Ο συντηρητικός δικαστής Π. Αθανασίου διαδέχτηκε τον αριστερό Αντ. Ρουπακιώτη που ξέσπασε για δημοσιεύματα εναντίον του ίδιου και του Αντ. Μανιτάκη

Της Κατερίνας Κατή

Το υπουργείο Δικαιοσύνης, που ως θεσμικός θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπήρξε ο κυματοθραύστης των μεγάλων ιδεολογικοπολιτικών διαφορών των κομμάτων τα οποία συγκρότησαν την τρικομματική κυβέρνηση, έφυγε από τα χέρια του αριστερού Αντώνη Ρουπακιώτη και πέρασε στα χέρια του Παναγιώτη Αθανασίου, συντηρητικού πρώην δικαστή, στενού φίλου του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και μέχρι χθες αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών. Μάλιστα ο απερχόμενος υπουργός, παραδίδοντας τα ηνία στον διάδοχό του, κατάφερε με μία δόση πικρού χιούμορ να περιγράψει το πολιτικό αδιέξοδο στα κρίσιμα ζητήματα του υπουργείου του, που πολλές φορές πήρε και προσωπικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστική ήταν η «εξομολόγηση» σχετικά με την αντίδρασή του σε δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία εκείνος και ο συνάδελφός του, Αντώνης Μανιτάκης, οδήγησαν το καράβι στην ξέρα.

Περί κουβαρίστρας και ξέρας

«Εγώ δεν έχω τη δύναμη να σπρώξω ούτε κουβαρίστρα, έχω τη δύναμη να σπρώξω καράβι στην ξέρα;» αναρωτήθηκε και συνέχισε:

«Αλλος πάλι έγραψε ότι ο Ρουπακιώτης είναι τρία σε ένα και τα κάνει όλα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν χαλκεία ψευδολογιών και συγκροτήματα συμφερόντων. Εγώ που γυρίζω μόνος μου στον δρόμο χωρίς αστυνομικούς εκμυστηρεύτηκα στον οδηγό μου, τον Παναγιώτη, ρωτώντας τον, «οδήγησα την Ελλάδα σε αδιέξοδο;» κι εκείνος μου απάντησε με νόημα: «Ασ’ το υπουργέ, το παίρνω πάνω μου»».

Ο κ. Ρουπακιώτης, αφού ευχήθηκε καλή επιτυχία στον κ. Αθανασίου, ανέφερε ότι όλο αυτό το διάστημα κάποιοι τον οδήγησαν σε μια κρίση συνείδησης, αλλά κατάφερνε και την ξεπερνούσε.

Από την πλευρά του, ο νέος υπουργός δήλωσε συγκινημένος, καθώς -όπως είπε- βρίσκεται σε έναν γνώριμο πλέον χώρο για εκείνον, καθώς επί 38 χρόνια υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη, και τόνισε:

«Διαδέχομαι έναν έντιμο άνθρωπο, έναν εργάτη του δικαίου, που υπηρέτησε με εντιμότητα τόσα χρόνια τη Δικαιοσύνη. Το έργο του αυτό θα το συνεχίσω. Υπάρχουν διαφορές, όχι όμως βασικές, και μπορούν να αμβλυνθούν μέσα από τη σύνθεση απόψεων».

Το εγγύς μέλλον θα δείξει πως μπορούν να «γεφυρωθούν» αυτές οι διαφορές όταν, για παράδειγμα:

• Ο νυν υπουργός συναίνεσε στην απόρριψη του Νόμου Ραγκούση για την απόδοση ιθαγένειας, υιοθετώντας πολύ συντηρητική στάση -«η ιθαγένεια δεν είναι δικαίωμα κανενός, αλλά ευχέρεια του κράτους»- ενώ είχε επικαλεσθεί την «ισοκρατική» διάσταση στο θέμα, όχι όμως για τους επενδυτές, για τους οποίους είχε προτείνει ειδική απόδοση «εξαιρετικής» ιθαγένειας.

• Ο ίδιος είχε κρίνει μη αναγκαία την ύπαρξη αντιρατσιστικού νόμου παρ’ όλο που αυτό αποτελεί και υποχρέωση της Ελλάδας.

• Και τέλος, το 2012, είχε προτείνει να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος ακόμα και για το άρθρο 60, το οποίο προβλέπει το απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση στους βουλευτές. Είχε δε χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» τη δυνατότητα των βουλευτών να ψηφίζουν αντίθετα από το κόμμα.

Από την πλευρά του, ο Αντώνης Ρουπακιώτης πιστώνεται την ψήφιση του νόμου για τα ναρκωτικά, τις αλλαγές στον Σωφρονιστικό Κώδικα και το ενδιαφέρον που έδειξε με τις συχνές επισκέψεις του στους κρατούμενους στις φυλακές της Ελλάδας.