Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πριν από μερικά χρόνια δημοσιεύτηκε στον Τύπο μια επιστολή με τα ονόματα είκοσι ενός πολιτών (μεταξύ αυτών και του υπογραφόμενου) οι οποίοι είχαν θεωρηθεί ύποπτοι (για τι πράγμα;), επικίνδυνοι (;), άξιοι τέλος πάντων παρακολούθησης των τηλεφώνων τους εκ μέρους των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών υψίστης ασφαλείας της χώρας! Θέλω να πω, είναι άγριο συναίσθημα να μάθεις ότι κάποιοι «εθνοφύλακες» παρακολουθούν τα εσώψυχά σου, το λεξιλόγιό σου, τους φίλους και συγγενείς σου.
Είχα στενοχωρηθεί, αλλά και είχα γελάσει τότε. Η στενοχώρια προήλθε από το σοκ που υπέστη η μικρή μου κόρη όταν πληροφορήθηκε πως ό,τι έλεγε με τους φίλους της κάποια κρατικά τζιμάνια το κατέγραφαν. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι τα πολύτιμα «μυστικά» της τα γνώριζαν κι άλλοι και ίσως γελούσαν μαζί της… (τώρα βέβαια τους έχει γραμμένους εκεί που πρέπει όλους αυτούς τους επικοινωνιακά ανυπόστατους). Η μεγάλη κόρη, ως υποψιασμένη, απλώς θορυβήθηκε στο άκουσμα της είδησης.
Κατά τα άλλα είχε γούστο. Διότι αποδείχτηκε ότι παρακολουθούσαν και τη σταθερή τηλεφωνία (άλλη καραμπινάτη παρανομία) μια κι εκείνη την εποχή δεν διέθετα κινητό τηλέφωνο (και επί πολλά χρόνια ακόμη).
Το ότι, όμως, μερικοί άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν ακόμη και λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή ενός πολίτη είναι γεγονός, εφιαλτικό μεν, αληθές δε. Με τόσους δορυφόρους να σαρώνουν τα πάντα, το μάτι της εξουσίας εισβάλλει ακόμη και στα πιο σκοτεινά σημεία των σπιτιών μας. Με τόσες κάμερες στις λεωφόρους των πρωτευουσών και των μεγαλουπόλεων, αλλά και σε κτίρια, δημοτικά ή ιδιωτικά, το κάθε βήμα μας ελέγχεται. Φαντάζομαι εκείνους τους ανθρώπους που χειρίζονται αυτές τις κάμερες, αυτούς τους δορυφόρους. Πώς να νιώθουν; Τι σκέφτονται; Είναι μια απλή δουλειά γι’ αυτούς; Αναγκάζονται να απονεκρώσουν συναισθήματα ώστε να τη φέρουν εις πέρας; Διότι, διαφορετικά, εάν συμπονούσαν, εάν συνέπασχαν, εάν είχαν λίγη πέτσα επάνω τους, θα σπάγανε όλα αυτά τα ηλεκτρονικά μηχανήματα παρακολούθησης, προκαλώντας ρήγματα στην εξουσία (καλό είναι να γράφεται και κάνα αστείο…)
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ποιείται την νήσσαν· ως συνήθως δεν άκουσε, δεν είδε, δεν κατάλαβε. Παλιά τακτική, εκκωφαντικά υποκριτική μεν, λυσιτελεστάτη δε. Ο στρουθοκαμηλισμός γίνεται επάγγελμα, «ιδεολογική» άμυνα.
Μπορεί να είμαστε άπαντες έρμαια του πλανητικού αμφιβληστροειδούς των ΗΠΑ ή των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας εκάστης χώρας· μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστούμε εάν κάποιοι το θελήσουν, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο φασισμός έχει επικαθίσει στην ανθρωπότητα. Υπάρχουν ακόμη δυνάμεις που αντιστέκονται, επιστημονικές και ακτιβιστικές, απλώς οι πλείστοι αδιαφορούμε για το μέγεθος του προβλήματος· το αγνοούμε!
Ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας και ας μας παρακολουθούν όσο θέλουν.
