Της Ελενας Γαλανοπούλου
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενσαρκώνει στο θέατρο Αποθήκη τον 45χρονο Θεσσαλονικιό και ΠΑΟΚτζή φορτηγατζή Φώτη, στον μονόλογο «Εφη. Από το Ευτυχία», γραμμένο από την ψυχολόγο Κατερίνα Μαγγανά. Είναι ένας ήρωας, που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το… «παγκόσμιο» φαινόμενο του Ελληνα – άντρα, όπως τον χαρακτηρίζει ο ίδιος.
Μας μίλησε για τη συνεργασία του με τον Ακύλλα Καραζήση, που τον σκηνοθετεί, αλλά και γιατί τάσσεται εναντίον της «μοναστηριακής» αφοσίωσης στο θέατρο και υπέρ μιας φυσιολογικότερης ζωής, που περιλαμβάνει οικογένεια και φίλους.
-Με τον Ακύλλα Καραζήση έχετε ξανασυναντηθεί ως ηθοποιοί το 1994-95 στο «Αμόρε», στις «Τρεις αδελφές» τού Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Αυτή τη φορά σας σκηνοθετεί…
«Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, πριν από 20 χρόνια, μου ενέπνευσε σιγουριά και ισορροπία ως άνθρωπος. Η καλλιτεχνική του πορεία, τόσο ως ηθοποιού όσο και τα τελευταία χρόνια ως σκηνοθέτη, το απέδειξε. Οταν λοιπόν διάβασα αυτόν τον μονόλογο για τη ζωή ενός Θεσσαλονικιού, το μυαλό μου αυτόματα πήγε σε εκείνον. Ισως αρχικά επειδή είναι κι ο ίδιος Θεσσαλονικιός. Κυρίως όμως επειδή ήθελα μια ήρεμη δύναμη να με καθοδηγεί»
-Μοιράζεστε κι ένα κοινό όραμα για το θέατρο;
«Και κοινή άποψη για τη ζωή. Και οι δύο πιστεύουμε πως η ζωή προηγείται του θεάτρου».
-Πρόσφατα μιλήσατε για σκηνοθέτες-τυράννους του «ποιοτικού» θεάτρου που δεν αγαπούν και βασανίζουν τους ηθοποιούς
«Στον ποιοτικό χώρο είναι μπερδεμένα τα πράγματα. Οι άνθρωποι προσπαθούν μέσα από το θέατρο να καλύψουν διάφορα κενά τους. Υπάρχουν ορισμένοι που είναι ταμένοι μοναστηριακά στο θέατρο. Δεν έχουν χώρο για οικογένεια και φίλους».
-Ζητούν δηλαδή από τους ηθοποιούς θυσίες αντίστοιχες ενός πρωταθλητή;
«Δεν με ενοχλεί η προετοιμασία πρωταθλητή. Αλλωστε προέρχομαι από τον στίβο. Οι κακές συμπεριφορές με ενοχλούν. Εάν μέσα από την τέχνη δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά ρέπεις προς τον εγωισμό και φτάνεις μέχρι την αγένεια, έχεις χάσει τον στόχο. Τι να το κάνεις το ωραίο αποτέλεσμα; Η διαδικασία των προβών δεν μετράει; Πώς μπορείς να είσαι τύραννος στις πρόβες και να σε ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα;»
-Ο μονόλογος είναι πιο απαιτητικό είδος;
«Είναι σαν από εκεί που κάνεις αθλητισμό να περνάς ξαφνικά στο δέκαθλο ή στον μαραθώνιο. Η προετοιμασία πρέπει να είναι πολύ καλή και να νιώσεις μεγάλη σιγουριά με τον σκηνοθέτη, διότι ουσιαστικά είστε οι δυο σας. Δεν υπάρχουν πολλοί συνοδοιπόροι».
-Μιλήστε μας για τον ήρωα που ερμηνεύετε…
«Παρουσιάζει αυτό το… «παγκόσμιο φαινόμενο» που συνιστούμε εμείς οι Ελληνες. Κυρίως οι άντρες με το φοβερό οιδιπόδειο προς τη μητέρα μας και τη σχέση εξουσίας και δολοφονίας με τον πατέρα μας. Είναι έτοιμος ο Ελληνας, μέσα από την ανατροφή που λαμβάνει είτε από την οικογένεια είτε από το σχολείο, να κρατήσει ένα δικό του αυτόνομο και υγιές σπιτικό; Είμαστε έτοιμοι στα 18 μας να πετάξουμε με τα δικά μας φτερά; Αυτά τα ερωτήματα παρακολουθούμε μέσα από τη ζωή ενός λαϊκού ανθρώπου, που συναντά ξανά τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, είκοσι χρόνια μετά, για να του αποκαλύψει ένα μυστικό που θα τα ανατρέψει τα πάντα».
-Πώς προσεγγίσατε έναν ρόλο γραμμένο από μια ψυχολόγο; Ηταν διαφορετική η διαδικασία;
«Τελείως διαφορετική και νιώθω πως μέσα από αυτήν έγινε και ένα ουσιαστικό προχώρημα σ' εμένα. Με βοήθησε και ο Ακύλλας, ο οποίος σχεδόν μου απαγόρευσε να παίζω. Προσανατολιστήκαμε δηλαδή σε μια πιο βιωματική ερμηνεία. Το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η ανατροφή ενός παιδιού».
-Ποια είναι τα λάθη που αποφεύγετε εσείς να κάνετε εσείς ως γονιός δύο παιδιών;
«Να αποφύγω τις στερεότυπες συμβουλές απ' όπου κι αν προέρχονται. Να τους δώσω αυτοπεποίθηση και να πιστεύουν στο ένστικτο, στα όνειρα, στη φαντασία και σε αυτό που λέει η καρδιά τους. Ξέρετε, το μυαλό έχουν βρει τον τρόπο να μας το προγραμματίζουν. Το μόνο που μένει ελεύθερο είναι η καρδιά».
-Θεωρείτε πως η τηλεόραση σας έβαλε μια ταμπέλα;
«Δεν θα με εξέφραζε μια μοναστηριακού τύπου αφοσίωση στο θέατρο. Αυτό πάντα εξέπληττε τους συναδέλφους μου. Το πώς μπορεί δηλαδή το πρωί να εμφανιζόμουν στη Μενεγάκη και το βράδυ να έπαιζα Σέξπιρ στο Εθνικό. Για εμένα έτσι είναι η ζωή. Δεν είναι μονοδιάστατη. Το να είσαι ταγμένος στο θέατρο το βρίσκω αντικαλλιτεχνικό. Από πού φορτίζεσαι; Από πού ανανεώνεσαι; Θέλω να έχω άμεση σχέση με τη ζωή γύρω μου».
-Η έκρηξη των σκηνών είναι υγιές φαινόμενο;
«Απόλυτα. Δείχνει πως οι νέοι έχουν ανάγκη να εκφραστούν μέσα από κάτι ζωντανό και όχι κλεισμένοι στο pc τους».
-Μήπως αυτό οδηγεί το θέατρο στον ερασιτεχνισμό;
«Δεν είναι κακό να είσαι εραστής της τέχνης. Είναι μάλλον χειρότερο να είσαι επαγγελματίας εραστής, δηλαδή πόρνος».
* info: Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή, τηλ. 210-3253153 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ. Εισιτήρια 17 και 15 €.
