Του Πέτρου Μανταίου
Στον Υμηττό ανηφορίζω, χρόνια τώρα, κάθε πρωί, 8-9 χιλιόμετρα πηγαινέλα. Τα Σάββατα, από συνήθεια παρελθόντων ετών, ανεβαίνω 2-3 χιλιόμετρα παραπάνω, στο Μοναστήρι Καισαριανής, ενίοτε και την Καλοπούλα. Ομως, πάνω από την Καλοπούλα, επιστροφή από το μονοπάτι πάνω από το Μοναστήρι Καισαριανής, που το έχω βαφτίσει «του Εγγονόπουλου», είχα να πάω δυο-τρία χρόνια. Ονόμασα έτσι αυτό το μονοπάτι, επειδή «από εδώ η θέα εκτείνεται μαγευτική», όπως γράφει στον «Μπολιβάρ» ο σπουδαίος αυτός ποιητής μας (και εξίσου σημαντικός ζωγράφος) που, μαζί με τον Εμπειρίκο και τον Σαχτούρη, είναι απ’ αυτούς που συμβουλεύομαι συχνά, προπαντός τώρα, που κυριαρχεί η… αντιποίηση!
Περί τα μισά του Ιουνίου που ξαναπήρα το μονοπάτι «του Εγγονόπουλου» με εντυπωσίασε η πυκνή και ποικίλη βλάστηση: δέντρα, θάμνοι, αγριολούλουδα. Παράδεισος! Κι εκεί, καθώς έστριβα, με το Μοναστήρι στα πόδια και θέα τον Σαρωνικό, κοντοστάθηκα. Στο ενάμισι μέτρο μπροστά μου, από πλαϊνό σύθαμνο, έβγαινε ένα φίδι. Τι παράδεισος θα ήταν χωρίς φίδι, αναλογίστηκα! Κοντοστάθηκε κι αυτό. Κατάλαβε, με τη σοφία του φιδιού, ότι η διάθεσή μου ήταν μάλλον για… κουβέντα και, επειδή σοφία και φλυαρία είναι έννοιες ασύμβατες, διέσχισε το μονοπάτι και χώθηκε σ’ ένα σκίνο.
Τόσα χρόνια στον Υμηττό, δεύτερη φορά έβλεπα φίδι και πρώτη, ζωντανό! Στο Google, που αναζήτησα αργότερα στοιχεία για του Υμηττού την πανίδα (λέγεται και πανίκη!), είδα πως έχουν εντοπιστεί πέντε είδη ερπετών: πράσινη σαύρα (βλέπω συχνά), σπιτόφιδο, λαφίτης, οχιά και σαΐτα∙ δηλητηριώδες μόνο η οχιά. Το «δικό» μου, από φωτογραφία και περιγραφή, ήταν σαΐτα. Τρίχες όσα «παραμύθια» λέγονται ότι επιτίθεται αιφνιδιαστικά, χτυπάει και φεύγει ταχύτατα και άλλα του… ατάκτου πολέμου! Μια χαρά φίδι ήταν, μήκος γύρω στο μέτρο, ωραιότατο και… συγκαταβατικό. Βέβαια δεν είμαι ο καλύτερος… δημόσιος κατήγορος φιδιών. Αυτό το χρωστάω στον αξέχαστο Αλέκο Ζούκα, ωραίο άνθρωπο, υψηλών απαιτήσεων και επιδόσεων, ατίθασης πληθωρικότητας, που πέθανε πέρσι πρόωρα. Νέος, φοιτητής, «σβάρνισε» όλη την Πίνδο με το πόδι! Σαράντα μέρες και ύπνος ασκεπής και έναστρος! «Δεν φοβόσουν τα φίδια!» απόρησα ο πρωτευουσιάνος. «Πιο πολύ φοβούνταν αυτά εμένα!» με αποστόμωσε ο συναρπαστικός Καρδιτσιώτης!
Εκπληκτος, καθότι χρόνια περιπατητής, είδα, στο Google και σε έντυπες πηγές, την τεράστια πανίδα που φιλοξενεί, μόνιμοι κάτοικοι και επισκέπτες, πτηνά αποδημητικά και ενδημικά, σπάνια είδη και προστατευόμενα, ο Υμηττός: 20 χλμ. μήκος, 5 χλμ. μέγιστο πλάτος, 60 χλμ. περίμετρος, πινελιά στο χάρτη, υπό διαρκή οικιστική απειλή και εξάπλωση (θυμηθείτε τα αναψυκτήρια…)! Χώρια η ιστορία του. Αμνημόνευτη! Αξίζει την αγάπη μας. Αξίζει να επισκεφτούν οι λαωφελείς (στον Σωκράτη η λέξη: ωφέλιμοι στο λαό!) πολίτες το site στο Google, με το φετινό αφιέρωμα στον Υμηττό του 4ου Γενικού Λυκείου Αγ. Παρασκευής, Α2 τμήμα. Αντιστεκόμαστε: περιπατητές, μαθητές, η σαΐτα, οι ορχιδέες (μεγαλύτερη ποικιλία πανευρωπαϊκά!) του Υμηττού. Αντιστεκόμαστε…
