Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Οταν προ τριετίας το Μνημόνιο Ι παρουσιάστηκε ως η μοναδική μας ευκαιρία να σωθούμε, μάθαμε επίσης ποιος μας φταίει για τη χρεοκοπία μας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι υπεράριθμοι και χαραμοφάηδες, αυτοί που διορίστηκαν μόνοι τους, έπαιρναν μόνοι τους αυξήσεις και επιδόματα, μόνοι τους δημιουργούσαν και κρατούσαν στη ζωή οργανισμούς που δεν είχαν λόγο ύπαρξης, μόνοι τους επινοούσαν υπηρεσίες που αλληλεπικαλύπτονταν, αυτοί φταίνε. Στο όνομα αυτών των εχθρών του γένους έχουμε σήμερα ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, για χάρη τους έγιναν άγριες περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς, γι’ αυτούς οι φόροι έγιναν δυσβάστακτοι και οι έκτακτες εισφορές μονιμοποιήθηκαν. Μέσα στο Σαββατοκύριακο, για να λύσει αυτό το πρόβλημα ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης πρέπει να βρει το κεφάλι τεσσάρων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, να το βάλει σε ένα πιάτο και να το προσφέρει στην τρόικα έναντι της περιπόθητης δόσης που θα μας δώσουν οι δανειστές μας για να τους πληρώσουμε τα δανεικά.
Ολα αυτά τα εξόχως σουρεαλιστικά έχουν γίνει εδώ και τρία χρόνια σημαία των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα την αυταρχική όσο και αδέξια κίνηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ που έχει κάνει την κυβέρνηση να παρανομεί μη εφαρμόζοντας την απόφαση του ΣτΕ εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες. Τέλος πάντων, αφού η ΕΡΤ δεν τους κάθισε, ψάχνουν όλοι οι υπουργοί να κόψουν από όπου τους παίρνει. Ετσι, η πρώτη δήλωση του νέου υπουργού Υγείας, πριν ακόμη και από την ποινικοποίηση της αρρώστιας, ήταν ότι, αν χρειαστεί, θα κλείσουμε και νοσοκομεία. Από την άλλη, ο υπουργός Παιδείας δεν κάνει ανακοινώσεις, αλλά προχώρησε στη συγχώνευση σχολείων, που θα εξαχρειώσει ακόμη περισσότερο την ήδη μίζερη παιδεία που παρέχεται σε σχολεία χωρίς υποδομές, χωρίς κατάλληλα υλικά, σχολεία δημοτικά που λειτουργούν ακόμη πρωί-απόγευμα.
Οταν συγχωνεύονται δύο δημοτικά σχολεία (μιλάω για δύο συγκεκριμένα σχολεία στο κέντρο της Αθήνας), αποδίδουμε στους δανειστές το κεφάλι επτά δασκάλων και ενός διευθυντή. Οι συνδικαλιστές επικεντρώνονται σ’ αυτή την απώλεια θέσεων εργασίας και αντιδρούν στη συγχώνευση. Το πραγματικό θέμα όμως είναι τι θα γίνει στα ίδια τα σχολεία, τι θα γίνει μέσα στην τάξη; Σήμερα, στα περισσότερα σχολεία, μεγάλο ποσοστό των παιδιών είναι αλλόγλωσσα, άλλα έχουν ειδικές μαθησιακές ανάγκες, άλλα έχουν βιώσει πρόσφατα τη βίαιη αλλαγή του περάσματος από τη σχετική ευημερία στην απόλυτη ένδεια. Αυτές οι συνθήκες δημιουργούν τεράστια δυσκολία επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά, με αποτέλεσμα στην τάξη να επικρατεί ένταση. Ο δάσκαλος, που θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάθε παιδί προσωπικά και να αντιμετωπίσει τις ιδιαιτερότητές του σε τάξεις με λιγότερα παιδιά, είναι πρακτικά αδύνατο να το κάνει στις τάξεις με τα 25 παιδιά που προβλέπει ο νόμος. Ετσι αναγκάζεται να λειτουργεί διεκπεραιωτικά, να «βγάζει» την ύλη και να προσπαθεί να επιβάλει την τάξη με όπλο την αυστηρότητα και τις τιμωρίες.
Το αποτέλεσμα είναι να μεταφέρεται η ένταση στην αυλή του σχολείου και εκεί να μετατρέπεται συχνά σε βία. Τα παιδιά, που ήδη βιώνουν ένταση στο σπίτι και στη γειτονιά, και που εξαιτίας της απουσίας συνοχής στην τάξη δεν έχουν γίνει ομάδα, παρέα, φίλοι, εύκολα αναδεικνύουν και βάζουν στο στόχαστρο όποια διαφορετικότητα τους φαίνεται πρόσφορη κάθε φορά. Είναι κοινός τόπος ότι το σχολείο είναι ο προθάλαμος της κοινωνίας. Είναι όμως και η εικόνα της κοινωνίας, αυτής που δημιουργούμε για τα παιδιά μας, πιστοί στις δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές μας.
