Του Θ. Ασημακόπουλου
Για να γίνει ένας αγώνας τένις χρειάζονται τουλάχιστον δύο παίκτες, τουλάχιστον ένας διαιτητής και ένα φιλέ.
Ομως, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Σημαντικό ρόλο και μέρος στην παράδοση παίζουν τα BBG’s, δηλαδή τα ball boys και girls. Τα παιδιά που μαζεύουν τις μπάλες και τις δίνουν στους αθλητές για να συνεχιστεί το παιχνίδι.
Αν δεν υπήρχαν, ένας αγώνας τένις δεν θα είχε τόσο γούστο. Φαντάζεστε σε έναν τελικό Ναδάλ – Φέντερερ, τον Ισπανό π.χ. να τρέχει να μαζέψει το μπαλάκι, ενώ έχει δεχτεί κάποιον κρίσιμο πόντο;
Ή, ακόμα χειρότερα. Να έχει περάσει πόντο στον Ελβετό και να πρέπει να σερβίρει. Αρα, ο Φέντερερ θα ήταν αυτός που θα μάζευε το μπαλάκι για να το στείλει στον αντίπαλό του! Τενιστικά τραγελαφικό σενάριο, που δεν υπάρχει, χάρη σε κάποιους μαθητές που αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο.
Μιλάμε για ρόλο που δεν είναι καθόλου απλός, αλλά, αντίθετα, πάρα πολύ απαιτητικός.
Για το φετινό Γουίμπλεντον έγιναν 1.000 αιτήσεις, και οι υπεύθυνοι διάλεξαν 250 άτομα. Ολα τα ball boys είναι μαθητές 29 σχολείων του νοτιοδυτικού Λονδίνου, ώστε να βρίσκονται σχετικά κοντά στον τόπο διεξαγωγής του τουρνουά.
Αρκετές μέρες πριν αρχίσουν οι αγώνες, οι εκλεκτοί προπονούνται σκληρά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Η πειθαρχία που επιβάλλουν οι δάσκαλοι στα παιδιά χαρακτηρίζεται αυστηρή. Σχεδόν στρατιωτική. Κάνουν συνέχεια προπόνηση σε σκληρό έδαφος και αυτό που λένε συνέχεια οι εκπαιδευτές είναι το εξής: «Αν δεν μπορείτε εδώ, τότε στο γρασίδι θα έχετε πρόβλημα. Δεν κάνουμε ποτέ τζόκινγκ, αλλά μόνο σπριντ». Κοινώς… τρέχουμε!
Τα παιδιά που επιλέγονται για BBG’s λέγονται Τζον, Ιαν, Μάρθα κ.λπ. Στην… κανονική τους ζωή όμως, και όχι στις 15 μέρες που διαρκεί το Γουίμπλεντον.
Εκεί κάθε παιδί «βαφτίζεται» με έναν αριθμό. «Ε, εσύ ο 208! Τι είναι αυτά που κάνεις;» ακούγεται πολύ συχνά…
Αντίστοιχα, οι δάσκαλοι προσφωνούνται «Σερ» αν είναι άντρες και «Μις» αν πρόκειται για γυναίκες.
Απαξ και ένα ball-boy επιλεγεί για τη διοργάνωση, πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένα πρωτόκολλα και να κάνει προκαθορισμένες κινήσεις.
Πριν από ένα παιχνίδι, τα παιδιά μπαίνουν στο γήπεδο σε σχηματισμό και με συγκεκριμένο βηματισμό. Το καθένα πρέπει να πάει στη θέση του, ακριβώς την ίδια στιγμή με το απέναντι. Το δύσκολο στην υπόθεση, είναι πως, βάσει διάταξης, το ένα δεν μπορεί να κοιτάζει το άλλο!
Ενας εκπαιδευτής περιγράφει τη θέση και τη στάση που πρέπει να κρατά κάθε παιδί κατά τη διάρκεια του αγώνα: «Πρέπει να φαντάζεται ότι στέκεται ανάμεσα σε δύο τοίχους. Οτι έχει έναν πίσω και έναν μπροστά του. Το κεφάλι είναι πάντα ίσιο και βλέπει στην ευθεία, ενώ όταν δίνει την μπάλα στον παίκτη, το χέρι πρέπει να σηκωμένο και τεντωμένο ψηλά, χωρίς να παρεκκλίνει».
Μόλις τελειώσει ένας αγώνας, τα παιδιά παραμένουν στη θέση τους ό,τι κι αν συμβαίνει στο κορτ. Οταν ο Φέντερερ κατέκτησε το τρόπαιο, ένα ball boy μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να του δώσει μια πετσέτα. «Πού πας;» ούρλιαξε ο υπεύθυνος στον πιτσιρικά και είχε δίκιο. Απαγορεύεται να δίνονται πετσέτες στους αθλητές, αν αυτοί δεν φτάσουν στις καρέκλες που χρησιμοποιούν για ξεκούραση.
Την πρώτη εβδομάδα του τουρνουά τα παιδιά κρίνονται συνεχώς και μόνο οι καλύτεροι «προκρίνονται» για τους τελικούς του τελευταίου Σαββατοκύριακου. Χωρίζονται σε ομάδες των έξι ατόμων και βαθμολογούνται με άριστα το πέντε, έπειτα από κάθε παιχνίδι.
Φυσικά δεν πληρώνονται, αλλά τουλάχιστον έχουν δωρεάν γεύματα από καντίνα που τα εξυπηρετεί αποκλειστικά. Επίσης, απαράβατος όρος είναι πως για κάθε ώρα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έχουν άλλο τόσο διάλειμμα.
Μέσα σε 15 μέρες συνεχών αγώνων σαφέστατα και θα υπάρξουν απρόοπτα. Οπως, για παράδειγμα, μια φορά που ένα παιδί μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με κατεβασμένο το φερμουάρ και η ξεφτίλα αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, πριν τη «συλλάβουν» οι κάμερες.
Πέρυσι, σε ένα παιχνίδι της Αζαρένκα, ένα περιστέρι που πετούσε πάνω από το κεντρικό κορτ, χτύπησε στην οροφή και πούπουλα άρχισαν να πέφτουν στο τερέν! Τα παιδιά άφησαν κακήν κακώς τις θέσεις τους, ενώ και η αθλήτρια από τη Λευκορωσία βοήθησε!
Τέλος, απαγορεύεται σε κάθε περίπτωση τα παιδιά να μιλάνε με τους αθλητές. Πολλές φορές, αν έχουν κάποια αμφιβολία για μία φάση, οι παίκτες ρωτάνε τα ball boys αν είδαν κάτι. Εκεί, το μόνο που πρέπει να απαντήσουν κατά λέξη είναι… «Δεν ξέρω, κύριε».
