Αν αναζητήσουμε τους ανθρώπους στους οποίους ο χώρος του παιδικού βιβλίου χρωστάει τη φρεσκάδα, την απομάκρυνση από τα αυτονόητα και τα στερεότυπα, την ανανέωση, τον συγχρονισμό με τα ευρωπαϊκά βήματα τότε η Μυρτώ Δεληβοριά είναι μεταξύ αυτών που πρέπει να ευγνωμονούμε.

 

Ταλαντούχα, δραστήρια και σεμνή η εικονογράφος έχει τα τελευταία χρόνια επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο καλόγουστων εκδόσεων, έχει αποσπάσει το βραβεία για τις εικονογραφήσεις της στα βιβλία «Ιστορίες για παιδιά» του Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ (Εστία 2005) και «Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο» του Αντώνη Παπαθεοδούλου (Πατάκη 2010).

 

Από τη Δευτέρα, στις επιδόσεις της προστέθηκε μία ακόμα καθώς στην γκαλερί «ASTRA» (Καρυατίδων 8, Ακρόπολη) παρουσιάζεται η τέταρτη ατομική της έκθεση με τίτλο «Η αρκούδα κοιμάται μέσα».

 

Η Μυρτώ, αδερφή του Φοίβου Δεληβοριά, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική από πιτσιρίκα. Πάντοτε περηφανευόταν για τις ζωγραφιές, τα κολάζ, τα ψηφιδωτά και τα κεντήματα που έφτιαχνε η μητέρα της. Αγαπούσε τις εικονογραφήσεις του Αλέξη Κυριτσόπουλου στα βιβλία «Ελα» και «Ενα παραμυθάκι για χειμώνα και καλοκαίρι», τη γοήτευε ο τρόπος που στόλιζε τα εξώφυλλα δίσκων.

 

Ξεχωρίζει τους Νίκο Χουλιαρά, Μαρκ Σαγκάλ, Κίκι Σμιθ, Μπεν Σαν. Την ανακουφίζει το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ο χώρος του παιδικού βιβλίου έχει όλο και περισσότερους εικονογράφους. Χαίρεται που το επίπεδο ανεβαίνει συνεχώς.

 

Παραδόξως, η ίδια μικρή στεκόταν με επιφύλαξη απέναντι στα παραμύθια. «Μου διάβαζαν πολλά, αλλά περισσότερο με φόβιζαν παρά τα απολάμβανα. Είχα μάλιστα επινοήσει κι ένα δικό μου για να ξορκίσω τον φόβο, που έλεγε: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος κι ένας λύκος και ο άνθρωπος έφαγε τον λύκο»», θυμάται. Οσο για τον αγαπημένο της παιδικό ήρωα, παραδέχεται: «Ηταν ο πατέρας μου και οι ιστορίες που μας έλεγε για τη ζωή του».

 

-Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της έκθεσης: «Η αρκούδα κοιμάται μέσα». Γιατί;

 

«Η αρκούδα, οι λύκοι, τα πουλιά, που τριγυρνούν σ’ αυτήν την έκθεση, είναι ίσως λέξεις παρμένες από το μυστικό λεξικό μιας ερωτικής σχέσης, που τα δύο μέλη της επινοούν για να συνεννοούνται. Κι είναι ίσως μαζεμένες πάνω σε χαρτιά, σαν απαντήσεις στον άλλο και σ’ αυτό που μένει κάθε φορά αναπάντητο».

 

-Τι ακριβώς θα δούμε σε αυτήν την έκθεση;

 

«Λέξεις που δεν κατάφεραν να ειπωθούν σε μια ερωτική σχέση, με τη μορφή ζωολόγιου. Λύκους, αρκούδες και πουλιά, άλογα με ή χωρίς καβαλάρη, πολεμιστές από μάχες που έγιναν πριν από χίλια χρόνια, να αποκοιμιούνται, έξω από τον χρόνο, στο δωμάτιο ενός σπιτιού».

 

-Από πού προήλθε η έμπνευσή σου;

 

«Κυρίως από τις σχέσεις, από άλλες ζωγραφιές κι από λογοτεχνικά κείμενα».

 

-Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας περνάνε στις ζωγραφιές σου με σαφή τρόπο, με υπαινιγμούς ή καθόλου;

 

«Νομίζω ότι η πραγματικότητα καταγράφεται μέσα μου και βρίσκει τον δρόμο για την έκφραση, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν το συνειδητοποιώ. Προσωπικά, δεν μου αρέσει να σχηματίζεται με σαφήνεια στις ζωγραφιές μου. Ετσι, συχνά τη νιώθω να περνάει μέσα από χρώματα, σχήματα ή και θέματα που φαινομενικά δεν παραπέμπουν σ’ αυτήν».

 

-Συνήθως αυτό που αποτυπώνεις στον καμβά είναι η πιο αισιόδοξη ή η πιο σκοτεινή πλευρά της έμπνευσής σου;

 

«Κατά κάποιον τρόπο και τα δύο συμβαίνουν. Η διαδικασία ξεκινάει από την πιο σκοτεινή πλευρά ψάχνοντας να συναντήσει κάτι φωτεινό στη διαδρομή».

 

-Tι είναι ευκολότερο: να κεντρίσεις το ενδιαφέρον ενός παιδιού ή το έμπειρο μάτι ενός φιλότεχνου;

 

«Δεν νομίζω ότι κάποιο από τα δύο είναι πιο εύκολο. Και τα δύο πάντως έχουν μια ωραία πρόκληση».

 

-Θέματα όπως η βία, η ανέχεια, η διαφορετικότητα είναι εύκολο να αποτυπωθούν στο χαρτί χωρίς να γίνουν διδακτικά;

 

«Σίγουρα μπορούν και μάλλον είναι και πιο ουσιαστικά όταν δεν είναι διδακτικά. Οι «κανόνες», οι «συμβουλές» και τα «ηθικά διδάγματα» είναι λιγότερο ουσιαστικά και ισχυρά σε αντίθεση με την ειλικρίνεια, τη δουλεμένη τεχνική, τη συγκίνηση και το χιούμορ».

 

Μ.Κ.

 

info: διάρκεια έκθεσης έως τις 22 του μηνός. Γκαλερί «ASTRA» (Καρυατίδων 8, Ακρόπολ)