Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι 18 χρονών και μέχρι χθες έπαιζε μπάσκετ στη γειτονιά του. Τώρα, φαίνεται πως θα πετάξει για το ΝΒΑ, ενώ έχει κλείσει και ένα ευρωπαϊκό συμβόλαιο. Ο Γιάννης είναι Ελληνας από Νιγηριανούς γονείς. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, γλώσσα του είναι τα ελληνικά και πήγε στο ελληνικό σχολείο. Φυσικά, δεν είχε τις ευκαιρίες που θα είχε το συνομήλικό του ελληνόπουλο: όταν ήθελε να παίξει μπάσκετ, όταν είχε προπόνηση με την ομάδα της γειτονιάς του, συχνά έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Να πουλάει γυαλιά και πορτοφόλια στον δρόμο, γιατί η οικογένειά του είχε πολλά παιδιά και λίγες δυνατότητες.
Παρ' όλα αυτά, τα κατάφερε. Εκείνο που τον βοήθησε να τα καταφέρει, πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο του, τη νοημοσύνη και τη δημιουργικότητά του, ήταν σίγουρα το υποστηρικτικό περιβάλλον. Οι γονείς του, ο προπονητής του, ίσως κάποιος φωτισμένος δάσκαλος. Τα άλλα παιδιά που τον έπαιζαν στις αυτοσχέδιες ομάδες του σχολείου και της γειτονιάς. Οσοι δεν απομάκρυναν τον μικρό μικροπωλητή, με εκείνη τη γνωστή, αηδιασμένη κίνηση, σαν να διώχνουμε μύγα. Οσοι του επέτρεψαν να ξεχάσει τις πολλές διαφορετικότητές του -ότι ήταν μαύρος, φτωχός, υποχρεωμένος να δουλεύει την ώρα που οι συμμαθητές του πήγαιναν σχολείο ή έπαιζαν-, όσοι τον βοήθησαν να ξεχνάει την πείνα και την αγωνία χειροκροτώντας τον στο γήπεδο και στερεώνοντας τα θεμέλια για να χτίσει ο Γιάννης το όνειρό του.
Είχε βέβαια και την τύχη να γεννηθεί στην Ελλάδα μια εποχή που τα πράγματα ήταν πιο ρόδινα και οι άνθρωποι πιο ανθρώπινοι. Τότε που δεν μας είχαν πείσει ότι η μόνη λύση στα αδιέξοδά μας ήταν να φάμε ο ένας τον άλλο κι έτσι μπορούσαμε ακόμα να βλέπουμε με συμπάθεια τον γείτονά μας, να χαιρετάμε τον συγκάτοικο στην πολυκατοικία και να χειροκροτούμε τα μικρά αγόρια που έπαιζαν μπάσκετ στις παιδικές χαρές. Ετσι του δόθηκε του Γιάννη η δυνατότητα να γραφτεί στην ομάδα της γειτονιάς του και σταδιακά να αποκτήσει τα προσόντα -τις τεχνικές- και να έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους που θα τον προωθούσαν παραπέρα. Το παραπέρα φυσικά είναι εκτός Ελλάδας: ο Γιάννης είναι από τα ελληνόπουλα που ξενιτεύονται –ένα στα τέσσερα, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη ενημέρωση- και που δύσκολα θα ξαναγυρίσουν στον τόπο τους. Παιδιά που μεγάλωσαν σε μια χώρα που τα υποστήριζε, προσφέροντάς τους, στον βαθμό που το έκανε, υγεία, παιδεία και πολιτισμό. Μπροστά στην ανεργία, το αλαλούμ και την έλλειψη προοπτικής, φεύγουν – σίγουρα τα καλύτερα από αυτά. Οσα εμείς δεν ξέρουμε να κρατήσουμε, αλλά οι άλλοι (οι κουτόφραγκοι) ξέρουν να τα αξιοποιήσουν.
Τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά ζουν καλά εκεί έξω – πολλά διαπρέπουν στον τομέα τους. Οπως είναι σίγουρο ότι θα διαπρέψει και ο Γιάννης, εξοπλισμένος όπως είναι με τις αρετές που καλλιέργησε μεγαλώνοντας. Ενα παιδί με αυτοπεποίθηση και σεμνότητα, που δεν φοβάται τη σκληρή δουλειά, αλλά δεν φοβάται και τις προκλήσεις. Ετοιμο να κυνηγήσει το όνειρό του, όσες ανατροπές κι αν σημαίνει αυτό. Γεμάτο χαρά για το μέλλον που ανοίγεται μπροστά του και γεμάτο φροντίδα για την οικογένειά του, τον πατέρα, τη μητέρα και τα αδέρφια του, που σκέφτεται να πάρει μαζί του για να τους εξασφαλίσει καλύτερη ζωή. Σίγουρα όλοι καμαρώνουν και χαίρονται για τον Γιάννη, ακόμη και όσοι λυπούνται που δεν θα τον έχουν πια ανάμεσά τους.
