Μαγνητίζει το κοινό με την αισιοδοξία, το κέφι και τις μουσικές του, που δεν κρύβουν τις ιταλικές αναφορές τους. Κι αν ένα από τα νέα τραγούδια, που θα πει απόψε, λέγεται «Φεύγω», αυτός έχει επιλέξει να περάσει την κρίση στην Ελλάδα αντλώντας δύναμη από κινήσεις αλληλεγγύης και συλλογικότητας χωρίς κομματικό πρόσημο

Της Μαρίνας Κουβέλη

Η είδηση ότι η χθεσινή παράσταση του Κωστή Μαραβέγια στον Κήπο του Μεγάρου ήταν sold out, όπως και η αποψινή, δεν είναι πια φρέσκια. Αυτό το παιδί, κόντρα στην κρίση, έχει τον τρόπο του να μαγνητίζει το κοινό. Είναι που δεν του αρέσουν οι κραυγές και η «καλλιτεχνική» απόγνωση, η οποία έχει πλήξει κάποιους συναδέλφους του. Eίναι που πάντα έχει σπάνια ψυχραιμία, που δεν φανατίζεται, που δεν τσιγκουνεύεται το χαμόγελο. Και, κυρίως, που γράφει και διασκευάζει τραγούδια με έναν τρόπο που οι ιταλικές του αναφορές κι αναμνήσεις μπλέκονται υπέροχα με την ελληνική του καταγωγή.

Αυτό που δεν ξέραμε, βέβαια, είναι ότι αυτές οι δύο βραδιές στον Κήπο του Μεγάρου θα ηχογραφηθούν και θα γίνουν το πρώτο live άλμπουμ του. «Ολα θα εξαρτηθούν από το πώς θα παίξουμε ασφαλώς», μας προλαβαίνει. Είναι χαρούμενος, κουρασμένος από τις διαρκείς πρόβες, αλλά η ικανοποίησή του δεν κρύβεται.

Εκτός από όλα τα τραγούδια του, που ξέρουμε και αγαπάμε, στον Κήπο αλλά και στις πολλές καλοκαιρινές συναυλίες που θα ακολουθήσουν, θα ερμηνεύσει και δύο νέα κομμάτια. Το ένα έχει τίτλο «Φεύγω». «Πάλι πρωτοτύπησα έτσι;» λέει και γελά. «Γενικότερα έχω τάσεις φυγής. Με απασχολεί η αποχώρηση σαν έννοια και σαν συμβάν. Η αίσθηση της φυσικής ή της νοητικής φυγής είναι θέμα που με καίει. Η αμήχανη και σκληρή στιγμή που λες αντίο με έχει εμπνεύσει επανειλημμένα. Με βάζει σε σκέψεις το παράδοξο της ζωής: ανταμώνουμε, μοιραζόμαστε, ταυτιζόμαστε και μετά όλο αυτό εξατμίζεται». Και το δεύτερο κομμάτι; «Λέγεται “Ποτέ ξανά μαζί”. Είναι πιο γκράντε, πιο γκροτέσκο. Είναι ένα τραγούδι αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Εχει για ήρωά του ένα παρηκμασμένο είδωλο του ’60».

Οσοι γνωρίζουν τον Κωστή Μαραβέγια ξέρουν ότι είναι από τους τύπους που σημειώνει διαρκώς. «Μη φανταστείς ότι γυρνάω παντού με μπλοκάκια, αλλά στο κινητό ή σε διάφορα ηλεκτρονικά γκάτζετ υπάρχουν παντού σκόρπιοι στίχοι, κείμενα, ιδέες. Ο δημιουργός, που θέλει να έχει έμπνευση, πρέπει να κυνηγάει τη στιγμιαία λάμψη που έρχεται σε ανύποπτη στιγμή. Κι αν δεν έχει ισχυρή μνήμη, οφείλει να καταγράφει. Γι' αυτό και σχεδόν όλα τα κομμάτια μου τα έχω γράψει στα πιο απρόσμενα σημεία. Τα περισσότερα σε παραλίες. Οπως το “Ασε με να μπω”, που το ξεκίνησα στην Υδρα. Μου αρέσουν επίσης τα καφενεία των συνταξιούχων. Εχω σταμπάρει αρκετά και είναι πια στέκια μου. Εκεί μέσα υπάρχει μια ωραία, δημιουργική ηρεμία. Οι ηλικιωμένοι δεν μιλούν πολύ, κάνουν μεγάλες παύσεις, παίρνουν τον χρόνο τους… Αυτή η ατμόσφαιρα προσμονής μού προκαλεί οίστρο».

O Kωστής Μαραβέγιας σπούδασε στατιστική στην Ιταλία κι επέστρεψε για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Αρχισε να εμφανίζεται σε μικρά μπαρ του Πειραιά. Πήρε μέρος στους «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου και αυτό ήταν όλο. Εκτοτε η πορεία του είναι διαρκώς ανοδική: από τον Σαββόπουλο στην παρέα του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου κι από εκεί σε μια ξέφρενη πορεία με το συγκρότημά του, τους Illegal. «Δεν υπήρξα εσωστρεφής φοιτητής, από αυτούς που εγκλωβίζονται σε παρέες με τους ομοεθνείς τους. Την Ιταλία την αγάπησα βαθιά, την άφησα να μπει μέσα μου, έζησα τον πολιτισμό της. Τα χρόνια που το άγνωστο ανοίγεται μπροστά σου είναι μοναδικά για έναν νέο άνθρωπο».

Εκείνος ακολούθησε τον αντίθετο δρόμο από εκείνον πολλών συνομηλίκων του σήμερα. «Η φυγή στο εξωτερικό είναι το ελκυστικό, διότι αφορά την ψευδαίσθηση μιας καλύτερης ζωής. Ολοι έχουμε μέσα μας το γονίδιο της ελπίδας. Μας αρέσει να επιμένουμε σε αυτό για να υπερτονίζουμε τη συμφορά μας. Σε περιόδους βαθιάς κρίσης, όπως η τωρινή, το άγνωστο πιστεύουμε ότι θα μας δώσει τη λύση που αναζητάμε. Προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται για μια μικρή φούσκα, διότι ανεξάρτητα από τον τόπο που βρίσκεται κανείς, η προσπάθειά του πρέπει να είναι διαρκής και επίμονη».

Δίνει, όμως, η Ελλάδα τις ευκαιρίες που χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος; «Τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εγώ από τη χώρα μου θέλω να μη μου στερεί και όχι να μου προσφέρει συνεχώς ευκαιρίες. Θέλω υγιές περιβάλλον, αξιοπρέπεια και αξιοκρατία. Φτάνουν πια οι ευκαιρίες εξασφάλισης. Θέλει κόπο η ευτυχία και σίγουρα η διασφάλισή της δεν σχετίζεται με την απόκτηση της ύλης».

Και καλά, τον τόπο διαμονής του είναι φανερό ότι τον έχει επιλέξει. Εχει βρει, όμως, και την πολιτική γλώσσα που τον εκφράζει; «Οχι ακριβώς, διότι απογοητεύτηκα από την Αριστερά. Με έχει ξαφνιάσει η εξουσιαστική της τάση. Δεν αντέχω να τη βλέπω να λιμπίζεται και να λαχταρά την εξουσία. Τη θέλω ζωντανή, εμπνευσμένη και να μου δείχνει τον πιο φωτεινό δρόμο. Οχι να τρέχει προς παλαιές κατευθύνσεις, που μας οδήγησαν εδώ. Πλέον πολιτικά με εκφράζουν οι κινήσεις αλληλεγγύης και συλλογικότητας, που δεν σχετίζονται απαραίτητα με μια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση. Θέλω τη σύνεση, τη συγκροτημένη σκέψη, την ψυχραιμία που μας λείπει όσο ποτέ. Οχι άλλες σπασμωδικές κινήσεις, όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να βρει τον σωστό τρόπο. Την εξυγίανση την αποζητάμε όλοι. Αλλά τέτοιες πρακτικές ρίχνουν απλώς νερό στον μύλο του φανατισμού».

Περίμενε άραγε πως η ελληνική κοινωνία θα έκρυβε τόση μισαλλοδοξία μέσα της; «Πιστεύω περισσότερο ότι ο κόσμος είναι απελπισμένος παρά ότι ξεφύτρωσαν ξαφνικά τόσοι φασίστες ανάμεσά μας. Περισσότερο είναι ένας δείκτης ηλιθιότητας, παρά φασισμού. Πρόκειται για ένα σύνθετο μωσαϊκό διαφόρων υποομάδων. Σε αυτές ανήκουν άνθρωποι που σήμερα γίνονται αφοριστικοί, αφού πρώτα έκαναν όλα όσα έπρεπε για να φτάσει εδώ η χώρα: πήραν με ευκολία δάνεια, εξαθλίωσαν τους μετανάστες στην εργασία, μπήκαν με μέσο στο Δημόσιο, δεν υπήρξαν συνεπείς στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Είναι η ζωώδης πλευρά μας, που βγαίνει εύκολα στην επιφάνεια. Ο πολιτισμός, δυστυχώς, είναι ο δύσκολος δρόμος διότι απαιτεί γνώση, υποχώρηση, προσπάθεια. Με παρηγορεί ένα πράγμα: η εξέλιξη του ανθρώπου ως γνωστικού όντος είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη του φασισμού».

Τελικά όλα αυτά που συμβαίνουν και τον απασχολούν με ποιο τρόπο βρίσκουν θέση στα τραγούδια του; «Αν αισθανθώ ότι οφείλω να μιλήσω για κάτι, κλείνομαι στο σπίτι και ξαναβγαίνω μετά από μια εβδομάδα νηφάλιος. Δυστυχώς δεν είμαι διπλωμάτης στις τοποθετήσεις μου. Και από υποχρέωση δεν κάνω τίποτα. Ασε που πιστεύω πως αν κάτι δεν σε καίει είναι βαθιά υποκρισία να το σχολιάζεις».

Του έχουν πει ποτέ ότι η αισιοδοξία του δεν συνάδει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα; «Τις σκληρές στιγμές αυτής της πορείας τις ζούμε παρέα. Δεν είμαι εκτός. Απλώς προσπαθώ με το τραγούδι να βρίσκω διέξοδο, μια αχτίδα φωτός, μια ελπίδα όταν όλα μοιάζουν αξεπέραστα. Το τραγούδι και ο χορός είναι το ύστατο καταφύγιό μου. Τι να κάνουμε;».

INFO: Προπώληση εισιτηρίων: 10 ευρώ. Tιμή την ημέρα της συναυλίας: 12,00 ευρώ. Στις 9 μ.μ.