν σε οποιαδήποτε σύγχρονη περιπέτεια, χωρίς τη σφραγίδα τού «S» του Σούπερμαν.
Το αποτέλεσμα είναι μια περιπέτεια με πληθωρικά CGI εφέ, κάτι ανάμεσα στους «Avengers» του Τζος Γουίντον και τους «Transformers» του Μάικλ Μπέι, όπου το χιούμορ, η σκανταλιάρικη προδιάθεση και η δροσερή αθωότητα του κομιξικού υπερήρωα χάνονται μέσα στα α λα Μοέμπιους σκηνικά και στα ψηφιακά συντρίμμια της καταστροφής του πλανήτη.
Ο σύγχρονος Κλαρκ Κεντ θα μπορούσε να είναι ο ήρωας οποιασδήποτε ταινίας έχει ανάγκη από μπράτσα, αν δεν φορούσε τη γνώριμη μπέρτα του. Παρ' όλ’ αυτά, ο Βρετανός Χένρι Κάβιλ των «Tudors», ο Θησέας των «Immortals», σκληρός σαν σίδερο και ευάλωτος σαν παιδί, κερδίζει τα εύσημα, όχι μόνο λόγω φωτογένειας, αλλά και για την προσπάθεια να δώσει στον ήρωά του χαρακτήρα και ψυχή. Η Εϊμι Ανταμς στον εμβληματικό ρόλο τής Λόις Λέιν (ανανεωμένης, ως δημοσιογράφος με Πούλιτζερ και τσαγανό), δεν έχει με τι να δουλέψει σεναριακά και παραμένει αδιάφορη. Στους δεύτερους ρόλους, οι Ράσελ Κρόου, Μάικλ Σάνον, Κέβιν Κόσντερ και Νταϊάν Λέιν προσφέρονται για star gazing, παρ' ότι οι ερμηνείες τους έχουν μια αθέμιτα κωμική δραματικότητα.
Μέσα από ατελείωτες μάχες, είτε με διαστημικές προηγμένες μηχανές είτε σώμα με σώμα, όπου κανείς δεν παθαίνει γρατζουνιά, και από εκτενείς ψυχαναλυτικές και κοσμογονικές περιγραφές ο «Ανθρωπος από ατσάλι» δείχνει τα 143 λεπτά του περισσότερο απ’ όσο ο φρεσκαρισμένος Κλαρκ Κεντ του μπορεί να σταθεί στον αέρα χωρίς να κουραστεί.
……………………………………………………………………………….
Μπαμπούλες Πανεπιστημίου (αστεράκια: 3) (Monsters University) σκηνοθεσία: Νταν Σκάνλον με τις φωνές των: Μπίλι Κρίσταλ, Τζον Γκούντμαν στα ελληνικά: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Αντώνης Λουδάρος
Τα τέρατα είναι και πάλι εδώ! Ο μικρός, πράσινος, φιλόδοξος, ενάρετος Μάικ Βασόφσκι και ο αμπλαούμπλας, ζαμανφουτίστας Σάλι γυρίζουν την ιστορία πίσω στο πώς γνωρίστηκαν ως πρωτοετείς στο Πανεπιστήμιο, επίδοξοι φοιτητές στη Σχολή Τρόμου. Στα σπουδαστικά τους χρόνια, ο Μάικ κι ο Σάλι δεν ήταν κολλητοί φίλοι: ήταν ανταγωνιστές, αταίριαστοι σύμμαχοι στον αγώνα της αποδοχής. Η περιπέτειά τους στο Πανεπιστήμιο μπορεί να μην τους διδάξει πώς να είναι οι πιο τρομακτικοί μπαμπούλες του κόσμου, σίγουρα όμως θα τους μάθει τι σημαίνει πίστη, φιλία και ομαδικότητα.
Μια ταινία κινουμένων σχεδίων, που αναδεικνύει γιατί η Pixar είναι ένα μοναδικά εμπνευσμένο στούντιο: αντισυμβατικοί, πολύχρωμοι, ξεκαρδιστικοί ήρωες, έμφαση στη διαφορετικότητα, σημασία στις σεναριακές λεπτομέρειες, παιδική τρυφερότητα και χιούμορ για κάθε ηλικία. Αν κάτι μετριάζει την αξία της, είναι η απουσία της έκπληξης, σε μια ταινία που αναπαράγει όσα ακριβώς αγαπήσαμε πριν από μια δεκαετία στο «Μπαμπούλας Α.Ε.», παρ' ότι η επανασύνδεση με τον Μάικ, τον Σάλι και την αλλόκοτη ιστορία τους είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.
……………………………………………………..
Η δασκάλα του πιάνου (αστεράκια: 4) (La pianiste) σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε ηθοποιοί: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ανί Ζιραρντό, Μπενουά Μαζιμέλ
Μια συναισθηματικά ευνουχισμένη δασκάλα του πιάνου διχάζεται ανάμεσα στη μαζοχιστική σχέση της με τη μητέρα της και το πάθος της για τον νεαρό μαθητή της. Δώδεκα χρόνια μετά την πρεμιέρα της, ξαναβγαίνει με καινούργιες κόπιες στις ελληνικές αίθουσες η αριστουργηματική, πολυβραβευμένη στις Κάνες ταινία του Μίκαελ Χάνεκε, για να συναντηθεί ενδεχομένως με θεατές που γνώρισαν καλύτερα τον σκηνοθέτη της τα τελευταία χρόνια, με ταινίες σαν το «Funny Games», τη «Λευκή Κορδέλα» και την περσινή «Αγάπη».
………………………………………………………………….
Ο γάμος της χρονιάς (αστεράκια: 1,5) (The big wedding) σκηνοθεσία: Ντάστιν Ζάκαμ ηθοποιοί: Νταϊάν Κίτον, Ρόμπερτ nτε Νίρο, Σούζαν Σαράντον, Ρόμπιν Γουίλιαμς, Κάθριν Χέιγκλ, Αμάντα Σάιφριντ, Τόφερ Γκρέις
Ο Ντον και η Ελιν έχουν χωρίσει χρόνια: το μόνο που τους συνδέει πια είναι η αγάπη τους για τον θετό γιο τους, Αλεχάντρο. Τώρα που ο Αλεχάντρο ετοιμάζεται να παντρευτεί και η βιολογική του μητέρα θα παραστεί στον γάμο, ο Ντον και η Ελιν αποφασίζουν να προσποιηθούν ξανά το ερωτευμένο, παντρεμένο ζευγάρι για τον εορτασμό, πράγμα που θα αποδειχτεί δυσκολότερο όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για ολόκληρη τη νεοσύστατη οικογένειά τους.
Ανάμεσα στο θέατρο του παραλόγου και την προβλέψιμη κωμικότητα στο ύφος τού «Πεθερικά της συμφοράς», μια κομεντί όπου ό,τι καταστρέφει το σενάριό της διασώζει το απολαυστικό καστ της.
