ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Λες και είχε εμάς κατά νου το ζεύγος του Γάλλου Φρανκ Σατιέ και της Αργεντινής Γαβριέλα Καρίζα, δημιουργών της χοροθεατρικής κολεκτίβας «Peeping Tom» με έδρα τις Βρυξέλλες, όταν συνέλαβε την ιδέα τού «A louer» (εvoικιάζεται), που παρουσίασε στο Ελληνικό Φεστιβάλ, στην Πειραιώς 260. Το να ηδονίζεται κανείς παρακολουθώντας από τη χαραμάδα της ζωής τις τραγικές ή θλιβερές πτυχές της είναι ένα είδος μαζοχιστικής ευχαρίστησης. Κι αυτό ακριβώς κάνουν οι «Peeping Tom». Τους πρωτογνωρίσαμε πριν από επτά χρόνια στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας με το αδυσώπητο «Salon», έργο εντυπωσιακά ρεαλιστικό, που η σκληρότητα των σκηνών του στην απεικόνιση της ανθρώπινης φθοράς στο πέρασμα του χρόνου, με παράλληλη την ακραία χορευτική δεξιοτεχνία των χορευτών, άφησε βαθιά τα ίχνη του μέσα μας.

Στο ίδιο παρακμιακό κλίμα εκτυλίσσεται και η τωρινή υπόθεση. Με επίκεντρο μια τραγουδίστρια, που χάνει σταδιακά τη φωνή της, δημιουργείται ένας κόσμος παραισθήσεων, ένας κόσμος σουρεαλιστικός, εξωπραγματικός, όπου τα πάντα αλλάζουν δημιουργώντας τον πανικό. Ολα ενοικιάζονται ή ξεπουλιούνται.

Εντυπωσιακή η πρώτη σκηνή: στο μισόφωτο μιας αίθουσας, που θα μπορούσε να 'ναι σπιτιού ή θεάτρου, με τα έπιπλα καλυμμένα με άσπρα πανιά, η είσοδος μιας γυναίκας που ξεσκεπάζει απότομα τον καναπέ έχει σαν αποτέλεσμα να ξεπεταχτούν από κάτω χορευτές, σαν πραγματικά ποντίκια ή κατσαρίδες.

Η δράση συνεχίζει να εξελίσσεται με κωμικοτραγικά απρόοπτα, εισόδους, εξόδους των χορευτών και ηθοποιών, με διάχυτη στο βάθος μια αίσθηση θλίψης και ανασφάλειας, που δεν αναιρούνταν από τα στριφογυρίσματα και τα πρωτόφαντα σωματικά επιτεύγματα του λαστιχένιου χορευτή.

Οσο όμως κι αν η δράση βάδισε στα γνωστά πρότυπα της ομάδας με τις πάντα ενδιαφέρουσες προτάσεις, υπήρξε μια σκοτεινή μονοτονία με αρκετά κενά στην πορεία, που μας έκανε να νοσταλγήσουμε την ακμαιότητα και την εφευρετικότητα του «Salon».

Mίρκα Ψαροπούλου