Του Ν. Ασημακόπουλου
Ολο το ζουμί από το χθεσινό ντέρμπι είναι η υπέρβαση που τόλμησε και πέτυχε ο Παναθηναϊκός στο 2-2 με τον Ολυμπιακό. Οχι μόνο για εκείνους που τον θεωρούσαν προκαταβολικά χαμένο από χέρι, αλλά και για τους ίδιους τους οπαδούς του που ξύπνησαν προς το τέλος, μόνο όταν κατάλαβαν ότι η ομάδα τους μπορούσε να πάρει το παιχνίδι.
Φάνηκε από τον τρόπο που μπήκαν οι ομάδες ότι ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε να χτυπήσει με όσα και όποια όπλα μπορούσε. Προσπάθησε να πατήσει στο κέντρο, πήρε πάνω του με το που έβαλε το γκολ ο Μαυρίας και πέρασε μπροστά με 1-0, αλλά από την ώρα που οι αμυντικοί του για μια ακόμη φορά… κελαηδούσαν πίσω, βρέθηκε να χάνει με 2-1 χωρίς καλά καλά να το καταλάβει.
Ετσι όπως το έβλεπα ψυχρά απέξω, απορούσα πώς γίνεται να μένει πάντα αφύλαχτος ο Τζιμπούρ και να βάζει γκολ στις δύο και μοναδικές επαφές του με την μπάλα μέσα στην περιοχή.
Ομως εκεί ακριβώς την πάτησε ο Ολυμπιακός. Πίστεψε ότι νίκησε από το ημίχρονο, βγήκε στο δεύτερο με τουπέ και στο στιλ… τώρα θα κάνουμε πάρτι, και την πάτησε.
Ελεγα και πιο πάνω ότι το πόσο καλύτερα, απ' όσο περίμεναν οι περισσότεροι, έπαιξε ο Παναθηναϊκός, φάνηκε από τις αντιδράσεις της «πράσινης» εξέδρας. Υποτονική στην αρχή, κάθισε… σαν έτοιμη από καιρό να δεχτεί το όποιο μοιραίο. Και ξαφνικά, με το που ισοφάρισε 2-2 ο Τοτσέ, τα πράγματα μεταμορφώθηκαν. Η ομάδα πήρε πάνω της κι οι οπαδοί ζωντάνεψαν, καταλαβαίνοντας ότι μπορούν να νικήσουν.
Εκεί τα χρειάστηκαν οι Ολυμπιακοί. Υπάρχει ένα στιγμιότυπο, στο οποίο η κάμερα ζουμάρει πάνω στον Μήτρογλου την ώρα που βλέπει τον Χριστοδουλόπουλο να πιάνει μια σουτάρα που έφυγε λίγο άουτ. Σταματάει το ζέσταμα και κάνει ένα μορφασμό, σαν να λέει… αμάν τι γλιτώσαμε!
Γενικά στον Ολυμπιακό δεν πήγαν πολλά πράγματα καλά. Αν σκεφτούμε ότι οι ποδοσφαιριστές του σε τρία ευρωπαϊκά ματς ώς τώρα (με τη Μονπελιέ έξω, με τη Μονπελιέ εδώ, και με την Αρσεναλ…) έφερναν τούμπα την κατάσταση όταν έμπαιναν στα δύσκολα και νικούσαν στο τέλος, ενώ χθες το βράδυ όχι μόνο δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν, αλλά έκαναν και καθυστέρηση ώσπου να έρθει το σφύριγμα της λήξης, καταλαβαίνουμε το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκαν απέναντι σε μια θεωρητικά χειρότερη ομάδα από την οποία έχουν ξεφύγει 16 πόντους.
Να κρατήσουμε για το τέλος και πέρα από τις επιμέρους παρατηρήσεις, ή αντιρρήσεις που μπορεί να έχει ο καθένας, πως μετά από πολύ καιρό είδαμε ένα πραγματικό ντέρμπι. Το είχαμε ανάγκη…
