Του Γιάννη Καλαβριανού
Χαράματα Κυριακής 25 Νοεμβρίου. Ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Γρηγόρης, η Αναστασία και εγώ. Φεύγουμε για τη Ζυρίχη και από εκεί για τη Στουτγκάρδη. Ο «Ξένος» θα παιχτεί για 2 παραστάσεις στο Tri-Bühne Theater, συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ SETT (Stuttgarder Europa Theater Treffen).
Η Λένα θα έρθει την επομένη, αφού έχει την «Οδύσσεια», και ο Γιωργής με άλλο συνδυασμό πτήσεων για να αποφύγει τα μικρά αεροπλάνα και οι επιβάτες τις τρομοκρατημένες κυπριακές προσευχές του.
Το Tri-Bühne είναι ένα θέατρο μεγέθους Νέας Σκηνής του Εθνικού. Μόλις φτάνουμε μας περιμένουν όλοι. Συστηνόμαστε και αρχίζει η ξενάγηση στη σκηνή, στα παρασκήνια, στα καμαρίνια και στα 3 υπόγεια (ξυλουργικό εργαστήριο, σιδηροκατασκευές, μικροαντικείμενα, βεστιάριο…) Ολοι οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί είναι 13. Μαζί με τον 5μελή θίασο! Τεχνικοί είναι 2 κορίτσια γύρω στα 25! Ολοι πρόθυμοι, γρήγοροι, σωστοί επαγγελματίες.
Διαλέγουμε τα έπιπλα του σκηνικού, τα μεταποιούν αμέσως ώστε να είναι ακριβώς όπως τα θέλουμε και αρχίζουμε την πρόβα και τις μικροδιορθώσεις στους υπέρτιτλους. Σταματάμε στις 12.30 το βράδυ. Συνεχίζουμε τη Δευτέρα το πρωί. Μέχρι το απόγευμα. Σαν αληθινοί Ελληνες, ήμασταν έτοιμοι στις 19.58. Σαν αληθινά γερμανική, η παράσταση ξεκίνησε στις 20.00.
Στην αρχή αμηχανία. Στη συνέχεια ζέσταμα. Στο τέλος καταιγισμός. Οι Ελληνες θεατές συγκινημένοι και σοκαρισμένοι χειροκροτούν με δύναμη. Οι Γερμανοί χτυπούν τα πόδια τους στο πάτωμα. Για λίγο δεν καταλαβαίνουμε αν γιουχάρουν ή επευφημούν. Εγιναν 7 υποκλίσεις! Μετά ακολούθησε συζήτηση με το κοινό. Εμειναν πάρα πολλοί.
Οι Γερμανοί απόλυτα εξοικειωμένοι με έργα παρόμοιας θεματολογίας, πολύ πιο ενημερωμένοι, ρωτάνε για την κρίση, τους μισθούς μας, ανακαλούν αποσπάσματα από την Ιλιάδα και απορούν γιατί δεν βλέπουν συχνότερα σύγχρονο ελληνικό θέατρο.
Οι Ελληνες, μιλώντας άψογα γερμανικά, φανερά ταραγμένοι, δεν μπορούν να πιστέψουν πως η ζωή στην Ελλάδα έχει αλλάξει τόσο πολύ. Διαβάζουν για τη ρατσιστική βία και θυμούνται πόσο φιλόξενα τους υποδέχτηκε η Γερμανία του ’60.
Η πιο όμορφη κουβέντα, πέρα από τα συγχαρητήρια και τις ευχές για καλή τύχη, ακούστηκε από μια ηλικιωμένη κυρία: «Πείτε μας, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς από εδώ για να σταματήσει αυτή η ντροπή με την ακροδεξιά στην Ελλάδα!»
Παίξαμε και την επόμενη. Ιδια δυνατά χειροκροτήματα, ίδιες απορίες, ίδια ανοιχτά μάτια και αυτιά. Φύγαμε χαράματα όπως ήρθαμε. Η Αθήνα από ψηλά, δίπλα στη θάλασσα, μοιάζει σχεδόν όμορφη. Από ψηλά. Τέτοια είναι και η ψευδαίσθηση της σκηνογραφίας. Οταν από μακριά το φτηνό μοιάζει πανάκριβο.
INFO: Τον «Ξένο» αποτελούν τα μονόπρακτα «Αουστρας ή Η Αγριάδα» της Λένας Κιτσοπούλου και «Αόρατη Ολγα» του Γιάννη Τσίρου, που σκηνοθέτησαν αντίστοιχα οι Γιάννης Καλαβριανός και Γιώργος Παλούμπης. Παίζουν οι Γρηγόρης Γαλάτης, Βασίλης Καραμπούλας, Λένα Παπαληγούρα και Γιωργής Τσουρής. Συνεχίζουν στο Εθνικό ώς τις 10 Φεβρουαρίου
