Ή είμαι πολύ πιστός άνθρωπος ή δεν έχω χάσει ακόμα εντελώς τη θεατρική μου αθωότητα. Και τα δυο καλά πράγματα μου φαίνονται. Ετσι κατάφερα, επιτέλους, και χάρηκα με την καρδιά μου, χωρίς ενστάσεις, χωρίς «ναι μεν αλλά», μια παράσταση, που οι φίλοι μου βρήκαν «ξεπερασμένη». Τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία του Εμανουέλ Ντεμαρσί- Μοτά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Στην ηλικία που είμαι, ο Ρουμάνος συγγραφέας του παραλόγου φυσικά και με έχει σημαδέψει. Στο Γυμνάσιο παίζαμε τη «Φαλακρή τραγουδίστρια» κι ας μην καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα. Μαθαίναμε απ΄ έξω τις κριτικές για την «Πείνα και δίψα», που ανέβαζε ο Σπύρος Ευαγγελάτος το 1974 στο Εθνικό.

Οσο για τον «Ρινόκερο», ε, δεν θες και πολύ στην εφηβεία σου για να λατρέψεις τον ήρωά του, τον Μπερανζέ, που μόνος αυτός ανθίσταται και μένει άνθρωπος σε μια κοινωνία τεράτων. Η πολιτική ανάλυση του έργου είχε, άλλωστε, πολλή πέραση παλιά, αν και ο ολοκληρωτισμός ως έννοια ήταν ψιλοαπαγορευμένος -μεταπολίτευση γαρ και τα κομμουνιστικά ιδεώδη κυριαρχούσαν, νόμιμα επιτέλους, στα μπαλκόνια.

Κοίτα, όμως, τι κακό μάς κάνει η Ελλάδα του 2013. Καταστρέφει τα με κόπο κατακτημένα θεατρικά μας ήθη. Μας επαναφέρει στην πολιτική ορθότητα. Οσο κι αν ο Γάλλος σκηνοθέτης πάσχιζε με μια τρελή, γρήγορη, αστεία παράσταση -και το κατάφερνε- να φέρει το έργο στο σήμερα και να κάνει τούς ρινόκερους σύμβολο μιας κοινωνίας, που καταδυναστεύει με την ομοιομορφία της, με την κατανάλωση, τη μόδα και την καπιταλιστική της αποχαύνωση, εγώ άλλα έβλεπα. Τα δικά μου.

Κάθε δέρμα που σκλήραινε, κάθε φωνή που αλλοιωνόταν, κάθε κέρατο που ξεφύτρωνε το μετέφραζα αυτομάτως στην τερατώδη μεταμόρφωση της δικής μου χώρας. Οι ρινόκεροι της μικρής γαλλικής πόλης εκείνο το βράδυ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ήταν για μένα πολύ απλά και χοντροκομμένα οι φασίστες και οι χρυσαυγίτες. Ο μόνος φόβος μου πια, η μόνη μου απογοήτευση. Είναι, δυνατόν, λοιπόν, να πω ποτέ τον γλυκό μου, ευφυή Ρουμάνο ξεπερασμένο;

Βένα Γεωργακοπούλου