Του Ν. Ασημακόπουλου
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο… παντός καιρού Αρης Λουκόπουλος, ιδιοκτήτης και πρόεδρος της Παναχαϊκής, σε μια συζήτηση που γινόταν για τους ίσους όρους διεξαγωγής του πρωταθλήματος, είχε πει το περίφημο… «δεν αντέχεται το 50-50»!
Μεγάλη κουβέντα, που δείχνει την ανάγκη όλων, και των προέδρων και των οπαδών, να ψάχνουν τρόπους να καβαλήσουν ο ένας τον άλλο, με αποτέλεσμα να σκούζουν και να κατηγορούν μόνον όταν βρίσκονται στην απ’ έξω και τους… σφάζει ο αντίπαλος.
Μιλάμε για μια νοοτροπία που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο και εδραιώθηκε την εποχή του Κόκκαλη, ο οποίος βλέποντας την ανάγκη των Ολυμπιακών να βάλουν «οριστικά» στην άκρη τον Παναθηναϊκό μετά τα 10 πέτρινα χρόνια της ομάδας τους, δημιούργησε μια αρρωστημένη κατάσταση με παράγκες και όχι μόνο, μέσα από την οποία κατάφερε να κυριαρχήσει απόλυτα.
Λογικό, ο τρόπος με τον οποίο γινόταν το πρωτάθλημα να δημιουργήσει «αντιστάσεις» στους οπαδούς των άλλων μεγάλων ομάδων.
Στην πλευρά των διαμαρτυρομένων βρέθηκαν μόνιμα πλέον οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Βλέποντας τους δικούς τους προέδρους ανήμπορους να αντιδράσουν, ανακάλυψαν την ανάγκη για το 50-50, η απουσία του οποίου στις εποχές της δικής τους κυριαρχίας δεν τους ενοχλούσε.
Και επειδή στις μέρες του Μαρινάκη τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο να γίνουν χειρότερα για τους ίδιους, είτε σταμάτησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο είτε άρχισαν να εκδηλώνουν την απαίτηση για «αγώνα διαρκείας» ώστε να αλλάξει η κατάσταση.
Οταν μιλάνε, βέβαια, όλοι αυτοί για αλλαγή, δεν εννοούν κατά βάθος ίδιους κανονισμούς και ευκαιρίες για όλους, αλλά να βρουν έναν τρόπο να βοηθήσουν τη δική τους ομάδα να κυριαρχήσει, με τους ίδιους πάνω-κάτω τρόπους για τους οποίους κατηγορούν τώρα τον Ολυμπιακό.
Στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουν τα μέσα, αρκεί να… αγιάζουν τον σκοπό.
Για παράδειγμα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, που φωνάζουν περισσότερο, έδιωξαν με τον χειρότερο τρόπο την οικογένεια Βαρδινογιάννη χωρίς να της αναγνωρίσουν το παραμικρό καλό, μόνο και μόνο επειδή ο Τζίγγερ αρνιόταν να χρησιμοποιήσει μεθόδους Κόκκαλη για να εκθρονίσει τον Κόκκαλη. Κι όπως ήταν φυσικό, πανηγύρισαν με έξαλλο τρόπο το πρωτάθλημα που τους χάρισε ο Νικόλας Πατέρας, αγνοώντας ότι σύμμαχός τους σ’ εκείνη την προσπάθεια ήταν ο προεδρικός φίλος Αχιλλέας Μπέος, ο οποίος έγινε «κακός» μόλις πέρασε λίγο μετά στο στρατόπεδο του Μαρινάκη.
Ιδια συμπτώματα παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες και ανάμεσα στους οπαδούς της ΑΕΚ. Με το που μπήκε πάλι μπροστά ο Μελισσανίδης, άρχισαν να ονειρεύονται τη μεγάλη ρεβάνς απέναντι στον Ολυμπιακό και κυριαρχία κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Ο πόλεμος που ξεκίνησε κόντρα στον Μαρινάκη με αφορμή την ιστορία του ΟΠΑΠ τούς ηδονίζει. Ο κόσμος της ΑΕΚ αρχίζει να ονειρεύεται τη δική του νέα αυτοκρατορία η οποία φυσικά θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αυτοκρατορίας.
Στην πραγματικότητα κανένας δεν νοιάζεται για το ποδόσφαιρο και τη χαρά που προσφέρει. Στους περισσότερους αρκεί να νικάνε και να καβαλάνε τον άλλο. Γι’ αυτό κι ο χώρος έχει γεμίσει μωροφιλόδοξους προέδρους που επιδιώκουν να κάνουν τα παιχνίδια τους με όποιο κόστος και με όποια θύματα, φτάνει να νικάνε οι ίδιοι και να κρατάνε συσπειρωμένο πίσω τους τον όποιο λαό.
Κάθε μέρα τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Η αρρώστια είναι μεταδοτική και περνάει από τη μία ομάδα στην άλλη. Πουθενά δεν φαίνεται σωτηρία. Και υπάρχουν αρκετοί που το απολαμβάνουν…
