Εκείνη είναι φτωχή, πλην τίμια, κόρη ενός αγαθού, φοβισμένου μουσικού. Εκείνος είναι πλούσιος, ανήκει στην αριστοκρατία, γιος διεφθαρμένου και αλαζονικού πατέρα. Κανείς δεν θα στοιχημάτιζε στο αίσιο τέλος ενός τέτοιου έρωτα… Ούτε δύο αιώνες πριν, όταν ο Φρίντριχ Σίλερ έγραφε το έργο «Ερωτας και ραδιουργία», αλλά ούτε σήμερα.

Πώς να αντιπαρατεθούν οι όρκοι αιώνιας, άδολης αγάπης με το σύστημα, το χρήμα, την εξουσία και τους μηχανισμούς της; Η υπόθεση ακούγεται απλοϊκή. Μια κοινότοπη ιστορία έρωτα ανάμεσα σε δυο αθώους και ρομαντικούς νέους, ένα μελόδραμα, μια οξεία κριτική στις ταξικές διακρίσεις, στο ποδοπάτημα του φτωχού και του ανίσχυρου από τη μηχανή του κράτους, του προέδρου, του αυλικού κ.λπ.

Ομως πρόκειται για έργο γραμμένο από τον μέγιστο ιδεαλιστή ποιητή Σίλερ, τον σπουδαίο δραματουργό και στοχαστή, που επηρέασε με το έργο του από τον Κλάιστ και τον Μπρεχτ μέχρι τον Χάινερ Μίλερ. Πώς ανεβαίνει λοιπόν σήμερα ένα τέτοιο κείμενο; Η παράσταση των Ακύλλα Καραζήση – Νίκου Χατζόπουλου το έβγαλε από το χρονοντούλαπο του αστικού δραματολογίου και το τοποθέτησε με άνεση, φαντασία αλλά και χιούμορ στη βιομηχανική αίθουσα της Πειραιώς 260.

Το μεγάλο όπλο των δύο σκηνοθετών ήταν ο έξοχος ποιητικός λόγος, η υψηλής αισθητικής γλώσσα του Σίλερ (μετάφραση Γιώργου Δεπάστα). Με έξυπνες σκηνικές, υποκριτικές, ενδυματολογικές και μουσικές λύσεις, το έργο -που σπάνια παίζεται- τίναξε από πάνω του τη σκόνη του χρόνου και συνομίλησε με τους σύγχρονους θεατές. Και μας έπεισε. Ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος έχουν βρει τα κλειδιά της γόνιμης συνεργασίας. Φαίνεται στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όταν, μάλιστα, κινητοποιούν ηθοποιούς, που συγχρονίζονται μαζί τους ερμηνευτικά όπως τους Πολυξένη Ακλίδη, Γιάννη Νταλιάνη, Μαρία Σκουλά, Χάρη Φραγκούλη.

Εφη Μαρίνου