Τα πραγματικά δύσκολα για τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, τον νέο υπουργό Πολιτισμού, είναι μπροστά του. Δεν θα το έχει καταλάβει ακόμα. Ηρώδειο, Επίδαυρος, να χαραμίζει τα Σαββατοκύριακά του στα αρχαία θέατρα, να βλέπει παραστάσεις πολύωρες και σε άβολα καθίσματα. Πάνε οι σύντομες αποδράσεις των weekends. Και δεν προλαβαίνει να αλλάξει και τις μέρες, να γίνονται οι παραστάσεις στην Επίδαυρο Τρίτη και Τετάρτη. Ούτε στον χειρότερο εχθρό του δεν θα το ευχόταν. Αλλά αυτά είναι τα προβλήματα που προκύπτουν από τις υπουργοποιήσεις μέσω καραμπόλας. Στα… παρακατιανά υπουργεία, όπως ετούτο του Πολιτισμού (που αναβαθμίστηκε μέσα σε ένα χρόνο, τρέχα γύρευε τι άλλαξε ξαφνικά και ο πρωθυπουργός κατάλαβε πως ο πολιτισμός δεν περιορίζεται σε μια απλή γραμματεία), καταλήγουν εκείνοι που έμειναν τελευταία στιγμή απ’ έξω. Ηθελε ο Βενιζέλος το Εξωτερικών; Πήγαινε, Αβραμόπουλε, στο Αμύνης. Και τον κόκκινο Πάνο τι θα τον κάνουμε; Στο Πολιτισμού. Η εναπομείνασα λύση; Ετσι λέει το πολιτικό ρεπορτάζ.

Δεν ξέρω, ας μην προτρέχουμε, μπορεί ο άνθρωπος να είναι φίλος των τεχνών. Κι ας μην το έχει αποδείξει έως τώρα. Δεν τον έχουμε δει και πουθενά, σε κάποια παράσταση ή συναυλία. Μπορεί και η Πειραιώς 260 να μην του λέει τίποτε ακόμα ως όρος, αλλά μόνο ως διεύθυνση. Θα δείξει. Το μόνο παρήγορο (γι’ αυτόν) είναι πως από εκεί, από τη θέση του υπουργού Πολιτισμού, πέρασαν όλοι σχεδόν οι τελευταίοι αρχηγοί κομμάτων. Πολιτισμού ο Σαμαράς, Πολιτισμού ο Βενιζέλος, Πολιτισμού ακόμα και ο Καραμανλής. Είναι μια θέση με προοπτική, επομένως. Και όλοι τους απέδειξαν πως αγαπούν τον πολιτισμό. Ειδικά ο σημερινός πρωθυπουργός που είναι τρελαμένος με τα αρχαιολογικά (δείτε Μουσείο Ακρόπολης) και την κλασική μουσική (δείτε Μουσικά Σύνολα και ορχήστρες της ΕΡΤ). Τόση αγάπη δεν αντέχεται…

Δημήτρης Κανελλόπουλος