Βλέποντας και συμμετέχοντας με την ψυχή μου στο ποιητικό «Nocturnes» της Μαγκί Μαρέν στο Φεστιβάλ Αθηνών, σκεφτόμουν πόσο αναγκαία είναι η στήριξη της τέχνης από κράτος, τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ. κ.λπ.
Φαντάζεστε ένα έργο σαν το «Nocturnes», που βέβαια θα ταξιδέψει σε φεστιβάλ όλου του κόσμου και θα παιχτεί σε Παρίσι και λοιπή Γαλλία, να εξαρτά τη δημιουργία και τη ζωή του από την αγορά, έστω και της κουλτουριάρας Ευρώπης; Η μεγάλη Γαλλίδα χορογράφος εγκαταστάθηκε φέτος στην πατρίδα της, την Τουλούζη, που της προσφέρει ό,τι χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά της. Και στο παρελθόν έχει συνδεθεί με Εθνικά Χορογραφικά Κέντρα και σε άλλες περιοχές της Γαλλίας.
Ολα αυτά μπορεί να σας φαίνονται εκτός θέματος. Κι όμως, λόγω κρίσης πληθαίνουν οι φωνές, ακόμα και από καλοπροαίρετους ανθρώπους, που υποστηρίζουν ότι η τέχνη θα μεγαλουργήσει από μόνη της με τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Και ειλικρινά τα χάνω.
Τι ήταν το «Nocturnes»; Ενα τολμηρό θέαμα, χωρίς καθόλου χορό, που αποτελούνταν από μια εναλλαγή στιγμιοτύπων, τα οποία διαρκούσαν ελάχιστα δευτερόλεπτα και δεν είχαν τίποτα το μεγάλο, το σπουδαίο, το ευφάνταστο, το ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. Απόλυτο σκοτάδι και ένας φρικτός θόρυβος σαν από σεισμό, καταιγίδα, φυσική καταστροφή ακουγόταν. Τα φώτα άναβαν, δειλά, χαμηλά, και βλέπαμε έναν άνθρωπο να κοιμάται σε μια καρέκλα. Τα φώτα ξανάσβηναν, ο θόρυβος ξανακουγόταν. Τα φώτα ξανάναβαν και βλέπαμε μια κοπέλα να ανάβει μια λάμπα στον τοίχο, δυο ανέμελα κορίτσια να μιλούν για κραγιόν και φορέματα, δυο αγόρια να παίζουν πεντόβολα, έναν άνδρα ξαπλωμένο να προσπαθεί να κοιμηθεί κοιτώντας φωτογραφίες με πρόσωπα – εκεί κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Μοναξιά; Μετανάστευση; Το ίδιο κάνει.
Κι ενώ οι σκηνές συνέχιζαν με έναν θείο εσωτερικό ρυθμό, πέτρες έπεφταν με θόρυβο στη σκηνή. Σαν από ένα ερείπιο. Ο κόσμος διαλύεται. «Είμαι η Ελλάδα», έγραψε στον τοίχο στα ελληνικά η Δάφνη Κουτσαφτή, κόρη της Γιώτας Φέστα και του Φίλιππου Κουτσαφτή, μέλος της ομάδας. «Είμαι η Τυνησία», έγραψε ο Τυνήσιος του γκρουπ. Και μετά είχα εγώ ενοχές που σκεφτόμουν την πολιτική.
Βένα Γεωργακοπούλου
