Της Β. Παπαντωνοπούλου
Ο αγώνας με την Παραγουάη στην Τραπεζούντα είχε μόλις τελειώσει. Εγινε και η κλήρωση που έδωσε στην Εθνική Νέων της Ελλάδας την πρωτιά στον όμιλό της. Κι ο Κώστας Τσάνας ανέλυε το «από εδώ και πέρα» της ομάδας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων: «Κατ’ αρχάς, να ξεχάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα ότι περάσαμε στους 16 καλύτερους του κόσμου! Κατόπιν να αναλύσουμε τις εμφανίσεις και τα λάθη μας, όπως και τον προσεχή αντίπαλο».
Ξέρει ο 46χρονος Βοιωτός προπονητής ότι «κάτω των 20 ετών» σημαίνει πάνω απ’ όλα ενθουσιασμός και τάση να ξεφεύγεις…
Πόσο μάλλον όταν, για πρώτη φορά στην καριέρα τους, οι παίκτες αγωνίζονται σε διοργάνωση της FIFA με ομάδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης: Κεντρική Αμερική με Μεξικό, Αφρική με Μάλι, Λατινική Αμερική με Παραγουάη και ο αυριανός αντίπαλος Ασία με Ουζμπεκιστάν.
«Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς», τονίζει ο Τσάνας. «Να συνυπάρχουμε στα ίδια γήπεδα, στα ίδια ξενοδοχεία, με ομάδες από όλο τον κόσμο, παίζοντας απέναντι σε αγωνιστικές φιλοσοφίες και νοοτροπίες τελείως διαφορετικές από την ευρωπαϊκή. Ημασταν όμως σωστά προετοιμασμένοι και η προσπάθεια των παιδιών επιβραβεύτηκε με την πρώτη θέση».
Ο Κώστας Τσάνας ποτέ δεν κρατάει μεγάλο καλάθι, μολονότι έχει υπό τις οδηγίες του τους δευτεραθλητές Ευρώπης κάτω των 19 χρόνων: «Στόχος μας πριν έρθουμε στην Τουρκία ήταν να περάσουμε στα νοκ άουτ. Το καταφέραμε και είμαστε χαρούμενοι. Από εδώ και πέρα, πάμε παιχνίδι με παιχνίδι».
Οπότε, τα κεφάλια μέσα, ύστερα από ένα διήμερο στην Τραπεζούντα, σ’ αυτό το χωνευτήρι πολιτισμών στην καρδιά του Πόντου, απ’ όπου περνούσε ο «δρόμος του μεταξιού» και όπου γεννήθηκε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Οι νεαροί Ελληνες παίκτες ζήτησαν μόνο μία χάρη από τον υπεύθυνο της αποστολής: να επισκεφθούν τη Μονή της Παναγίας Σουμελά. Οπερ και εγένετο το πρωί της Πέμπτης, όταν και ταξίδεψαν περίπου 50 χιλιόμετρα από την πόλη, στο όρος Μελά, όπου είναι σκαρφαλωμένο μέσα στα βράχια το μοναστήρι. Μπορεί να μην έχει πλέον τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, η οποία φυγαδεύτηκε το 1930 από έναν μοναχό στην Ελλάδα και πλέον βρίσκεται στο Βέρμιο, αλλά παραμένει τόπος προσκυνήματος των ορθοδόξων της Γης.
Τώρα η Εθνική βρίσκεται ξανά νοτιοανατολικά. Στο Γκαζιάντεπ. Πιο προσεκτική αυτή τη φορά σε θέματα διατροφής (τα στομαχικά προβλήματα τους «θέρισαν» στη φάση των ομίλων, κυρίως λόγω του ακατάλληλου προς πόση νερού της περιοχής) και με στόχο μια θέση στην καλύτερη οκτάδα του κόσμου. Παρεμβάλλεται ένα 90λεπτο (ή 120λεπτο) απέναντι στους «Λευκούς λύκους» του Ουζμπεκιστάν. Μια ομάδα ικανή για το καλύτερο (3-0 επί των Νεοζηλανδών στην πρεμιέρα των ομίλων) ή το χειρότερο (0-4 από την Ουρουγουάη το Σάββατο)… Και αν περάσουμε από εκεί, περιμένει είτε η Γαλλία του σταρ της Γιουβέντους Πολ Πογκμπά είτε η διοργανώτρια Τουρκία.
Η ομάδα του Τσάνα ξέρει από εμπόδια και προκλήσεις. Οι συγκεκριμένοι παίκτες αγωνίζονται σχεδόν non stop από τον Μάιο του 2012 και την elite round του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων. Κατόπιν ήρθε η δεύτερη θέση στα τελικά της Εσθονίας. Εκαναν ελάχιστες διακοπές. Μερικοί σχεδόν καθόλου, όπως οι Κουρμπέλης και Μπακασέτας του Ευρωπαίου Αστέρα Τρίπολης, που έπαιζε από τα μέσα Ιουλίου. Και η χρονιά τους δεν ήταν εύκολη.
Κατ’ αρχάς η συγκεκριμένη ομάδα έχασε τον αρχηγό της, τον Γιώργο Κατίδη, που δυστυχώς έμαθε να πράττει πριν να σκέφτεται… Ο Στέφανος Καπίνο, παγκίτης στον Παναθηναϊκό, ο Μαυρουδής Μπουγαΐδης στην πιο περιπετειώδη σεζόν στην ιστορία της ΑΕΚ, ο Κώστας Σταφυλίδης να συνδυάζει αγώνες με ταχύρρυθμη εκμάθηση γερμανικών που του επέβαλε η νέα του ομάδα Μπάγερ Λεβερκούζεν, ο Δημήτρης Διαμαντάκος να πηγαίνει δανεικός σε Πανιώνιο και Αρη, ο Αντρέας Μπουχαλάκης στη Football League με τον Εργοτέλη και πολλοί να μπαίνουν κατευθείαν στα βαθιά λόγω περικοπών στις ομάδες τους: Τριανταφυλλόπουλος, Γιαννιώτας, Κωνσταντινίδης, Πέλκας, Κολοβός…
Τα δύσκολα όμως είναι γι’ αυτούς. Ξέρουν ότι όλες αυτές τις ημέρες στην Τουρκία αγωνίζονται υπό το βλέμμα δεκάδων σκάουτ που κρατούν σημειώσεις. Και ίσως αυτές οι εμφανίσεις, μαζί με το κλέος για τα ελληνικά χρώματα, φέρουν και την πολυπόθητη μεταγραφή στο εξωτερικό, μακριά από την Ελλάδα όπου δεν φαίνεται φως στην άκρη του ποδοσφαιρικού –και όχι μόνο– τούνελ.
